icon 0
icon เติมเงิน
rightIcon
icon ประวัติศาสตร์
rightIcon
icon ออกจากระบบ
rightIcon
icon ดาวน์โหลดแอป
rightIcon
บทที่ 4
ประนีประนอม
จำนวนคำ:1505    |    อัปเดตเมื่อ:25/03/2022

หย่าหยิงเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วเดินออกมาจากห้องน้ำ มู่เฉินยังนั่งรออยู่ด้านนอก เขาขบกรามแน่น ขณะที่กำลังชำเลืองมองเธอ ก่อนจะหันหลัง และเดินออกไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ เธอเดินตามหลังเขาไปอย่างว่าง่าย

บรรยากาศตลอดการเดินทาง ภายในรถ เบนท์ลีย์ สีเงิน นั้น ดูน่าอึดอัดมาก หย่าหยิงทำได้เพียงมองออกไปนอกหน้าต่าง และภาวนาให้ถึงที่หมายโดยเร็ว

ขณะอยู่ใกล้ ๆ กับมู่เฉิน เธอรู้สึกว่าบรรยากาศรอบข้างช่างเหน็บหนาวซะเหลือเกิน จนทำให้เธอสั่นเทาไปทั้งตัว

ไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมา จึงทำให้บรรยากาศเงียบไปตลอดทาง หนึ่งชั่วโมงต่อมา พวกเขาก็เดินทางมาถึงวิลล่าสุดหรูของมู่เฉิน วิลล่าหรูที่ตกแต่งอย่างวิจิตรงดงามเช่นนี้ มีเพียงมู่เฉินเท่านั้นที่สามารถครอบครองมันได้

รถแล่นเข้าไปจอดในโรงรถ มู่เฉินลงจากรถ แล้วหันไปสั่งเธอเสียงดัง “ลงไป!”

ตระกูลฉินก็อาศัยอยู่ที่วิลล่าเช่นกัน แต่ก็เทียบกับวิลล่าของมู่เฉินไม่ได้เลย เธอเดินตามหลังมู่เฉินไปอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ

“นายท่านกลับมาแล้วเหรอครับ?” ลุงฝู พ่อบ้านทักทายเขา พลางเหลือบมองสาวสวยที่อยู่ด้านหลังมู่เฉิน แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

มู่เฉินเดินตรงไปที่ห้องนั่งเล่น แล้วนั่งลงบนโซฟา ไม่นานนัก น้าเหอก็ออกมาเสิร์ฟกาแฟด้วยถ้วยกาแฟราคาแพงที่มีลวดลายวดงามปราณีต “นายท่านคะ กาแฟค่ะ” มู่เฉินติดนิสัยต้องดื่มกาแฟตลอด

มู่เฉินดมกลิ่นหอมแรงจากเมล็ดกาแฟจาไมกาชั้นดี ซึ่งเป็นเมล็ดกาแฟที่เขาโปรดปราน

ในขณะที่หย่าหยิงกำลังยืนอยู่ข้าง ๆ เขาด้วยท่าทีกระวนกระวายใจ บรรยากาศที่เคร่งเครียดในวิลล่า ส่งสัญญาณเตือนเธออีกครั้งว่าเธอไม่เหมาะกับที่นี่เลย แต่เธอก็ไม่สามารถหนีออกไปจากที่นี่ได้

ทันใดนั้นถ้วยกาแฟก็ตกลงบนพื้น แตกออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย “อุ๊ย นายท่าน!” น้าเหออุทานเสียงดัง กำลังจะรีบเข้าไปเก็บกวาด แต่เธอก็ชะงักกลางคันเมื่อมู่เฉินยกมือขึ้น

“เธอมาจัดการเก็บกวาดตรงนี้ซะ!” เขาชี้นิ้วไปที่หย่าหยิง และสั่งเธอเสียงดัง

หย่าหยิงอึ้งไปครู่หนึ่ง เธอเงยหน้ามองที่มู่เฉินอย่างตกใจ

“เป็นอะไรไปล่ะ คุณหย่าหลิน? หรือเธอคิดว่า ฉันควรจะเรียกเธอว่า คุณนายเหลิ่ง นี่เธอไม่ได้ยินที่ฉันพูดเหรอ? หรือว่าเธออยากจะลองดี?” มู่เฉินถามขึ้นอย่างประชดประชัน

หย่าหยิงกระพริบตาถี่ ๆ แล้วเบือนหน้าหนี มันไม่สำคัญหรอกว่าเธอจะเต็มใจหรือไม่ เพราะยังไงเขาก็จะบังคับให้เธอทำอยู่ดี แล้วอีกอย่างเธอก็คอยทำความสะอาดแบบนี้ที่บ้านตระกูลฉินมาก่อน

