หมอเทวะหัตถาศักดิ์สิทธ

1

พิธีแต่งงานอันยิ่งใหญ่แห่งเมืองหลานหยู หนึ่งในเมืองใหญ่ของแคว้นจ้านที่อยู่ใต้การปกครองของฮ่องเต้จูหมิง ฮ่องเต้ที่ถูกขนานนามว่า มีสนมมากที่สุดในบรรดาผู้ปกครองแคว้นทั้งหมด นางสนมของเขามีจำนวนนับร้อย นางสนมเกินครึ่งเป็นบรรณาการจากเมืองต่างๆ ที่อยู่ใต้อาณัติของแคว้นจ้าน จะมีนางสนมไม่กี่คนที่ได้มาจากความลุ่มหลงส่วนตัว และมีฮองเฮานามว่า จิวหยวน ฮองเฮาที่เปี่ยมล้นไปด้วยความสวยและความเฉลียวฉลาดพิธีแต่งงานถูกจัดขึ้นในจวนของจางเฟย เจ้าเมืองหลานหยู

เจ้าสาวในงานคือจางเหว่ย คุณหนูสามของตระกูลจาง ผู้มีรูปโฉมงดงามราวกับนางฟ้า ส่วนเจ้าบ่าวคือ หลิงเปียว ลูกชายคนรองของอำมาตย์หลิงฮวยเถา อำมาตย์คนสนิทของฮ่องเต้ การแต่งงานของเขาและเธอไม่ได้เกิดขึ้นเพราะความรัก แต่เกิดจากการเมือง เช่นเดียวกับการออกเรือนของคุณหนูใหญ่และคุณหนูรองก็มาจากเหตุผลเดียวกัน เหลือเพียงคุณหนูสี่ คนเดียวที่ยังไม่ได้แต่งงาน

แขกเหรื่อที่มาร่วมแสดงความยินดี เกินครึ่งหนึ่งเป็นบุคคลที่มียศศักดิ์ เป็นขุนนางในราชสำนักที่ไม่ได้เดินทางมาร่วมงานเพียงอย่างเดียว แต่มาร่วมหารือเรื่องสำคัญเรื่องหนึ่งด้วย

พิธีแต่งงานดำเนินมาจนจบพิธี แขกที่มาร่วมงานพากันเดินทางกลับบ้าน จางม่านอวี้มองพี่สาวคนที่สามที่ออกเรือนไปด้วยสายตาเศร้าสร้อย ในใจของนางเกิดความว้าเหว่ขึ้นมาทันใด ในบ้านหลังใหญ่หลังนี้ นับวันจะมีคนอาศัยเหลืออยู่น้อยลงทุกที หากไม่รวมบ่าวไพร่ในบ้าน ก็เหลือเพียงแค่บิดา มารดา ท่านย่าและตัวนาง

หลังเสร็จสิ้นงาน จางม่านอวี้เดินไปนั่งเล่นอยู่ศาลาหลังบ้าน เป็นสระบัวขนาดใหญ่ ที่ตรงนั้นมีพิณตัวโปรดของนางตั้งอยู่ อีกไม่นานเสียงพิณที่บ่งบอกถึงความเศร้าดังขึ้น

“วันนี้เป็นวันดี เหตุใดเสียงพิณของเจ้า จึงเต็มไปด้วยความเศร้าเช่นนี้”

ผู้ถามเดินเข้ามาหาคนเล่นพิณ จางม่านอวี้เงยหน้ามองเจ้าของเสียง นางยิ้มให้รองแม่ทัพเฉินต้าเหว่ยรองแม่ทัพรูปงามที่บุกไปพิชิตชัยชนะข้าศึกนับไม่ถ้วน เขาเก่งกาจรอบด้าน กำชัยชนะไม่รู้จักกี่หน ทว่ามีเพียงเรื่องเดียวที่เขาไม่สามารถพิชิตได้ เรื่องนั้นคือ พิชิตใจจางม่านอวี้ ลูกสาวคนที่สี่ของจางเฟย

