ซีอีโอแด๊ดดี้กับลูกแฝดน่ารักของเขา

แม่เฒ่ามู่และหนวนจิ่วคุยกันอยู่นานมาก จนกระทั่งพลบค่ำแม่เฒ่ามู่ก็บอกลาและจากไปในที่สุด

วินาทีที่ท่านก้าวออกไปจากตรงนั้น รอยยิ้มอันอ่อนหวานของหนวนจิ่วก็หายไปราวกับว่าไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน เธอหันหน้าไปหาเส้าเหิง และพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงนิ่งไร้อารมณ์ว่า “การร่วมมือของเราจบลงแล้ว อย่าลืมค่าตอบแทนตามที่คุณสัญญาไว้”

น้ำเสียงที่ห้วน ๆ และเย็นชาของเธอทำให้สายตาของเส้าเหิงแข็งกระด้าง เขาพูดจาถากถางอย่างเย็นชา “คุณสนใจแค่นั้นเหรอ？ แค่เงิน？”

“แล้วจะให้ฉันสนใจอะไรอีกล่ะ？” หนวนจิ่วหยุดเดิน และจ้องไปที่เขาพลางพูดจาเย้ยหยันว่า “หรือว่าคุณจะรับผิดชอบฉัน？”

เส้าเหิงขมวดคิ้ว “ผมทำได้นะ”

“ไม่ดีกว่า ขอบคุณ ฉันไม่ต้องการให้คนแบบคุณมารับผิดชอบฉันหรอก แต่ถ้าอยากชดใช้ให้ฉันจริง ๆ ก็ตอบคำถามของฉันอย่างตรงไปตรงมาสิ” หนวนจิ่วสูดหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อรวบรวมความกล้า “จ้าวเหิงคุยกับคุณในงานเลี้ยงอาหารค่ำวันนั้น เขาทำงานให้คุณหรือเปล่า？”

ดวงตาของเส้าเหิงขุ่นเคืองขึ้นมาในทันที “ทำไมคุณถึงถามอย่างนั้นล่ะ？”