สร้างรักด้วยกันกับเจ้าสาวจำยอม
ผู้เขียน:อรจิรา กมลานันท์
หมวดหมู่โรแมนติก
สร้างรักด้วยกันกับเจ้าสาวจำยอม
หย่าหยิงมองไปที่โจ๊กที่น้าเหอทำมาให้ อย่างซาบซึ้งในความมีน้ำใจของเธอ เธอซึ้งใจมากจนน้ำตาคลอ ดวงตาเธอร้อนผ่าว แล้วน้ำตาก็ไหลอาบแก้มของเธอ
“คุณนายเหลิ่งคะ ทานอาหารเช้าให้อร่อยนะคะ เมื่อคืนนี้คุณไม่ได้ทานอะไรเลย อีกอย่างคุณก็ยังป่วยอยู่ ฉันได้ข่าวมาว่า วันนี้คุณเหลิ่งจะไม่กลับมาบ้าน ดังนั้นวันนี้คุณจะได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ น้าเหอส่งยิ้มให้กำลังใจเธอ แล้วเดินกลับไปที่ห้องครัว
หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จ หย่าหยิงสวมเสื้อคลุมสีขาว แล้วเดินไปที่สวน เธอนั่งอยู่คนเดียวบนม้านั่ง แล้วมองไปรอบ ๆ สวน ที่จัดตกแต่งอย่างสวยงาม แต่เธอกลับไม่ชอบมันเลย หัวใจที่บอบช้ำทำให้เธอไม่สามารถ ทำใจชื่นชมกับความสวยงามตรงหน้าได้
เธออยู่ที่บ้านทั้งวัน แต่เธออยู่ที่นี่แบบนี้ไม่ได้ตลอดไป วันรุ่งขึ้นเธอจะต้องไปเรียน ตอนเที่ยงเธอไปธนาคารที่อยู่ใกล้ ๆมหาวิทยาลัยคนเดียว เธอฝากเงินไว้ที่นั่น
มันเป็นเงินที่เก็บสะสมมาจากการทำงานพาร์ทไทม์ ถึงเงินมันจะไม่มาก แต่เธอก็หางานและหารายได้เพิ่มอยู่เสมอ ๆ หย่าหยิงถอนเงินออกจากธนาคาร
เธอเดินห่อไหล่ออกจากธนาคารมา กำลังจะเดินกลับไปที่มหาวิทยาลัย เธอถูกรับเลี้ยงจากตระกูลฉิน แต่เธอไม่เคยคิดเลยว่าชีวิตเธอจะลงเอยแบบนี้
“หยิงหยิง” หย่าหยิงชะงักฝีเท้าเมื่อได้ยินเสียงเรียกที่สนิทสนมนั่น เธอไม่คิดว่าเธอจะได้ยินมันอีกครั้ง เสียงเรียกที่คุ้นเคยทำให้ใจเธอสั่นเล็ก ๆ
เธอสงสัยว่าเธอหูแว่วไปเองหรือเปล่า
แต่ความสงสัยของเธอก็หายไป เมื่อมีร่างสูงเพรียวมายืนตรงหน้าเธอ “นี่ผมเอง หยิงหยิง คุณจำผมไม่ได้เหรอ?”
หย่าหยิงเงยหน้าขึ้นมองคนที่ยืนอยู่หน้าเธอ เขายังคงหล่อเหลา และอ่อนโยนเหมือนเดิม วันนี้เขายังสวมแว่นตาขอบทอง ทำให้เขาดูอ่อนโยนมากยิ่งขึ้น
เป็นเขานั่นเอง ยี่เฟิงของเธอ ผู้ชายที่เธอรอมาถึง 5 ปี ผู้ชายที่เธอรักและไว้ใจ
“หยิงหยิง สบายดีไหม? ผมกลับมาจากต่างประเทศแล้วนะ” ยี่เฟิงยื่นมือออกไปจับมือเธอ น้ำเสียงของเขาอ่อนโยน และอ่อนหวาน ทำให้ใจของเธอสั่น
หย่าหยิงพยักหน้าตอบ ตอนนี้น้ำตาเธอไหลรื้น “ดีใจจังที่คุณกลับมาแล้วนะคะ ยี่เฟิง”
เธอไม่เคยคิดว่าการกลับมาพบกันอีกใน 5 ปีต่อมาจะกลายเป็นแบบนี้
มันไม่มีความสุข ไร้ความคาดหวัง และขาดความกระตือรือร้น ถ้าเป็นเมื่อก่อน เธอคงกระโดดเข้าไปกอดเขา ร้องไห้ และเล่าความคับข้องใจให้เขาฟังทั้งหมด เธอจะเล่าเรื่องความลำบากทั้งหมด และความฝันในใจของเธอให้เขาฟังทุกอย่าง
“คุณไม่ดีใจที่เจอผมเหรอ?” ยี่เฟิงมองหญิงสาว พลางสังเกตุท่าทีของเธอ 5 ปีที่ผ่านไปเธอดูเปลี่ยนไปมาก แต่สำหรับเขาแล้ว เธอยังคงเหมือนเดิมทุกอย่าง เธอยังอยู่ในใจเขาเสมอ เขาไม่เคยลืมเธอแม้แต่ครั้งเดียว
