ซีอีโอแด๊ดดี้กับลูกแฝดน่ารักของเขา

ในเวลาเพียงแค่พริบตาเดียว ทั้งสองเริ่มใกล้ชิดกันมากขึ้น และระยะห่างระหว่างพวกเขาก็ลดลงมากเรื่อย ๆ

หนวนจิ่วลืมตาอันพร่ามัวของเธอขึ้นในขณะที่อาการมึนเมายังคงอยู่ และเธอก็เห็นเงาตะคุ่ม ๆ อยู่ในระยะการมองเห็น แม้จะยังมีอาการมึนงงอยู่บ้าง แต่เธอก็สังเกตเห็นชายคนหนึ่งอย่างชัดเจน แววตาที่เปล่งประกายราวกับแสงแห่งความสุขของเขาฉายออกมาเด่นชัดภายใต้ความมืดมิดที่กำลังคืบคลานเข้ามาอย่างช้า ๆ

แววตาของเขาช่างลุ่มลึกจนหยั่งไม่ถึง...

แววตาของเส้าเหิงนั่นเอง

ความโกรธวิ่งพล่านไปทั่วร่างกายของเธออย่างเร็ว หนวนจิ่วเด้งตัวขึ้นด้วยแรงปะทุจากความโกรธ และพุ่งใส่เส้าเหิงราวกับเสือโคร่งดุร้ายที่ถูกหยามหน้า เธอบีบคอและจิกเล็บบนเนื้อของเขาพร้อมกับคำรามเสียงดังลั่นว่า “ไอ้สารเลว！”

ความฉุนเฉียวที่ไม่คาดคิดของเธอทำให้เส้าเหิงไม่ทันระวังตัว เส้าเหิงที่ไม่ทันได้ป้องกันตัวจึงถูกผลักไปที่โซฟา ขณะที่เขาล้มคว่ำก็ได้เอื้อมมือไปประคองร่างของหนวนจิ่วเอาไว้ตามสัญชาตญาณ เพื่อไม่ให้เธอร่วงลงไปพร้อมกับเขา