ซีอีโอแด๊ดดี้กับลูกแฝดน่ารักของเขา

ณ วิลล่าริมแม่น้ำ

หลังจากทำแผลบนหลังของเส้าเหิงเสร็จแล้ว หมอก็เตือนเขาว่า “ระวังอย่าให้แผลโดนน้ำ...”

เส้าเหิงตอบรับด้วยการพยักหน้า พลางสวมเสื้อคลุมและยืนขึ้น

ใบหน้าของเขาซีดจัด แต่เขาก็ยังคงหล่อมากเช่นเคย

เมื่อมองออกไปนอกหน้าต่างฝรั่งเศส เขาก็สังเกตเห็นประตูหน้าบ้านที่กำลังเปิดออก และมีรถสีดำแล่นเข้ามาช้า ๆ

มองเพียงแวบเดียว เขาก็บอกได้ทันทีว่ามันเป็นรถของมู่จิ้น

เขาหรี่ตามองอย่างเย็นชา

ไม่นานหลังจากนั้น มู่จิ้นก็มาหาเขาโดยมีพ่อบ้านเป็นคนเดินนำ

พ่อบ้านพยักหน้าให้เขาเล็กน้อย และเดินออกจากห้องไป

“เส้าเหิง แกไม่สบายเหรอ？” มู่จิ้นนั่งลงบนโซฟาพลางหันหน้าไปทางเส้าเหิงด้วยสายตาเสแสร้งว่าเป็นกังวล

“ผมสบายดี” เส้าเหิงยังคงสงบในขณะที่เขากล่าวเสริมว่า “ขอบคุณที่เป็นห่วงครับ”

จิ้นหันมาหาเขาด้วยรอยยิ้มและพูดว่า “ฉันเห็นหมอประจำตระกูลเพิ่งเดินออกไป”