พี่ยี่เฟิงมีคู่หมั้นแล้วเหรอ？ เป็นข้อมูลที่ทำให้หย่าหยิงตกใจมาก เป็นไปได้ไง？ ทำไมยี่เฟิงไม่ยอมบอกอะไรเธอเลย？ หมายความว่าผู้หญิงที่เธอเห็นกับยี่เฟิงในวันนั้นคือคู่หมั้นของเขา ถ้าเขาหมั้นแล้วจริง ๆ ทำไมเขาถึงต้องสัญญาว่าจะอยู่กับเธอ？ เขาสัญญาว่าจะทำให้เธอมีชีวิตที่ดีขึ้น มันคือเรื่องโกหหกทั้งเพ？

“อย่าบอกนะว่าเธอไม่รู้” มู่เฉินเย้ยหยัน เมื่อสังเกตเห็นท่าทีประหลาดใจของเธอ

ดวงตาของหย่าหยิงพุ่งไปที่เอกสารใที่อยู่ในมือของมู่เฉิน เธอรู้ได้ทันทีว่าเอกสารในมือเขาเป็นข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับยี่เฟิง

แน่นอน！ คนอย่างมู่เฉิน！ แค่เขาเอ่ยปากว่าต้องการจะเก็บใคร เขาก็ทำได้จริง ๆ การที่เธอกระวนกระวายใจต่อหน้าเขามันก็ไม่ช่วยให้อะไรมันดีขึ้น

“เงียบทำไม？ หย่าหลินฉันไม่นึกเลยว่าเธอจะคบผู้ชายอย่างนี้ ทำไมเธอต้องแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องด้วย？” มู่เฉินวางรูปของยี่เฟิงลงบนโต๊ะและมองไปที่หย่าหยิง

หย่าหยิงกำลังคิดว่าเธอควรบอกความจริงกับเขาดีไหม เธอกัดริมฝีปากก่อนจะเอ่ยปากพูด “คุณ เหลิ่งคะ ฉันมีอะไรบางอย่างจะบอกคุณ”

“มีอะไรจะบอกฉันงั้นหรอ？ คุณคิดว่าคุณมีสิทธิ์ที่จะสนทนากับผมได้งั้นเหรอ? ไหนมีอะไรลองพูดมาซิ อย่าได้เอ่ยเรื่องที่ผมรู้อยู่แล้วออกมาเชียว” มู่เฉินเยาะเย้ยขู่เธอ

“คุณ เหลิ่ง ฉันจะยอมทำตามที่คุณต้องการทุกอย่าง ฉันจะทำความสะอาดวิลล่า ทำอาหารให้คุณ และซักเสื้อผ้าของคุณด้วย ฉันจะทำทุกอย่างเพื่อชดใช้หนี้ที่พ่อฉันติดคุณไว้ แต่หลังจากนั้น ได้โปรดให้อิสระแก่ฉันได้ไหม” เสียงของเธอขาดหายไปในตอนท้าย หย่าหยิง ไม่ต้องการอะไรนอกจากการอิสระภาพ ไม่ว่าอนาคตเธอจะมีชีวิตยังไง เธอขอแค่ไม่ต้องการถูกคุมขังแบบนี้ก็พอ เธอไม่มีอิสระใด ๆ ที่นี่ และเธอไม่อยากสูญเสียความเป็นตัวเอง

มู่เฉิน และหยี่เจ๋มองหน้ากันก่อนที่จะหันไปทางหย่าหยิงพร้อมกัน

“ฉันมีคนใช้หลายคนแล้ว ฉันไม่ต้องการคนเพิ่ม” มู่เฉินเย้ยหยัน “หรือถ้าฉันให้เธอไป เธอคิดว่าตัวเธอมีค่าแค่ไหน？ ต่อให้เธอเอาตัวมาแลก มันก็ไม่เพียงพอหรอก พ่อของเธอติดหนี้ฉันอยู่สามร้อยล้าน เธอคิดว่าเธอจ่ายคืนให้ฉันไหว เธอคิดว่าจะหาเงินได้ง่าย ๆ อย่างนั้น เหรอ？”

คำพูดของเขาทำให้เธอจุกจนพูดอะไรไม่ออก ตอนนี้เธอกลัวมาก ฉางชุนเป็นหนี้เขามากกว่าที่เธอคาดการณ์ไว้ เธอไม่มีทางหาเงินได้มากขนาดนั้นแม้เธอจะทำงานทั้งชีวิต นั่นหมายความว่าเธอจะต้องสูญเสียอิสรภาพไปตลอดกาลอย่างงั้นเหรอ？

มู่เฉินยังคงคิดเกี่ยวกับคำขอของเธอก่อนจะพูดว่า “ฉันขอคิดดูก่อน ถ้าเธอทำให้ฉันมีความสุขได้ เธอจะได้อยู่ที่นี่อย่างสงบสุข” ความหมายของมู่เฉินคือ เขาจะไม่ยอมปล่อยเธอไป เขาเป็นเจ้าของทรัพย์สินทุกอย่าง เขาไม่ชอบใช้ของร่วมกับใคร

จากนั้นเขาก็หันไปหาหยี่เจ๋ และสั่งว่า “หยี่เจ๋ ลองเชคดูว่าถ้าเราจะซื้อ ยวูซื่อ กรุ๊ป มันคุ้มไหม” เขาอยากรู้ว่ายี่เฟิงมีความสำคัญต่อหย่าหลินมากแค่ไหน ถ้าเขาซื้อ ยวูซื่อ กรุ๊ป ยี่เฟิงก็จะต้องทำงานภายใต้อำนาของเขา แล้วเธอจะมีท่าทีอย่างไร？

