หย่าหยิงเห็นว่ามู่เฉินยังคงยืนอยู่ข้าง ๆ เตียงนอน เธออดหวั่นใจไม่ได้ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัว

“หย่าหลิน เธอเซ็นสัญญาที่จะแต่งงานกับฉันแล้ว เธอจะหลบสามีตัวเองทำไม？” เขาถามขึ้นอย่างค่อนแคะ เมื่อเห็นเธอหลบอยู่ใต้ผ้าห่ม

มู่เฉินไม่เข้าใจ ทำไมเธอจึงพยายามหลบเขา ไม่ว่ายังไงคืนนี้เขาไม่มีทางปล่อยเธอไปง่าย ๆ แน่ ในขณะเดียวกันหย่าหยิงก็กลัวชายที่อยู่ตรงหน้าเธอเอามาก ๆ

“เธอเป็นเมียที่ถูกต้องตามกฎหมายของฉันแล้วนะ” มู่เฉินกล่าว พลางขยับเข้ามาใกล้เธอมากขึ้น “เธอไม่รู้หน้าที่ของเมียหรือยังไง？” เขาจ้องเขม็งไปที่ภรรยาที่เพิ่งจะแต่งงานกันหมาด ๆ แต่กลับพยายามหลบอยู่ใต้ผ้าห่ม

“ไม่ อย่านะ！” หย่าหยิงร้องออกมา แม้ว่าเธอจะกลัวผู้ชายคนนี้มาก แต่เธอก็กล้าพอที่จะปฏิเสธเขา เธอรู้ว่าการต่อต้านของเธอไม่ช่วยอะไร แต่เธอก็อยากจะลอง

“ฉันอุตสาห์ซื้อเธอมา เธอคิดว่าเธอมีทางเลือกด้วยเหรอ？” มู่เฉินกัดฟันพลางจ้องเธอ ‘ยัยโง่เอ้ย

กลัวจนตัวสั่นเลยเหรอไง？ นี่เธอกลัวจริง ๆ เหรอ？’ ยิ่งเธอทำตัวแบบนี้ เขาก็ยิ่งอยากที่จะสั่งสอนเธอ ให้เธอรู้จักสถานะของตัวเองเสียที

มู่เฉินขึ้นไปบนเตียงแล้วจับเธอดึงเข้าหาตัวเอง เขาโอบเธอด้วยแขนที่แข็งแรงของเขา จากนั้นก็รั้งเธอเข้ามากอดไว้

“ปล่อยฉันนะ！” หย่าหยิงพยายามที่จะผลักเขาออก แม้ว่าตัวเธอจะบอบบาง แต่ถึงอย่างไรเธอก็ไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ

มู่เฉินเลิกคิ้วขึ้น แล้วถามเธอไปอย่างขำ ๆ ว่า “ให้ปล่อยเธอไปงั้นเหรอ？ วันนี้เป็นวันแต่งงานของเรา เธอลืมไปแล้วเหรอไง？ คืนนี้เราต้องทำให้งานแต่งงานของเราให้เสร็จสมบูรณ์”

”ไม่นะ ได้โปรดเถอะ อย่า！ คุณเหลิ่ง ได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะนะคะ！” หย่าหยิงรู้สึกอับอาย

“นี่เธอพูดเล่นใช่ไหมเนี่ย？ หรือว่าเธอพยายามจะทำตัวไร้เดียงสา？ เธอไม่คิดว่าเธอมันตลกบ้างเลยเหรอ？” มู่เฉินคิดว่าในฐานะคุณหนูตระกูลฉิน เพื่อเงินแล้วเธอยอมทำทุกอย่าง เขารู้ว่าตราบใดที่เขามีเงิน เธอจะไม่มีวันปฏิเสธเขา

แต่ผู้หญิงตรงหน้าเขาคนนี้กลับทำให้เขาแปลกใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“โอ๊ย เจ็บ ได้โปรด...” หย่าหยิงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด หมดหนทางที่เธอจะถอยหนี ตอนนี้เธอมีแต่ความเจ็บปวดเต็มไปหมด ทุกอย่างไม่อาจย้อนคืนกลับมาได้

มู่เฉินพยายามทุกวิถีทางเพื่อจะทรมานเธอ

เธอควรจะรู้เรื่องนี้ก่อนจะที่แต่งงาน แต่ตอนนี้มันก็สายเกินไปแล้ว เธอหนีไปไหนไม่รอดแล้ว

เมื่อเห็นคราบเลือดที่เปื้อนบนที่นอน มู่เฉินก็ถามว่า “ค่าซ่อมเยื่อพรหมจรรย์นี่ราคาเท่าไรล่ะ？”

หย่าหยิงไม่เข้าใจว่าเขาหมายความว่ายังไง เธอไม่มีแรงที่จะตอบโต้เขาอีกต่อไป ‘ยังไงเสีย เขาก็ไม่เชื่อในสิ่งที่เธอจะพูดอยู่ดี และเป้าหมายขอฉันคือทำให้มู่เฉินเชื่อว่าฉันคือหย่าหลินไม่ใช่เหรอ？

แล้วฉันจะไปบอกความจริงกับเขาได้ยังไงกัน？’ เธอไม่สามารถเปิดเผยตัวตนของเธอได้ว่าเธอไม่ใช่หย่าหลิน