สำหรับเธอแล้ว มันไม่ใช่เรื่องยากอะไร

หย่าหยิงคุกเข่าลงอย่างเงียบ ๆ แล้วค่อย ๆ หยิบเศษกระเบื้องทีละชิ้นโยนลงไปในถังขยะ น้าเหอส่งผ้าถูพื้นให้เธอ เพื่อใช้ถูทำความสะอาดพื้นหลังจากเก็บเศษกระเบื้องเสร็จแล้ว

เธอจ้องไปที่คราบกาแฟบนรองเท้าของเขา ก่อนจะใช้ทิชชู่เช็ดออกอย่างระมัดระวัง พลางกลัวว่าเขาอาจจะเตะเธอ ถ้าเขาไม่ชอบใจที่เธอทำแบบนี้

แต่ต่อให้เธอทำดีแค่ไหน มันก็ไม่ช่วยให้เขาเมตตาเธอขึ้นมา โดยเฉพาะผู้หญิงที่เขาไม่เห็นคุณค่าอย่างเธอ ไม่มีเหตุผลอะไรที่เขาจะปราณีเธอ

มู่เฉินมองไปที่เธอพลางสงสัย เหตุใดหย่าหลินจึงไม่ต่อต้านเขาเลย เขาไม่ได้คาดหวังว่าเธอจะทำตามคำสั่งเขา โดยไม่ตอบโต้อะไรเลยเช่นนี้

แต่แล้วเขาก็ยกเท้าขึ้น เพราะไม่แน่ใจว่าจะต้องทำตัวยังไง หย่าหยิงเงยหน้ามองเขา ทั้งกลัวและสงสัย ‘เธอทำอะไรผิดไปอย่างนั้นเหรอ? เขาไม่พอใจเหรอ?’

มู่เฉินโน้มตัวไปข้างหน้า แล้วจับไปที่คางของเธออย่างแรง “ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป เธอต้องอยู่ที่นี่อย่างสงบปากสงบคำ ถ้าฉันไม่อนุญาต เธอก็ห้ามไปไหนเด็ดขาด แล้วเธอจะต้องดูแลทุก ๆ อย่างที่นี่ ฉันต้องการให้ที่นี่สะอาดเอี่ยมตลอดเวลา เข้าใจไหม?” เขาถามเพื่อย้ำเตือนเธออีกครั้ง

เธอเข้าใจว่าเขาอยากให้เธออยู่ที่นี่ในฐานะคนรับใช้ ไม่ใช่ในฐานะ คุณนายเหลิ่ง

“ค่ะ” หย่าหยิงพยักหน้า

“รู้ก็ดี!” เขาพูดขึ้น ก่อนจะลุกขึ้นยืน แล้วเดินออกไป

“เดี๋ยว... “เดี๋ยวก่อนค่ะ” เมื่อเห็นว่าเขากำลังจะจากไป หย่าหยิงก็รีบหยุดเขาไว้

มู่เฉินหันไปมองเธอ “ถ้าเธอต้องการอะไร ก็ให้บอกกับลุงฝูหรือน้าเหอ” เขาไม่อยากเสียเวลาพูดคุยกับเธออีกต่อไป

“ไม่ใช่ค่ะ! ไม่ใช่เรื่องนั้น” หย่าหยิงเอื้อมมือไปดึงมือเขาอย่างลังเลก่อนจะพูดว่า “ฉันเต็มใจทำทุกอย่างตามที่คุณบอก แต่ว่าฉันอยากไปเรียน”

‘เธอต้องการไปเรียนงั้นเหรอ?’ มู่เฉินงงกับท่าทีของเธอ “เธออยากไปเรียน? เธอพูดจริง ๆ เหรอ?

เธอคือฉินหย่าหลิน แล้วตอนนี้เธอก็เป็น คุณนายเหลิ่ง เธอจะทำอะไรก็ได้ที่เธอต้องการ แล้วเธอจะอยากไปเรียนทำไม? เท่าที่ฉันรู้ เธอก็ไม่ได้ตั้งใจเรียนสักเท่าไรนิ” เขายิ้มขำ

หย่าหยิงพูดอะไรไม่ออก ใช่ หย่าหลินไม่ตั้งใจเรียน แต่หย่าหยิงนั้นไม่ใช่ เธออยากจะมีอิสระ เธอมีความฝันเป็นของตัวเอง

“อย่ามากวนใจฉัน!” เขาผลักเธอ แล้วเดินหันหลังออกไป

“คุณ เหลิ่งคะ” หย่าหยิงยังไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ เธออยากเดินตามเขาไป แต่ก็ถูกน้าเหอหยุดไว้ “คุณขึ้นไปชั้นบนไม่ได้นะคะ! ถ้าหาก ไม่ได้รับอนุญาต ห้ามขึ้นไปที่ชั้นสองเด็ดขาด เข้าใจไหมคะ?”