เพื่อจะทำให้เธอมีความสุข เขาจึงทำงานหนักมาตลอดหลายปี เขาอยากให้เธอมีชีวิตที่ดีที่สุด แต่ความลำบากในชีวิต ทำให้เขาไม่มีทางเลือกมากนัก การที่เขาได้เป็นกรรมการบริหารของ ยวูซื่อ กรุ๊ป มันมีค่าตอบแทนที่ต้องแรกมา เขาต้องหมั้นกับ ยวูฉิงโม่ ลูกสาวเจ้าของยวูซื่อ กรุ๊ป
เขาคงไม่ประสบความสำเร็จ ถ้าหากเขาไม่มีผู้มีอำนาจหนุนหลัง เพื่อหยิงหยิง เขาจึงยอมเลือกเส้นทางนี้
“ฉันมีความสุขมาก ๆ ที่ยี่เฟิงของฉันกลับมาแล้ว” เธอพูดด้วยเสียงสะอื้น เธอคิดว่าเธอไม่มีน้ำตาที่จะร้องไห้อีกแล้ว แต่เธอก็คิดผิด เมื่อเห็นยี่เฟิงอยู่ตรงหน้าเธอ เธอก็ควบคุมตัวเองไม่ได้
ยี่เฟิงยื่นมือไปดึงเธอเข้ามาใกล้ ๆ ความอบอุ่นจากอ้อมกอดนั้นทำให้เธอเสียใจมากยิ่งขึ้น “ผมขอโทษนะ หยิงหยิง ผมขอโทษที่หายหน้าหายตาไปจากคุณนานเกินไป แต่คุณไม่ต้องเป็นห่วงนะ ตอนนี้ผมกลับมาแล้ว ผมจะไม่ให้คุณทุกข์ทรมานอีกต่อไป”
แม้ว่าเขาจะปลอบเธอด้วยการพูดเรื่องอนาคต แต่ตัวเขาเองก็ไม่แน่ใจว่ามันจะมีอนาคตระหว่างพวกเขาหรือเปล่า หย่าหยิงเองก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้เช่นเดียวกัน เธอถูกฉางชุนขายให้มู่เฉิน และตอนนี้ยี่เฟิงยังมีผู้หญิงอีกคนอยู่เคียงข้าง
ตอนนี้หย่าหยิงไม่ได้รู้สึกอะไรอีกต่อไปแล้ว นอกจากการถูกหักหลัง เธอพยายามกลั้นน้ำตาเท่าที่เธอจะทำได้ แต่เธอก็กลั้นมันไม่อยู่ หัวใจของเธอกำลังบอบช้ำ
ยี่เฟิงคิดว่าเป็นเพราะพวกเขาไม่ได้เจอกันนาน หย่าหยิงคงคิดถึงเขามากจนกลั้นน้ำตาไม่อยู่
“ถ้าอยากร้องก็ร้องออกมาเลย! จากนี้ไปผมจะไม่ให้คุณต้องร้องไห้อีก ผมชอบเวลาที่คุณยิ้มที่สุดเลยนะ หยิงหยิง ตอนคุณยิ้ม คุณสวยที่สุดเลย” ยี่เฟิงลูบหลังเธอเบา ๆ ผ่านไปสักพัก เขาจึงผละออกจากเธอ
ยี่เฟิงพาเธอไปที่ร้านกาแฟใกล้ ๆ เขานั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเธอ
เมื่อมองเขา หย่าหยิงก็ถามว่า “ยี่เฟิง คุณกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่? คุณหายไปไหนมาตั้งหลายปี?”
ดูเหมือนว่าเขาจะมีชีวิตที่ดีขึ้น เธอเหลือบมองเสื้อผ้าแบรนด์ดังที่เขาใส่อยู่ พวกเขาทำให้ความเป็นอยู่ของยี่เฟิงดีขึ้น
“ผมสบายดี หยิงหยิง แล้วคุณล่ะ เป็นยังไงบ้าง? ทำไมคุณดูผอมลงกว่าเดิมอีกล่ะ?” ยี่เฟิงผลักจานของหวานไปทางเธอและพูดว่า “นี่ของโปรดของคุณไม่ใช่เหรอ หยิงหยิง? ทานสิ!”
หย่าหยิงจ้องยี่เฟิง เขาน่ารักกับเธอเสมอ เมื่อก่อนเขามักตามใจเธอด้วยของอร่อย ๆ อยู่ตลอดเวลา วันนี้เขาก็ยังปฏิบัติกับเธอเหมือนเดิม
“ยี่เฟิง คุณก็ทานด้วยกันสิ” หย่าหยิงผลักจานเอาไว้ตรงกลาง แล้วทั้งสองก็ทานของหวานด้วยกัน
ขณะเดียวกันอานน่า กับมู่เฉินต้องมาพบกับลูกค้ารายหนึ่ง อานน่าเสนอให้ไปรอลูกค้า ในร้านกาแฟใกล้ ๆ เมื่อทั้งสองเดินเข้าไปในร้านกาแฟด้วยกัน ทันใดนั้นมู่เฉินก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ริมหน้าต่างกับผู้ชายคนหนึ่ง
เธอโกหกเขาอยู่ตลอดเวลา หากเขาไม่ได้เห็นเธอด้วยตาตัวเอง เธอก็คงไม่สารภาพสินะ