icon 0
icon เติมเงิน
rightIcon
icon ประวัติศาสตร์
rightIcon
icon ออกจากระบบ
rightIcon
icon ดาวน์โหลดแอป
rightIcon
บทที่ 11
เขาจงใจแกล้งเธอ
จำนวนคำ:1568    |    อัปเดตเมื่อ:25/03/2022

หลังจากที่หย่าหยิงเตรียมอาหารเสร็จและนำไปเสิร์ฟที่โต๊ะ อานน่าก็มองอาหารด้วยสีหน้าสะอิดสะเอียน มู่เฉินที่นั่งตรงข้ามกับอานน่า บอกให้เธอลองชิมอาหาร และวิจารณ์อาหารพวกนั้น อานน่าชิมอาหารแต่ละจาน และไม่พอใจกับรสชาติเอาซะเลย เธอชี้นิ้วติว่าจานนั้นก็เค็มเกินไป หรือจานโน้นก็เผ็ดเกินไป

เมื่อได้ยินแบบนั้น มู่เฉินก็จ้องไปที่หย่าหยิงแล้วตะหวาดเธอเสียงดัง “เธอจะแก้อค้นฉัน ที่ฉันสั่งให้เธอไปทำอาหารเหรอ?”

“เปล่าค่ะ ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ” หย่าหยิงส่ายหัวเพื่อปฏิเสธ เห็นได้ชัดว่าพวกเขาจงใจแกล้งเธอ เธอไม่ได้โต้เถียงต่อ เพราะเธอรู้ดีว่าต่อให้เธอพูดอะไรไปก็ไร้ประโยชน์อยู่ดี

“ไม่งั้นเหรอ? แต่อาหารพวกนี้ไม่มีอะไรที่กินได้สักอย่าง! รสชาติห่วยแตก!” เขาโวยวายเสียงดัง ก่อนจะปัดจานอาหารทั้งหมดลงบนพื้น ทั้งเศษอาหาร และชิ้นส่วนของจานตกกระจายเต็มพื้น

ถึงแม้หย่าหยิงจะเตรียมใจเอาไว้แล้ว แต่มันก็ทำร้ายความรู้สึกของเธออยู่ดี เธอตั้งใจทำอาหารมาก แต่เขาไม่เคยเห็นคุณค่ากับสิ่งที่เธอพยายามเลยแม้แต่น้อย ความพยายามทั้งหมดของเธอสูญเปล่า ด้วยน้ำมือปิศาจเยี่ยงเขา

แต่เธอก็ไม่ได้เสียใจอะไร เธอไม่ได้คาดหวังอะไรจากเขา เพราะวันนี้เธอเจ็บจนไม่รู้จะเจ็บยังไงแล้ว

ทั้งเรื่องที่ยี่เฟิงมีผู้หญิงคนอื่น และเรื่องที่มู่เฉินกับอานน่าเย้ยหยันเธอ

เมื่อเห็นหย่าหยิงไม่โต้ตอบอะไร มู่เฉินก็ยิ่งไม่พอใจหนักขึ้น เขาหรี่ตาลงจ้องเขม็งไปที่เธออย่างโมโห และยกมือขึ้นตบไปที่หน้าของหย่าหยิง เขาตบเธออย่างไม่ยั้งมือ จนเธอล้มลงไปกองกับพื้น

เธอรู้สึกเหมือนมีอะไรต่อยเข้าที่หน้าอย่างแรง ‘เจ็บ ที่ไหนได้ ฉันยังคงรู้สึกเจ็บอยู่’

“ทำความสะอาดซะ!” มู่เฉินไม่ชอบที่เห็นท่าทีไม่รู้ร้อน ไม่รู้หนาวของเธอ มันทำให้เขาหงุดหงิดอย่างไม่มีเหตุผลเมื่อเห็นเธอทำราวกับไร้ความรู้สึก

เธอควรจะร้องไห้อ้อนวอนเขา แต่เธอกลับไม่ทำแบบนั้น

เขาเคยชินกับการได้คุมเกม แต่เขาก็ต้องหงุดหงิดที่เขาควบคุมหย่าหยิงไม่ได้

หย่าหยิงไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียว เธอคุกเข่าลงบนพื้น และก้มเก็บจานที่แตกทีละชิ้นอย่างเงียบ ๆ ขณะที่เธอก้มเก็บเศษจาน เธอไม่ทันระวังทำให้นิ้วของเธอถูกบาดจนเลือดไหลออกมา แต่เธอก็ไม่ได้รีบร้อนที่จะไปทำแผลเลย เธอยังคงเก็บเศษจานต่อไป

