หย่าหยิงเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วเดินออกมาจากห้องน้ำ มู่เฉินยังนั่งรออยู่ด้านนอก เขาขบกรามแน่น ขณะที่กำลังชำเลืองมองเธอ ก่อนจะหันหลัง และเดินออกไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ เธอเดินตามหลังเขาไปอย่างว่าง่าย

บรรยากาศตลอดการเดินทาง ภายในรถ เบนท์ลีย์ สีเงิน นั้น ดูน่าอึดอัดมาก หย่าหยิงทำได้เพียงมองออกไปนอกหน้าต่าง และภาวนาให้ถึงที่หมายโดยเร็ว

ขณะอยู่ใกล้ ๆ กับมู่เฉิน เธอรู้สึกว่าบรรยากาศรอบข้างช่างเหน็บหนาวซะเหลือเกิน จนทำให้เธอสั่นเทาไปทั้งตัว

ไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมา จึงทำให้บรรยากาศเงียบไปตลอดทาง หนึ่งชั่วโมงต่อมา พวกเขาก็เดินทางมาถึงวิลล่าสุดหรูของมู่เฉิน วิลล่าหรูที่ตกแต่งอย่างวิจิตรงดงามเช่นนี้ มีเพียงมู่เฉินเท่านั้นที่สามารถครอบครองมันได้

รถแล่นเข้าไปจอดในโรงรถ มู่เฉินลงจากรถ แล้วหันไปสั่งเธอเสียงดัง “ลงไป！”

ตระกูลฉินก็อาศัยอยู่ที่วิลล่าเช่นกัน แต่ก็เทียบกับวิลล่าของมู่เฉินไม่ได้เลย เธอเดินตามหลังมู่เฉินไปอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ

“นายท่านกลับมาแล้วเหรอครับ？” ลุงฝู พ่อบ้านทักทายเขา พลางเหลือบมองสาวสวยที่อยู่ด้านหลังมู่เฉิน แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

มู่เฉินเดินตรงไปที่ห้องนั่งเล่น แล้วนั่งลงบนโซฟา ไม่นานนัก น้าเหอก็ออกมาเสิร์ฟกาแฟด้วยถ้วยกาแฟราคาแพงที่มีลวดลายวดงามปราณีต “นายท่านคะ กาแฟค่ะ” มู่เฉินติดนิสัยต้องดื่มกาแฟตลอด

มู่เฉินดมกลิ่นหอมแรงจากเมล็ดกาแฟจาไมกาชั้นดี ซึ่งเป็นเมล็ดกาแฟที่เขาโปรดปราน

ในขณะที่หย่าหยิงกำลังยืนอยู่ข้าง ๆ เขาด้วยท่าทีกระวนกระวายใจ บรรยากาศที่เคร่งเครียดในวิลล่า ส่งสัญญาณเตือนเธออีกครั้งว่าเธอไม่เหมาะกับที่นี่เลย แต่เธอก็ไม่สามารถหนีออกไปจากที่นี่ได้

ทันใดนั้นถ้วยกาแฟก็ตกลงบนพื้น แตกออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย “อุ๊ย นายท่าน！” น้าเหออุทานเสียงดัง กำลังจะรีบเข้าไปเก็บกวาด แต่เธอก็ชะงักกลางคันเมื่อมู่เฉินยกมือขึ้น

“เธอมาจัดการเก็บกวาดตรงนี้ซะ！” เขาชี้นิ้วไปที่หย่าหยิง และสั่งเธอเสียงดัง

หย่าหยิงอึ้งไปครู่หนึ่ง เธอเงยหน้ามองที่มู่เฉินอย่างตกใจ

“เป็นอะไรไปล่ะ คุณหย่าหลิน？ หรือเธอคิดว่า ฉันควรจะเรียกเธอว่า คุณนายเหลิ่ง นี่เธอไม่ได้ยินที่ฉันพูดเหรอ？ หรือว่าเธออยากจะลองดี？” มู่เฉินถามขึ้นอย่างประชดประชัน

หย่าหยิงกระพริบตาถี่ ๆ แล้วเบือนหน้าหนี มันไม่สำคัญหรอกว่าเธอจะเต็มใจหรือไม่ เพราะยังไงเขาก็จะบังคับให้เธอทำอยู่ดี แล้วอีกอย่างเธอก็คอยทำความสะอาดแบบนี้ที่บ้านตระกูลฉินมาก่อน

สำหรับเธอแล้ว มันไม่ใช่เรื่องยากอะไร

หย่าหยิงคุกเข่าลงอย่างเงียบ ๆ แล้วค่อย ๆ หยิบเศษกระเบื้องทีละชิ้นโยนลงไปในถังขยะ น้าเหอส่งผ้าถูพื้นให้เธอ เพื่อใช้ถูทำความสะอาดพื้นหลังจากเก็บเศษกระเบื้องเสร็จแล้ว

เธอจ้องไปที่คราบกาแฟบนรองเท้าของเขา ก่อนจะใช้ทิชชู่เช็ดออกอย่างระมัดระวัง พลางกลัวว่าเขาอาจจะเตะเธอ ถ้าเขาไม่ชอบใจที่เธอทำแบบนี้

แต่ต่อให้เธอทำดีแค่ไหน มันก็ไม่ช่วยให้เขาเมตตาเธอขึ้นมา โดยเฉพาะผู้หญิงที่เขาไม่เห็นคุณค่าอย่างเธอ ไม่มีเหตุผลอะไรที่เขาจะปราณีเธอ