ดังนั้นเธอจึงเลือกที่จะเงียบและไม่พูดอะไร

“ไสหัวออกไปซะ！ ออกไปจากห้องนี้！” จู่ ๆ มู่เฉินก็ตะโกนออกมาหลังจากที่เขาพูดจบ เขาเตรียมห้องไว้ สองห้องเพราะเขาไม่อยากให้เธออยู่ในห้องของเขา เขาแค่อยากจะทำย่ำยีเธอ

หย่าหยิงตัวสั่นอย่างเห็นได้ชัดเมื่อได้ยินสิ่งที่เขาสั่ง เธอรีบดึงผ้าห่มออก ก่อนจะกลับไปที่ห้องของเธอ

คืนนี้เธอไม่อาจข่มตาให้หลับลงได้ เธอนั่งอยู่บนพื้น และมองออกไปนอกหน้าต่างทั้งคืน ‘ในอนาคตฉันจะต้องเจอกับชีวิตแบบนี้ทุกวันเลยใช่ไหม？

ถูกชายที่ไม่ได้รักย่ำยี และต้องสูญเสียสิ่งล้ำค่าที่สุดสำหรับผู้หญิงไป’

เช้าวันรุ่งขึ้น ประตูถูกผลักเปิดเสียงดังปัง มู่เฉินเดินเข้ามาพร้อมขวดยาในมือ เขาโยนมันให้เธอ “กินซะ！”

เขายังไม่อยากให้เธอท้องตอนนี้ และอีกหย่าง เธอนั้นเป็นคนของตระกูลฉิน ซึ่งเขาจะเกลียดมากถ้าเธอเกิดตั้งท้องลูกของเขาขึ้นมา

แม้ว่าหย่าหยิงจะไม่เคยมีประสบการณ์มาก่อน แต่เธอก็รู้ว่ายานี้คือยาอะไร

‘เขาทำถูกแล้ว ไม่ควรจะมีอะไรที่มันยุ่งยากไปกว่านี้ ฉันยังต้องเรียนและใช้ชีวิตของฉันต่อไป’

เขานั่งย่อ ๆ ลงข้างหน้าเธอ มองลอยจ้ำที่อยู่บนคอของเธอ ซึ่งเป็นลอยที่เขาทิ้งไว้ให้เธอเมื่อคืนนี้

“ถ้าฉันไม่อนุญาต เธอจะท้องไม่ได้ ถ้าเธออยากทำให้ตระกูลฉินปลอดภัย เธอต้องทำตามที่ฉันบอก！” เขาเปิดขวดยา แล้วเทเม็ดยาสีขาวออกมา จากนั้นเขาก็โยนยาเข้าปากเธอตรง ๆ และบังคับให้เธอกลืนยาโดยไม่ให้ดื่มน้ำ

ยาเกือบจะติดคอเธอ น้ำตาเธอไหล

“ไปเปลี่ยนชุดซะ เราจะออกไปข้างนอกกัน” มู่เฉินนั่งลงบนโซฟา หยิบบุหรี่ออกมาแล้วสูบด้วยท่าทางน่าเกรงขาม

หย่าหยิงลุกขึ้น ตัวเธอเซไปเล็กน้อย “แต่ฉันไม่มีเสื้อผ้าชุดอื่นเลย”

เธอไม่เหมือนกับหย่าหลินที่มีเสื้อผ้าแบรนด์เนมมากมาย เธอมีแต่เสื้อผ้าธรรมดาเพียงไม่กี่ตัวที่เธอใส่ไปมหาวิทยาลัยเท่านั้น แต่เธอไม่ได้เอามาด้วย ตอนนี้เธอจะออกไปข้างนอกด้วยชุดแต่งงานก็คงไม่ได้

“คุณนายเหลิ่ง ตอนนี้เธอเป็นเมียฉันแล้ว ฉันจะให้ทุกอย่างที่เธอต้องการ” ‘เป็นฉินหย่าหลินไม่มีผิดจริง ๆ ’ ตอนนี้มู่เฉินมั่นใจมาก ‘เพิ่งแต่งานได้สองสัน ก็คิดจะขอเสื้อผ้าใหม่แล้ว

ฉินหย่าหลินที่ใช้ชีวิตหรูหรา！’

เขาหยิบโทรศัพท์ออกมา แล้วโทรออก สิบนาทีต่อมา เสื้อผ้าแบรนด์ดังกองหนึ่งก็ส่งมาถึงห้องของเธอ

หย่าหยิงอึ้งเมื่อเห็นเสื้อผ้า และชุดเดรสที่ดูหรูหรา ที่ทำมาจากเนื้อผ้านุ่มอย่างดีกองอยู่ตรงหน้าเธอ แม้ว่าเธอจะชอบเสื้อผ้าเหล่านี้มาก แต่เธอก็ไม่ใช่คนโลภ

เธอเลือกชุดกระโปรงสีขาวดูเรียบ ๆ แล้วเดินไปที่ห้องน้ำ มู่เฉินที่กำลังนั่งดูเธอบนโซฟา ขมวดคิ้วเล็กน้อย เมื่อเห็นเธอเลือกชุดกระโปรงสีขาวเรียบ ๆ ตัวนั้น บางครั้งเขาก็ไม่เข้าใจว่าเธอคิดอะไรอยู่กันแน่