ซีอีโอแด๊ดดี้กับลูกแฝดน่ารักของเขา
ณ วิลล่าริมแม่น้ำ
หลังจากทำแผลบนหลังของเส้าเหิงเสร็จแล้ว หมอก็เตือนเขาว่า “ระวังอย่าให้แผลโดนน้ำ...”
เส้าเหิงตอบรับด้วยการพยักหน้า พลางสวมเสื้อคลุมและยืนขึ้น
ใบหน้าของเขาซีดจัด แต่เขาก็ยังคงหล่อมากเช่นเคย
เมื่อมองออกไปนอกหน้าต่างฝรั่งเศส เขาก็สังเกตเห็นประตูหน้าบ้านที่กำลังเปิดออก และมีรถสีดำแล่นเข้ามาช้า ๆ
มองเพียงแวบเดียว เขาก็บอกได้ทันทีว่ามันเป็นรถของมู่จิ้น
เขาหรี่ตามองอย่างเย็นชา
ไม่นานหลังจากนั้น มู่จิ้นก็มาหาเขาโดยมีพ่อบ้านเป็นคนเดินนำ
พ่อบ้านพยักหน้าให้เขาเล็กน้อย และเดินออกจากห้องไป
“เส้าเหิง แกไม่สบายเหรอ?” มู่จิ้นนั่งลงบนโซฟาพลางหันหน้าไปทางเส้าเหิงด้วยสายตาเสแสร้งว่าเป็นกังวล
“ผมสบายดี” เส้าเหิงยังคงสงบในขณะที่เขากล่าวเสริมว่า “ขอบคุณที่เป็นห่วงครับ”
จิ้นหันมาหาเขาด้วยรอยยิ้มและพูดว่า “ฉันเห็นหมอประจำตระกูลเพิ่งเดินออกไป”