หย่าหยิงมองไปที่โจ๊กที่น้าเหอทำมาให้ อย่างซาบซึ้งในความมีน้ำใจของเธอ เธอซึ้งใจมากจนน้ำตาคลอ ดวงตาเธอร้อนผ่าว แล้วน้ำตาก็ไหลอาบแก้มของเธอ

“คุณนายเหลิ่งคะ ทานอาหารเช้าให้อร่อยนะคะ เมื่อคืนนี้คุณไม่ได้ทานอะไรเลย อีกอย่างคุณก็ยังป่วยอยู่ ฉันได้ข่าวมาว่า วันนี้คุณเหลิ่งจะไม่กลับมาบ้าน ดังนั้นวันนี้คุณจะได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ น้าเหอส่งยิ้มให้กำลังใจเธอ แล้วเดินกลับไปที่ห้องครัว

หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จ หย่าหยิงสวมเสื้อคลุมสีขาว แล้วเดินไปที่สวน เธอนั่งอยู่คนเดียวบนม้านั่ง แล้วมองไปรอบ ๆ สวน ที่จัดตกแต่งอย่างสวยงาม แต่เธอกลับไม่ชอบมันเลย หัวใจที่บอบช้ำทำให้เธอไม่สามารถ ทำใจชื่นชมกับความสวยงามตรงหน้าได้

เธออยู่ที่บ้านทั้งวัน แต่เธออยู่ที่นี่แบบนี้ไม่ได้ตลอดไป วันรุ่งขึ้นเธอจะต้องไปเรียน ตอนเที่ยงเธอไปธนาคารที่อยู่ใกล้ ๆมหาวิทยาลัยคนเดียว เธอฝากเงินไว้ที่นั่น

มันเป็นเงินที่เก็บสะสมมาจากการทำงานพาร์ทไทม์ ถึงเงินมันจะไม่มาก แต่เธอก็หางานและหารายได้เพิ่มอยู่เสมอ ๆ หย่าหยิงถอนเงินออกจากธนาคาร

เธอเดินห่อไหล่ออกจากธนาคารมา กำลังจะเดินกลับไปที่มหาวิทยาลัย เธอถูกรับเลี้ยงจากตระกูลฉิน แต่เธอไม่เคยคิดเลยว่าชีวิตเธอจะลงเอยแบบนี้

“หยิงหยิง” หย่าหยิงชะงักฝีเท้าเมื่อได้ยินเสียงเรียกที่สนิทสนมนั่น เธอไม่คิดว่าเธอจะได้ยินมันอีกครั้ง เสียงเรียกที่คุ้นเคยทำให้ใจเธอสั่นเล็ก ๆ

เธอสงสัยว่าเธอหูแว่วไปเองหรือเปล่า

แต่ความสงสัยของเธอก็หายไป เมื่อมีร่างสูงเพรียวมายืนตรงหน้าเธอ “นี่ผมเอง หยิงหยิง คุณจำผมไม่ได้เหรอ？”

หย่าหยิงเงยหน้าขึ้นมองคนที่ยืนอยู่หน้าเธอ เขายังคงหล่อเหลา และอ่อนโยนเหมือนเดิม วันนี้เขายังสวมแว่นตาขอบทอง ทำให้เขาดูอ่อนโยนมากยิ่งขึ้น

เป็นเขานั่นเอง ยี่เฟิงของเธอ ผู้ชายที่เธอรอมาถึง 5 ปี ผู้ชายที่เธอรักและไว้ใจ

“หยิงหยิง สบายดีไหม？ ผมกลับมาจากต่างประเทศแล้วนะ” ยี่เฟิงยื่นมือออกไปจับมือเธอ น้ำเสียงของเขาอ่อนโยน และอ่อนหวาน ทำให้ใจของเธอสั่น

หย่าหยิงพยักหน้าตอบ ตอนนี้น้ำตาเธอไหลรื้น “ดีใจจังที่คุณกลับมาแล้วนะคะ ยี่เฟิง”

เธอไม่เคยคิดว่าการกลับมาพบกันอีกใน 5 ปีต่อมาจะกลายเป็นแบบนี้

มันไม่มีความสุข ไร้ความคาดหวัง และขาดความกระตือรือร้น ถ้าเป็นเมื่อก่อน เธอคงกระโดดเข้าไปกอดเขา ร้องไห้ และเล่าความคับข้องใจให้เขาฟังทั้งหมด เธอจะเล่าเรื่องความลำบากทั้งหมด และความฝันในใจของเธอให้เขาฟังทุกอย่าง

“คุณไม่ดีใจที่เจอผมเหรอ？” ยี่เฟิงมองหญิงสาว พลางสังเกตุท่าทีของเธอ 5 ปีที่ผ่านไปเธอดูเปลี่ยนไปมาก แต่สำหรับเขาแล้ว เธอยังคงเหมือนเดิมทุกอย่าง เธอยังอยู่ในใจเขาเสมอ เขาไม่เคยลืมเธอแม้แต่ครั้งเดียว