“ไม่ ฉันต้องขึ้นไป” ‘ฉันยอมทำทั้งหมดนี้ ก็เพื่อต้องการไปเรียนต่อ ฉันทำงานตลอดช่วงซัมเมอร์ ก็เพื่อหาเงินมาจ่ายค่าเทอมเอง ฉันจะไม่ยอมแพ้อะไรง่าย ๆ แบบนี้หรอก!’

เธอรีบวิ่งขึ้นไปชั้นบนตอนที่น้าเหอเผลอ พอเธอบุกเข้าไปในห้องของมู่เฉิน มู่เฉินก็ขึ้นเสียงใส่เธออย่างโกรธจัด “ใครอนุญาตให้เธอขึ้นมาชั้นบน?”

หย่าหยิงสะดุ้งตัวโหย่ง เธอรับรู้ได้ในทันที่ว่าเธอบุ่มบ่ามไป เธอไม่ควรขึ้นมาที่ชั้นบน โดยไม่ได้รับอนุญาตอย่างนี้

“ออกไปซะ!” เมื่อเห็นว่าหย่าหยิงยังคงยืนนิ่งอยู่ที่ประตู มู่เฉินก็ขึ้นเสียงใส่เธออีกครั้ง

หย่าหยิงสะดุ้งโหยงอีกครั้ง เมื่อเขาตะคอกใส่เธอ เธอก้มหน้าลงอย่างรวดเร็ว และเตรียมตัวจะวิ่งหนีออกไปให้พ้น ๆ จากตรงนี้