หยี่เจ๋พยักหน้า และลุกขึ้นเดินออกไป เมื่อเห็นเขากำลังจะเดินไป หย่าหยิงก็รีบคว้ามือของมู่เฉินและอ้อนวอนทันที “คุณเหลิ่ง มู่เฉิน อย่าทำอย่างนั้นกับพี่ยี่เฟิงเลยนะคะ”

“โว้วๆๆๆๆ！ พี่ยี่เฟิงอย่างงั้นเหรอ？ ฟังดูสนิทสนมกันดีนะ” มู่เฉินสะบัดมือออก “ทำไมคุณถึงคิดว่าผมจะต้องฟังคำขอร้องที่ไร้ประโยชน์ของคุณด้วย？ ยิ่งคุณอ้อนวอนผมมากเท่าไหร่ ชีวิตของเขาก็จะยิ่งลำบากมากขึ้นเท่านั้น คอยดูเถอะ” มู่เฉินพูดอย่างเย็นชาแล้วลุกขึ้นเดินจากไป

“ไม่！ ได้โปรดเถอะ！ ฉันจะไม่ไปเจอเขาอีก ฉันสัญญา！“ หย่าหยิงตะโกนตามหลังมู่เฉินราวกับจะขาดใจ

หยี่เจ๋ มองไปที่ หย่าหยิง อย่างเวทนา “คุณนายเหลิ่ง ทำตัวให้เหมาะสมด้วย อย่าทำให้นาย ต้องขายหน้าเลย”

“หยี่เจ๋ได้โปรด คุณต้องช่วยฉันนะ ได้โปรดช่วยพูดให้เขาอย่าทำร้ายพี่ยี่เฟิงเลยนะ ได้โปรด！ ฉันสัญญา ฉันจะเชื่อฟังเขา” หย่าหยิงพูดออกมาโดนไม่ได้คิดทบทวน ตอนนี้เธอสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างไปแล้ว และเธอเองก็ไม่อยากสูญเสียยี่เฟิงไปเช่นกัน เธอไม่ต้องการให้เขาตกอยู่ในสถานการณ์ที่ลำบาก

หยี่เจ๋ไม่พูดอะไร เพราะเขาตัดสินใจไม่ได้ว่าจะยอมทำตามคำขอของหย่าหยิงหรือไม่ มันทำให้หย่าหยิงกังวลมากขึ้นไปอีก หยี่เจ๋มองเธออย่างเฉยเมย ก่อนจะเดินจากไป เธอหยิบโทรศัพท์ออกมา แต่เธอไม่กล้าพอที่จะกดโทรออก

หลังจากเหตุการณ์เมื่อเช้า หย่าหยิงยุ่งอยู่กับการทำสวน เพื่อไม่ต้องการฟุ้งซ่าน น้าเหอพบว่าเธอนั่งอยู่ในสวน ตัดแต่งดอกไม้และต้นไม้

หย่าหยิงไม่ยอมเข้าไปในห้องของเธอจนกระทั่งฟ้ามืด เมื่อเธออาบน้ำ และเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว มู่เฉินก็กลับมา เธอรีบเดินเข้าไปหาเขา และหยิบชุดสูทจากมือเขามาถือไว้

มู่เฉินนั่งลงบนโซฟา ขณะที่สายตาก้มลงมองโทรศัพท์ของหย่าหยิง ที่วางอยู่บนโต๊ะน้ำชา มันเป็นรุ่นที่เก่ามาก ทำไมเธอถึงใช้โทรศัพท์รุ่นเก่าขนาดนี้ทั้ง ๆ ที่เป็นลูกสาวของฉางชุน？

“ชงกาแฟให้ฉันด้วย” เขาสั่งเธอแล้วหยิบรีโมทคอนโทรลขึ้นมาเปิดทีวี เขาเอนตัวพิงโซฟา จดจ่ออยู่กับข่าวในทีวี

ไม่กี่นาทีต่อมา โทรศัพท์ของหย่าหยิงก็ดังขึ้น มู่เฉินเหลือบมองไปที่มัน รู้สึกรำคาญกับเสียงเรียกเข้า หย่าหยิงวิ่งออกมาจากห้องครัวเมื่อเธอได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เธออ่านตัวเลขที่แสดงบนหน้าจอ และนิ่งไปในทันที เธอไม่กล้ารับสายต่อหน้ามู่เฉิน

“รับสิ！ ใครโทรมา？“ มู่เฉินไม่ได้มองมาที่เธอ แต่เขารู้สีกได้ว่าเธอกำลังลังเล

หย่าหยิงต้องการรับโทรศัพท์ในห้องของเธอ แต่ถ้าเธอพยายามที่จะหลีกเลี่ยงเขาตอนนี้ เธอจะดูน่าสงสัยมากขึ้น แต่เธอไม่มีทางอื่นนอกจากต้องรับสายนี้ “สวัสดีค่ะ”

“หยิงหยิง คุณอยู่ที่ไหน？ ทำไมวันนี้คุณไม่มาเรียน ไม่สบายเหรอ？” ยี่เฟิงยิงคำถามใส่เธอรัว ๆ หลังจากที่เธอรับสาย วันนี้เขาไปที่โรงเรียนเพื่อตามหาเธอ แต่เมื่อเขารู้ว่าเธอไม่มาโรงเรียน เขาก็เป็นห่วง เขาอดไม่ได้ที่จะโทรหาเธอ

“ฉันสบายดีค่ะ ไม่ได้ป่วย วันนี้ฉันมีธุระที่ต้องทำเฉย ๆ ค่ะ” หย่าหยิงพยายามพูดให้เบาที่สุด แต่มู่เฉินก็ยังได้ยิน