เพื่อจะทำให้เธอมีความสุข เขาจึงทำงานหนักมาตลอดหลายปี เขาอยากให้เธอมีชีวิตที่ดีที่สุด แต่ความลำบากในชีวิต ทำให้เขาไม่มีทางเลือกมากนัก การที่เขาได้เป็นกรรมการบริหารของ ยวูซื่อ กรุ๊ป มันมีค่าตอบแทนที่ต้องแรกมา เขาต้องหมั้นกับ ยวูฉิงโม่ ลูกสาวเจ้าของยวูซื่อ กรุ๊ป

เขาคงไม่ประสบความสำเร็จ ถ้าหากเขาไม่มีผู้มีอำนาจหนุนหลัง เพื่อหยิงหยิง เขาจึงยอมเลือกเส้นทางนี้

“ฉันมีความสุขมาก ๆ ที่ยี่เฟิงของฉันกลับมาแล้ว” เธอพูดด้วยเสียงสะอื้น เธอคิดว่าเธอไม่มีน้ำตาที่จะร้องไห้อีกแล้ว แต่เธอก็คิดผิด เมื่อเห็นยี่เฟิงอยู่ตรงหน้าเธอ เธอก็ควบคุมตัวเองไม่ได้

ยี่เฟิงยื่นมือไปดึงเธอเข้ามาใกล้ ๆ ความอบอุ่นจากอ้อมกอดนั้นทำให้เธอเสียใจมากยิ่งขึ้น “ผมขอโทษนะ หยิงหยิง ผมขอโทษที่หายหน้าหายตาไปจากคุณนานเกินไป แต่คุณไม่ต้องเป็นห่วงนะ ตอนนี้ผมกลับมาแล้ว ผมจะไม่ให้คุณทุกข์ทรมานอีกต่อไป”

แม้ว่าเขาจะปลอบเธอด้วยการพูดเรื่องอนาคต แต่ตัวเขาเองก็ไม่แน่ใจว่ามันจะมีอนาคตระหว่างพวกเขาหรือเปล่า หย่าหยิงเองก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้เช่นเดียวกัน เธอถูกฉางชุนขายให้มู่เฉิน และตอนนี้ยี่เฟิงยังมีผู้หญิงอีกคนอยู่เคียงข้าง

ตอนนี้หย่าหยิงไม่ได้รู้สึกอะไรอีกต่อไปแล้ว นอกจากการถูกหักหลัง เธอพยายามกลั้นน้ำตาเท่าที่เธอจะทำได้ แต่เธอก็กลั้นมันไม่อยู่ หัวใจของเธอกำลังบอบช้ำ

ยี่เฟิงคิดว่าเป็นเพราะพวกเขาไม่ได้เจอกันนาน หย่าหยิงคงคิดถึงเขามากจนกลั้นน้ำตาไม่อยู่

“ถ้าอยากร้องก็ร้องออกมาเลย！ จากนี้ไปผมจะไม่ให้คุณต้องร้องไห้อีก ผมชอบเวลาที่คุณยิ้มที่สุดเลยนะ หยิงหยิง ตอนคุณยิ้ม คุณสวยที่สุดเลย” ยี่เฟิงลูบหลังเธอเบา ๆ ผ่านไปสักพัก เขาจึงผละออกจากเธอ

ยี่เฟิงพาเธอไปที่ร้านกาแฟใกล้ ๆ เขานั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเธอ

เมื่อมองเขา หย่าหยิงก็ถามว่า “ยี่เฟิง คุณกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่？ คุณหายไปไหนมาตั้งหลายปี？”

ดูเหมือนว่าเขาจะมีชีวิตที่ดีขึ้น เธอเหลือบมองเสื้อผ้าแบรนด์ดังที่เขาใส่อยู่ พวกเขาทำให้ความเป็นอยู่ของยี่เฟิงดีขึ้น

“ผมสบายดี หยิงหยิง แล้วคุณล่ะ เป็นยังไงบ้าง？ ทำไมคุณดูผอมลงกว่าเดิมอีกล่ะ？” ยี่เฟิงผลักจานของหวานไปทางเธอและพูดว่า “นี่ของโปรดของคุณไม่ใช่เหรอ หยิงหยิง？ ทานสิ！”

หย่าหยิงจ้องยี่เฟิง เขาน่ารักกับเธอเสมอ เมื่อก่อนเขามักตามใจเธอด้วยของอร่อย ๆ อยู่ตลอดเวลา วันนี้เขาก็ยังปฏิบัติกับเธอเหมือนเดิม

“ยี่เฟิง คุณก็ทานด้วยกันสิ” หย่าหยิงผลักจานเอาไว้ตรงกลาง แล้วทั้งสองก็ทานของหวานด้วยกัน

ขณะเดียวกันอานน่า กับมู่เฉินต้องมาพบกับลูกค้ารายหนึ่ง อานน่าเสนอให้ไปรอลูกค้า ในร้านกาแฟใกล้ ๆ เมื่อทั้งสองเดินเข้าไปในร้านกาแฟด้วยกัน ทันใดนั้นมู่เฉินก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ริมหน้าต่างกับผู้ชายคนหนึ่ง

เธอโกหกเขาอยู่ตลอดเวลา หากเขาไม่ได้เห็นเธอด้วยตาตัวเอง เธอก็คงไม่สารภาพสินะ