เปิดรับโบนัส

เปิด
1 บทที่ 1 เจ้าสาวตัวปลอม2 บทที่ 2 เขาเกลียดเธอที่เสแสร้ง3 บทที่ 3 เธอไม่มีทางเลือก4 บทที่ 4 ประนีประนอม5 บทที่ 5 เธอให้สัญญากับเขา6 บทที่ 6 ให้โอกาสเธอหน่อย7 บทที่ 7 ทำให้เขารำคาญโดยไม่ได้ตั้งใจ8 บทที่ 8 ใช้หน้าสวย ๆ ของเธอหาเงินสิ9 บทที่ 9 มีแค่เธอเท่านั้นที่มีสิทธิ์ที่จะโกรธ10 บทที่ 10 เขามีผู้หญิงอื่น11 บทที่ 11 เขาจงใจแกล้งเธอ12 บทที่ 12 เขายังคงเป็นยี่เฟิง13 บทที่ 13 ศักดิ์ศรีของเธอ14 บทที่ 14 ความอัปยศอดสู15 บทที่ 15 เขามีคู่หมั้นแล้ว16 บทที่ 16 อิสรภาพของเธอ17 บทที่ 17 เธอจำยอมอีกแล้ว18 บทที่ 18 เขาอยากรู้ว่าเธอเป็นใคร19 บทที่ 19 เขาพยายามสุดความสามารถเพื่อที่จะได้พบเธอ20 บทที่ 20 แสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น21 บทที่ 21 ราคาที่ต้องจ่าย22 บทที่ 22 พวกเธอแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง23 บทที่ 23 เธอเป็นภรรยาของผม24 บทที่ 24 เขาเป็นผู้ปกครองของเธอ25 บทที่ 25 อย่าร้องไห้อีกเลยนะ26 บทที่ 26 เขาเป็นฝันร้ายของเธอ27 บทที่ 27 เธอจะคาดหวังอะไรได้อีก28 บทที่ 28 ไม่มีที่ไป29 บทที่ 29 ได้โปรดช่วยฉันด้วย30 บทที่ 30 เธอเต็มใจที่จะทำอย่างนั้น31 บทที่ 31 คนพวกนั้นไร้ยางอายกันทุกคน32 บทที่ 32 หน้าที่ของภรรยาที่ดี33 บทที่ 33 การดูถูกเหยียดหยาม34 บทที่ 34 ฉันปฏิเสธไม่ได้35 บทที่ 35 เธอหมดสิทธิ์ที่จะรักเขา36 บทที่ 36 ยอมถอยเพื่อหยิงหยิง37 บทที่ 37 หนีไม่พ้นอำนาจของเขา38 บทที่ 38 เขาก็ไม่อยากมีลูก39 บทที่ 39 จงใจทำให้เธอลำบาก40 บทที่ 40 เธอเป็นภรรยาที่ถูกตามกฎหมายของเขา41 บทที่ 41 เขารู้สึกสงสารเธอจับใจ42 บทที่ 42 เขาทำทุกอย่างตามอารมณ์43 บทที่ 43 ถ้าเธอมีความสุข เขาก็จะมีความสุข44 บทที่ 44 การตกหลุมรักฉันคือหายนะ45 บทที่ 45 ให้เธอเป็นพยาน46 บทที่ 46 เข้าร่วมงานแต่งงานของยี่เฟิง47 บทที่ 47 เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องซ่อน48 บทที่ 48 รับรู้ได้จากส่วนลึกของหัวใจ49 บทที่ 49 จ่ายหนี้ไม่หมด50 บทที่ 50 เขาไม่มีไข้สักหน่อย51 บทที่ 51 เขาไม่มีวันยกเว้น52 บทที่ 52 เธอไม่ได้เกลียดเขามากขนาดนั้น53 บทที่ 53 ภรรยาตัวจริง54 บทที่ 54 จะไม่ยอมให้ความปราถนาของพวกเขาเป็นจริง55 บทที่ 55 ลืมเขาไปซะ56 บทที่ 56 ลูกน้อยในท้องของเธอ57 บทที่ 57 เขาคิดว่าเธอกำลังโกหก58 บทที่ 58 อย่าบอกนะว่าเธอท้อง59 บทที่ 59 บังคับเธอให้ทำแท้ง60 บทที่ 60 ที่พึ่งสุดท้าย61 บทที่ 61 เต็มใจที่จะกลับไปกับเขา62 บทที่ 62 ทำแท้ง63 บทที่ 63 เธออยากตาย64 บทที่ 64 ฉันยังไม่ตาเหรอ65 บทที่ 65 เธอควรจะจบชีวิตลงได้แล้ว66 บทที่ 66 เธอไม่สมควรเป็นแม่คน67 บทที่ 67 หัวใจเธอตายไปแล้ว68 บทที่ 68 เธอไม่อยากไปเอง69 บทที่ 69 พยายามที่จะลืม70 บทที่ 70 ตลอดเวลาที่เธอโดนบังคับให้อยู่ในสถานการณ์เช่นนี้71 บทที่ 71 หย่าหยิงไม่สนใจมู่เฉิน72 บทที่ 72 ความเจ็บปวดทำให้เธอเย็นชา73 บทที่ 73 เธอเมา74 บทที่ 74 อานน่าผู้ขี้อวดเป็นนิสัย75 บทที่ 75 เธอวางแผนบางอย่างอยู่76 บทที่ 76 นมกับยานอนหลับ77 บทที่ 77 บังเอิญพบกับจื่อจุ้นอีกครั้ง78 บทที่ 78 เธอลืมสัญญาที่ให้กับเขาไปแล้ว79 บทที่ 79 ล้ำเส้นที่ละนิด80 บทที่ 80 เตรียมการไว้หรือเรื่องบังเอิญ?81 บทที่ 81 จื่อจุ้นสารภาพรักกับเธอ82 บทที่ 82 เขามันคือปิศาจ83 บทที่ 83 บทที่83 จื่อจุ้นเจ็บเพราะหย่าหยิง84 บทที่ 84 อยากตาย ไม่ง่ายขนาดนั้น85 บทที่ 85 หยิงหยิงหายไป86 บทที่ 86 หย่าหยิงก็เป็นแค่เบี้ยตัวหนึ่ง87 บทที่ 87 ตกอยู่สถานการณ์ที่อยากลำบาก88 บทที่ 88 ทำให้เธอทุกข์ทรมาน89 บทที่ 89 เธอไม่อยากเป็นจุดอ่อนของเขา90 บทที่ 90 หรือพระเจ้าจะกำลังเล่นเกมกับเธอ91 บทที่ 91 เธอชดใช้ให้เขาด้วยชีวิตของเธอ92 บทที่ 92 คำสัญญาที่รักษาไว้ไม่ได้ของพวกเขา93 บทที่ 93 ด้วยรักที่เขามีให้หยิงหยิง94 บทที่ 94 การจากลาที่ยาวนาน95 บทที่ 95 บทที่95เธอไม่อาจลืมเขาได้96 บทที่ 96 ความรักที่ไม่มีเงื่อนไข97 บทที่ 97 เธอไม่ได้อยากเจอเขาตอนนี้98 บทที่ 98 เฝ้ารอความรักของเธอ99 บทที่ 99 นั่นคือเธอ100 บทที่ 100 การพบเจอที่คาดไม่ถึง