“ต้าเหว่ย เจ้ากลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่”

จางม่านอวี้ถามด้วยความดีใจที่ได้เห็นหน้า ทุกครั้งที่เขาออกศึก นางนอนไม่หลับ ใจนึกเป็นห่วงเพื่อนสนิท เกรงว่าเขาจะพลาดพลั้งกลศึก แม้รู้ว่า เขามีฝีมือมากแค่ไหน

“ข้ากลับมาเมื่อวานนี้ วันนี้เลยรีบมาหาเจ้าพร้อมไอ้นี่” เขาชูห่อผ้าขึ้นสูง จางม่านอวี้หน้ามู่เมื่อเห็นห่อผ้า เพราะรู้ดีว่า อะไรอยู่ในนั้น

“เจ้านี่นะ มาหาข้าทีไรก็เอาแต่หมั่นโถวมาให้ ข้ากินจนหน้าจะเป็นหมั่นโถวแล้วนะ” ปากว่า มือก็ยื่นไปรับห่อผ้ามาวางไว้ข้างพิณ ก่อนจะแก้ห่อผ้าออก

“แล้วเจ้าจะกินไหมล่ะ ข้าทำสุดฝีมือเลยนะ” แม่ทัพหนุ่มพูด

“เจ้าทำให้ข้ากิน ข้าก็ต้องกินสิ”

นอกจากเฉินต้าเหว่ยจะเก่งเรื่องกลศึก เขายังเป็นคนทำหมั่นโถวได้อร่อยที่สุดในเมืองนี้ เฉินต้าเหว่ยไม่ได้เป็นพ่อครัวที่ทำให้ใครกินเรื่อยเปื่อย รองแม่ทัพหนุ่มทำให้นางทานคนเดียว มีหรือที่จางม่านอวี้ นางตะกละแห่งเมืองหลานหยูจะไม่กิน นางเคี้ยวตุ้ยๆ จนคนทำยิ้มแก้มปริ

“พี่สาวเจ้ามีคู่ไปกันหมดแล้ว เหลือแต่เจ้าคนเดียว เจ้ามาแต่งงานกับข้าดีไหม ข้ายอมเสียสละความโสดแต่งงานกับเจ้า” เฉินต้าเหว่ยกล่าวทีเล่นทีจริง

“เพราะข้าไม่สวยใช่ไหม ข้าถึงยังไม่ได้มีคู่ ข้าสวยสู้พี่ใหญ่ พี่รองและพี่สามไม่ได้”

เป็นปมด้อยเรื่องหนึ่งของจางม่านอวี้ ที่พี่สาวทั้งสามคนของนางมีความงามละบือไกล เป็นที่หมายปองของลูกหลานเหล่าขุนนางและเจ้าเมืองอื่น ต่างกับนางที่มีรูปโฉมไม่เป็นที่หมายปองของชายใด

“ใครว่าเจ้าไม่สวย เจ้าสวยมากเลยรู้ตัวไหมม่านอวี้” น้ำเสียงที่แสดงให้รู้สึกถึงความอ่อนโยนดังผ่านปากรองแม่ทัพหนุ่ม จางม่านอวี้มองหน้าคนพูด แต่ปากก็ยังเคี้ยวหมั่นโถว “สวยที่สุดในสายตาของข้า ดวงตาเจ้าเปล่งประกายเหมือนดวงดาว ริมฝีปากเจ้าสวยอิ่มเหมือนกลีบดอกบัว แก้มเจ้าขึ้นสีเรื่อเหมือนผลลูกท้อ ความงามของเจ้าประทับในใจข้า”

หากเป็นชายอื่นมาพูดคำหวานเช่นนี้ต่อหน้านาง จางม่านอวี้คงรู้สึกดีกว่านี้ แล้วนางก็รู้ว่า ที่เขาเอ่ยประโยคนี้เพราะต้องการให้ตนสบายใจ