“ลู่เหยี่ยน คุณคงเข้าใจอะไรผิด คนเป็นแม่เวลาโมโหก็ต้องมีดุด่าลูกบ้างเป็นธรรมดา ไม่ได้โกรธกันจริงจังอะไรหรอกค่ะ” สายตาของรั่วเฟยได้แต่จับจ้องไปที่ของกำนัลที่มีมูลค่าเหล่านั้น

“ช่างเถอะครับ” ลู่เหยี่ยนมองไปที่พวกเขาอย่างนิ่ง ๆ โดยไม่หวั่นไหวใด ๆ เขาไม่มีอารมณ์ที่จะมาฟังคำแก้ตัวโง่ ๆ เหล่านั้น

เมื่อเห็นเช่นนั้น เฉียวซีก็รีบแทรกตัวเข้ามาและเก็บของทั้งหมดใส่กระเป๋า ก่อนจะเดินออกไป

ลู่เหยี่ยนไม่ได้พูดอะไรอีก เขาจับมือชูจี้ และเดินออกจากคฤหาสน์ของตระกูลหลินไป