แล้วก็นำไม้กวาดมากวาดเศษอาหาร สิ่งที่เธอโดนมันเกินความคาดหมายของเธอมาก

เธอตัดพ้อให้กับโชคชะตาของเธอเอง

เธอไม่ใช่ลูกสาวแท้ ๆ ของตระกูลฉิน เธอเป็นเพียงเด็กกำพร้าที่พวกเขารับมาอุปการะ ผู้ชายที่เธอรัก และไว้ใจก็ทิ้งเธอไป

ซ้ำยังต้องมาสูญเสียความบริสุทธิ์ สิ่งที่เธอพบเจอมาทั้งหมด ทำให้เธอรู้สึกหมดหวัง เธอคงจะไม่มีโอกาสได้พบเจอสิ่งดี ๆ เหมือนคนอื่นเขา

เธอทำอะไรไม่ได้นอกจากอดทนเท่านั้น ผู้ชายตรงหน้าเธอจะทรมานเธอ และดูถูกเยียดหยามเธอทุกวัน ทำให้เธอรู้สึกราวกับตกนรกทั้งเป็น และเธอก็ไม่สามรถหยุดเขาได้

เมื่อเห็นว่าเธอไม่เอ่ยอะไรออกมา มู่เฉินก็ยิ่งทวีความโกรธมากขึ้น ท่าทีของเธอมันรบกวนจิตใจเขาเป็นอย่างมาก

เพราะผิดหวังกับพฤติกรรมของหย่าหยิง เขาจึงจูงมืออานน่าออกไป โดยไม่แม้แต่จะเหลียวกลับมามอง

หย่าหยิงเองก็ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองเขา จนเธอได้ยินเสียงฝีเท้า เธอจึงเงยหน้าขึ้นมอง แล้วเห็นพวกเขาเดินจูงมือกันออกไป

เธอรู้สึกสิ้นหวัง เธอทรุดตัวลงกับพื้นที่เย็นเฉียบ เธอทนไม่ไหวอีกต่อไป

เธอสะอื้นออกมา ในขณะที่เลือดของเธอหยดลงบนพื้นกระเบื้องสีขาว

สักพักน้าเหอได้ยินเสียงร้องไห้ของเธอ จึงเดินลงมาดู เธอมองหย่าหยิงอย่างเวทนา เธอเดาได้เลยว่ามันเกิดอะไรขึ้น อานน่าเคยมาที่วิลล่าหลายครั้งแล้ว และน้าเหอก็รู้ว่าเธอเลือกทานขนานไหน อานน่าเป็นหนึ่งในแฟนสาวของมู่เฉิน ในฐานะคนใช้ของตระกูลเหลิ่ง น้าเหอเองก็ไม่กล้าวิจารณ์เรื่องของเธอนัก

“คุณนายเหลิ่งคะ ลุกขึ้นเถอะค่ะ” น้าเหอช่วยหญิงสาวที่กำลังนั่งเหม่อลอย ให้ลุกขึ้นและพาเธอไปที่ห้อง เธอหยิบกล่องยามาทำแผลให้หย่าหยิงอย่างระมัดระวัง เธอไม่คิดเลยว่ามือของเธอจะโดนจานกระเบื้องบาดลึกขนาดนี้ มันเป็นบาดแผลที่ลึกมาก

“คุณนายเหลิ่งคะ อย่าร้องไห้เลยนะคะ แล้วทุกอย่างจะดีขึ้น” น้าเหอเช็ดน้ำตาให้หย่าหยิง เธอเป็นผู้หญิง และยังเป็นแม่คนอีกด้วย เธอรู้สึกเจ็บปวด เมื่อเห็นหย่าหยิงร้องไห้อย่างทุกข์ใจ หย่าหยิงเป็นเหมือนลูกสาวของเธอ

หลังจากนั้นไม่นาน หย่าหยิงก็หยุดร้องไห้และพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้งว่า “ขอบคุณนะคะ น้าเหอ ตอนนี้ฉันรู้สึกดีขึ้นแล้วค่ะ ฉันแค่อยากอยู่คนเดียวค่ะ”

“ค่ะ นอนเถอะนะคะ!” น้าเหอพยักหน้าอย่างเข้าใจ เธอออกจากห้อง เมื่อเห็นเหย่าหยิงนอนลงและหลับตา

แสงจันทร์อ่อน ๆ ฉายจากหน้าต่างลงบนพื้น หย่าหยิงไม่อาจข่มตาให้หลับลงได้ ดวงตาของเธอเบิกกว้าง เธอลุกขึ้นจากเตียง เดินไปหยิบสร้อยข้อมือทำจากเงินออกมาจากกระเป๋า เป็นสร้อยข้อมือทำจากเงินที่ออกแบบอย่างเรียบ ๆ ราคามันไม่ได้แพงมาก แต่มันเป็นสมบัติล้ำค่าที่สุดของเธอ มันเป็นของขวัญวันเกิดจากยี่เฟิงที่มอบให้เธอ