มู่เฉินมองไปที่เธอพลางสงสัย เหตุใดหย่าหลินจึงไม่ต่อต้านเขาเลย เขาไม่ได้คาดหวังว่าเธอจะทำตามคำสั่งเขา โดยไม่ตอบโต้อะไรเลยเช่นนี้

แต่แล้วเขาก็ยกเท้าขึ้น เพราะไม่แน่ใจว่าจะต้องทำตัวยังไง หย่าหยิงเงยหน้ามองเขา ทั้งกลัวและสงสัย ‘เธอทำอะไรผิดไปอย่างนั้นเหรอ？ เขาไม่พอใจเหรอ？’

มู่เฉินโน้มตัวไปข้างหน้า แล้วจับไปที่คางของเธออย่างแรง “ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป เธอต้องอยู่ที่นี่อย่างสงบปากสงบคำ ถ้าฉันไม่อนุญาต เธอก็ห้ามไปไหนเด็ดขาด แล้วเธอจะต้องดูแลทุก ๆ อย่างที่นี่ ฉันต้องการให้ที่นี่สะอาดเอี่ยมตลอดเวลา เข้าใจไหม？” เขาถามเพื่อย้ำเตือนเธออีกครั้ง

เธอเข้าใจว่าเขาอยากให้เธออยู่ที่นี่ในฐานะคนรับใช้ ไม่ใช่ในฐานะ คุณนายเหลิ่ง

“ค่ะ” หย่าหยิงพยักหน้า

“รู้ก็ดี！” เขาพูดขึ้น ก่อนจะลุกขึ้นยืน แล้วเดินออกไป

“เดี๋ยว... “เดี๋ยวก่อนค่ะ” เมื่อเห็นว่าเขากำลังจะจากไป หย่าหยิงก็รีบหยุดเขาไว้

มู่เฉินหันไปมองเธอ “ถ้าเธอต้องการอะไร ก็ให้บอกกับลุงฝูหรือน้าเหอ” เขาไม่อยากเสียเวลาพูดคุยกับเธออีกต่อไป

“ไม่ใช่ค่ะ！ ไม่ใช่เรื่องนั้น” หย่าหยิงเอื้อมมือไปดึงมือเขาอย่างลังเลก่อนจะพูดว่า “ฉันเต็มใจทำทุกอย่างตามที่คุณบอก แต่ว่าฉันอยากไปเรียน”

‘เธอต้องการไปเรียนงั้นเหรอ？’ มู่เฉินงงกับท่าทีของเธอ “เธออยากไปเรียน？ เธอพูดจริง ๆ เหรอ？

เธอคือฉินหย่าหลิน แล้วตอนนี้เธอก็เป็น คุณนายเหลิ่ง เธอจะทำอะไรก็ได้ที่เธอต้องการ แล้วเธอจะอยากไปเรียนทำไม？ เท่าที่ฉันรู้ เธอก็ไม่ได้ตั้งใจเรียนสักเท่าไรนิ” เขายิ้มขำ

หย่าหยิงพูดอะไรไม่ออก ใช่ หย่าหลินไม่ตั้งใจเรียน แต่หย่าหยิงนั้นไม่ใช่ เธออยากจะมีอิสระ เธอมีความฝันเป็นของตัวเอง

“อย่ามากวนใจฉัน！” เขาผลักเธอ แล้วเดินหันหลังออกไป

“คุณ เหลิ่งคะ” หย่าหยิงยังไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ เธออยากเดินตามเขาไป แต่ก็ถูกน้าเหอหยุดไว้ “คุณขึ้นไปชั้นบนไม่ได้นะคะ！ ถ้าหาก ไม่ได้รับอนุญาต ห้ามขึ้นไปที่ชั้นสองเด็ดขาด เข้าใจไหมคะ？”

“ไม่ ฉันต้องขึ้นไป” ‘ฉันยอมทำทั้งหมดนี้ ก็เพื่อต้องการไปเรียนต่อ ฉันทำงานตลอดช่วงซัมเมอร์ ก็เพื่อหาเงินมาจ่ายค่าเทอมเอง ฉันจะไม่ยอมแพ้อะไรง่าย ๆ แบบนี้หรอก！’

เธอรีบวิ่งขึ้นไปชั้นบนตอนที่น้าเหอเผลอ พอเธอบุกเข้าไปในห้องของมู่เฉิน มู่เฉินก็ขึ้นเสียงใส่เธออย่างโกรธจัด “ใครอนุญาตให้เธอขึ้นมาชั้นบน？”

หย่าหยิงสะดุ้งตัวโหย่ง เธอรับรู้ได้ในทันที่ว่าเธอบุ่มบ่ามไป เธอไม่ควรขึ้นมาที่ชั้นบน โดยไม่ได้รับอนุญาตอย่างนี้

“ออกไปซะ！” เมื่อเห็นว่าหย่าหยิงยังคงยืนนิ่งอยู่ที่ประตู มู่เฉินก็ขึ้นเสียงใส่เธออีกครั้ง

หย่าหยิงสะดุ้งโหยงอีกครั้ง เมื่อเขาตะคอกใส่เธอ เธอก้มหน้าลงอย่างรวดเร็ว และเตรียมตัวจะวิ่งหนีออกไปให้พ้น ๆ จากตรงนี้