แต่ตอนนี้ทุกอย่างได้เปลี่ยนไปหมดแล้ว ห้าปีก่อนยี่เฟิงทิ้งเธอไปต่างประเทศ และเขาก็ลืมสัญญาที่ให้ไว้กับเธอ แต่เธอยังจดจำคำพูดแต่ละคำของเขาได้อย่างแม่นยำ

คืนนั้นทั้งคืน เธอนั่งอยู่ที่มุมห้อง ถือสร้อยข้อมือไว้ใกล้กับหัวใจของเธอ เธอได้เสียทุกอย่างไปหมดแล้ว แล้วตอนนี้เธอควรจะทำยังไงต่อไปดี?

รุ่งเช้าเมื่อน้าเหอผลักประตูเข้าไป เธอก็เห็นรอยคล้ำรอบดวงตาของหย่าหยิง เธอรู้ได้ทันทีว่าเมื่อคืนนี้หย่าหยิงไม่ได้นอนเลยทั้งคืน

“คุณนายเหลิ่งคะ ฉันทำอาหารเช้าให้คุณแล้วค่ะ คุณอยากจะไปทานอาหารที่ห้องอาหารไหมคะ? วันนี้คุณไม่ต้องไปเรียนก็ได้นะคะ พักผ่อนเถอะค่ะ” น้าเหอพูดอย่างเห็นใจ

หย่าหยิงมองไปที่น้าเหอ ไม่เคยมีใครห่วงใยเธอมากขนาดนี้มาก่อนเลย

เปิดรับโบนัส

เปิด
1 บทที่ 1 เจ้าสาวตัวปลอม2 บทที่ 2 เขาเกลียดเธอที่เสแสร้ง3 บทที่ 3 เธอไม่มีทางเลือก4 บทที่ 4 ประนีประนอม5 บทที่ 5 เธอให้สัญญากับเขา6 บทที่ 6 ให้โอกาสเธอหน่อย7 บทที่ 7 ทำให้เขารำคาญโดยไม่ได้ตั้งใจ8 บทที่ 8 ใช้หน้าสวย ๆ ของเธอหาเงินสิ9 บทที่ 9 มีแค่เธอเท่านั้นที่มีสิทธิ์ที่จะโกรธ10 บทที่ 10 เขามีผู้หญิงอื่น11 บทที่ 11 เขาจงใจแกล้งเธอ12 บทที่ 12 เขายังคงเป็นยี่เฟิง13 บทที่ 13 ศักดิ์ศรีของเธอ14 บทที่ 14 ความอัปยศอดสู15 บทที่ 15 เขามีคู่หมั้นแล้ว16 บทที่ 16 อิสรภาพของเธอ17 บทที่ 17 เธอจำยอมอีกแล้ว18 บทที่ 18 เขาอยากรู้ว่าเธอเป็นใคร19 บทที่ 19 เขาพยายามสุดความสามารถเพื่อที่จะได้พบเธอ20 บทที่ 20 แสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น21 บทที่ 21 ราคาที่ต้องจ่าย22 บทที่ 22 พวกเธอแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง23 บทที่ 23 เธอเป็นภรรยาของผม24 บทที่ 24 เขาเป็นผู้ปกครองของเธอ25 บทที่ 25 อย่าร้องไห้อีกเลยนะ26 บทที่ 26 เขาเป็นฝันร้ายของเธอ27 บทที่ 27 เธอจะคาดหวังอะไรได้อีก28 บทที่ 28 ไม่มีที่ไป29 บทที่ 29 ได้โปรดช่วยฉันด้วย30 บทที่ 30 เธอเต็มใจที่จะทำอย่างนั้น31 บทที่ 31 คนพวกนั้นไร้ยางอายกันทุกคน32 บทที่ 32 หน้าที่ของภรรยาที่ดี33 บทที่ 33 การดูถูกเหยียดหยาม34 บทที่ 34 ฉันปฏิเสธไม่ได้35 บทที่ 35 เธอหมดสิทธิ์ที่จะรักเขา36 บทที่ 36 ยอมถอยเพื่อหยิงหยิง37 บทที่ 37 หนีไม่พ้นอำนาจของเขา38 บทที่ 38 เขาก็ไม่อยากมีลูก39 บทที่ 39 จงใจทำให้เธอลำบาก40 บทที่ 40 เธอเป็นภรรยาที่ถูกตามกฎหมายของเขา41 บทที่ 41 เขารู้สึกสงสารเธอจับใจ42 บทที่ 42 เขาทำทุกอย่างตามอารมณ์43 บทที่ 43 ถ้าเธอมีความสุข เขาก็จะมีความสุข44 บทที่ 44 การตกหลุมรักฉันคือหายนะ45 บทที่ 45 ให้เธอเป็นพยาน46 บทที่ 46 เข้าร่วมงานแต่งงานของยี่เฟิง47 บทที่ 47 เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องซ่อน48 บทที่ 48 รับรู้ได้จากส่วนลึกของหัวใจ49 บทที่ 49 จ่ายหนี้ไม่หมด50 บทที่ 50 เขาไม่มีไข้สักหน่อย51 บทที่ 51 เขาไม่มีวันยกเว้น52 บทที่ 52 เธอไม่ได้เกลียดเขามากขนาดนั้น53 บทที่ 53 ภรรยาตัวจริง54 บทที่ 54 จะไม่ยอมให้ความปราถนาของพวกเขาเป็นจริง55 บทที่ 55 ลืมเขาไปซะ56 บทที่ 56 ลูกน้อยในท้องของเธอ57 บทที่ 57 เขาคิดว่าเธอกำลังโกหก58 บทที่ 58 อย่าบอกนะว่าเธอท้อง59 บทที่ 59 บังคับเธอให้ทำแท้ง60 บทที่ 60 ที่พึ่งสุดท้าย61 บทที่ 61 เต็มใจที่จะกลับไปกับเขา62 บทที่ 62 ทำแท้ง63 บทที่ 63 เธออยากตาย64 บทที่ 64 ฉันยังไม่ตาเหรอ65 บทที่ 65 เธอควรจะจบชีวิตลงได้แล้ว66 บทที่ 66 เธอไม่สมควรเป็นแม่คน67 บทที่ 67 หัวใจเธอตายไปแล้ว68 บทที่ 68 เธอไม่อยากไปเอง69 บทที่ 69 พยายามที่จะลืม70 บทที่ 70 ตลอดเวลาที่เธอโดนบังคับให้อยู่ในสถานการณ์เช่นนี้71 บทที่ 71 หย่าหยิงไม่สนใจมู่เฉิน72 บทที่ 72 ความเจ็บปวดทำให้เธอเย็นชา73 บทที่ 73 เธอเมา74 บทที่ 74 อานน่าผู้ขี้อวดเป็นนิสัย75 บทที่ 75 เธอวางแผนบางอย่างอยู่76 บทที่ 76 นมกับยานอนหลับ77 บทที่ 77 บังเอิญพบกับจื่อจุ้นอีกครั้ง78 บทที่ 78 เธอลืมสัญญาที่ให้กับเขาไปแล้ว79 บทที่ 79 ล้ำเส้นที่ละนิด80 บทที่ 80 เตรียมการไว้หรือเรื่องบังเอิญ?81 บทที่ 81 จื่อจุ้นสารภาพรักกับเธอ82 บทที่ 82 เขามันคือปิศาจ83 บทที่ 83 บทที่83 จื่อจุ้นเจ็บเพราะหย่าหยิง84 บทที่ 84 อยากตาย ไม่ง่ายขนาดนั้น85 บทที่ 85 หยิงหยิงหายไป86 บทที่ 86 หย่าหยิงก็เป็นแค่เบี้ยตัวหนึ่ง87 บทที่ 87 ตกอยู่สถานการณ์ที่อยากลำบาก88 บทที่ 88 ทำให้เธอทุกข์ทรมาน89 บทที่ 89 เธอไม่อยากเป็นจุดอ่อนของเขา90 บทที่ 90 หรือพระเจ้าจะกำลังเล่นเกมกับเธอ91 บทที่ 91 เธอชดใช้ให้เขาด้วยชีวิตของเธอ92 บทที่ 92 คำสัญญาที่รักษาไว้ไม่ได้ของพวกเขา93 บทที่ 93 ด้วยรักที่เขามีให้หยิงหยิง94 บทที่ 94 การจากลาที่ยาวนาน95 บทที่ 95 บทที่95เธอไม่อาจลืมเขาได้96 บทที่ 96 ความรักที่ไม่มีเงื่อนไข97 บทที่ 97 เธอไม่ได้อยากเจอเขาตอนนี้98 บทที่ 98 เฝ้ารอความรักของเธอ99 บทที่ 99 นั่นคือเธอ100 บทที่ 100 การพบเจอที่คาดไม่ถึง