หย่าหยิงมีไข้สูง จนน้าเหออดเป็นห่วงไม่ได้ ถึงแม้คุณเหลิ่ง จะไม่ได้สั่ง แต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะโทรไปตามหมอ

“ต้องฉีดยาลดไข้ ไม่งั้นจะเป็นปอดบวมได้” คุณหมอพูดขณะเตรียมจะฉีดยา

“คุณนายเหลิ่ง มีไข้สูงมากเลยเหรอคะ？” น้าเหอเป็นกังวล เพราะเธอรู้ว่า คุณเหลิ่งเป็นคนอารมณ์ร้อน ถ้าภรรยาที่เพิ่งแต่งงานด้วยของเขาเกิดเป็นอะไรขึ้นมา เขาคงจะไม่พอใจเป็นอย่างมาก

“อาการค่อนข้างหนักครับ ตอนนี้ร่างกายเธออ่อนแอมาก ให้เธอพักผ่อนให้มาก ๆ ” คุณหมอฉีดยาให้หย่าหยิง และจ่ายยาให้เธอ

หลังจากฉีดยาไปแล้ว ไข้ของเธอลดลงเล็กน้อย แต่เธอก็ยังคงหมดสติอยู่

กว่ามู่เฉินจะกลับมาก็จวนสว่าง เขาเดินเข้ามาที่ห้องโถงของบ้าน แต่เขาก็ไม่พบใครเลย “น้าเหอ！” เขาตะโกนเรียก

“นายท่านกลับมาแล้วเหรอคะ” น้าเหอขานรับ หลังเดินออกมาจากห้องของเขา

มู่เฉินบ่นพึมพำและเดินขึ้นไปที่ชั้นบน และพบว่าหย่าหยิงยังคงหมดสติอยู่ เขาออกคำสั่งอย่างรวดเร็ว “พาเธอลงไปข้างล่าง！ แล้วมาทำความสะอาดห้องฉัน！” เขาเกลียดเวลาที่มีคนอื่นมาแตะต้องข้าวของของเขา

น้าเหอกับลุงฝูช่วยกันอุ้มหย่าหยิงลงไปที่ห้องของเธอ กว่าเธอจะฟื้นจากไข้ ก็เกือบจะเที่ยงของวันถัดไป หย่าหยิงมองไปรอบ ๆ ห้อง แล้วรู้สึกคุ้นตา เธอค่อย ๆ นึกว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วเธอกลับมาที่ห้องนี่ได้ยังไง？ เธอเอามือกุมไปที่ศีรษะ เนื่องจากยังรู้สึกปวดหัวอยู่เล็กน้อย เธอรู้สึกอ่อนเพลียมาก

น้าเหอผลักประตูให้เปิดออก แล้วเดินเข้ามาในห้อง “เอ๊ะ！ คุณนายเหลิ่ง ฟื้นแล้ว เดี๋ยวฉันจะเอาโจ๊กมาให้นะคะ” ไม่นานนัก เธอก็ถือชามโจ๊กเข้ามา

“ขอบคุณค่ะ น้าเหอ ขอบคุณที่คอยดูแลฉันเมื่อคืนนี้นะคะ” หย่าหยิงเป็นห่วงที่จะต้องไปเรียน มากกว่าอาการป่วยของเธอในตอนนี้ ถ้าเธอไม่แข็งแรงพอ เธอก็จะไปเรียนไม่ไหว

“เอาเถอะค่ะ แต่ต่อไปต้องระวังด้วยนะคะ อาบน้ำเย็นโดยไม่ระวังตัวแบบนี้ได้ยังไงกันคะ？” น้าเหอเป็นห่วงมากตอนที่เธอมีไข้สูง

หย่าหยิงยิ้มแหย ๆ “ค่ะ ต่อไปฉันจะไม่ทำแล้วค่ะ”

แต่หย่าหยิงก็ยังดึงดันที่จะไปเรียน ทั้ง ๆ ที่เธอยังไม่หายดี อาหลี่ขับรถไปส่งเธอที่นั่น

ปกติหย่าหยิงจะนั่งเรียนหน้าห้องเสมอ แต่วันนี้เธอกลับเลือกที่จะนั่งหลังห้อง เพราะเธอเกรงว่าอาการไอของเธอจะไปรบกวนเพื่อน ๆ คนอื่น ๆ เข้า

แต่ทว่าเสียงซุบซิบของเพื่อนร่วมชั้นก็ยังลอยมาเข้าหูเธอ

“เมื่อเช้าฉันเห็นมีรถหรูมาส่งหย่าหยิงอีกแล้วแหละ ฉันได้ยินมาว่าเธอจับไฮโซแก่ ๆ ” เพื่อนร่วมชั้นอีกคนพูด

“จริงดิ？ เธอไม่อายบ้างหรือไงที่ยอมไปนอนกับไฮโซแก่ ๆ นั่นน่ะ？ ทั้ง ๆ ที่เธอออกจะสวยขนานนี้ แต่เธอก็ยังชอบอ่อย” เพื่อนอีกคนพูดขึ้น

“สวยแล้วจะมีประโยชน์อะไรล่ะ？” เพื่อคนหนึ่งพูดเหน็บแหนม “ถ้าเธอไม่มีเงิน หน้าสวย ๆ ของเธอ นั่นแหละที่จะช่วยเธอหาเงิน！” เพื่อนอีกคนตอบขึ้น

หย่าหยิงรู้สึกตกใจที่เพื่อน ๆ มองเธอแบบนี้

รถหรูเพิ่งจะมาส่งเธอได้สองวัน ก็ทำให้เพื่อน ๆ พากันเข้าใจเธอผิด ต่อไปเธอคงไม่พ้นถูกซุบซิบนินทาเป็นแน่

ในช่วงพักกลางวัน หย่าหยิงรู้สึกอึดอัดและไม่อยากกินอะไร เธอจึงกลับไปพักที่หอพัก หวางซินเพื่อนร่วมห้องคนหนึ่งของเธอเห็นเธอนอนซมอยู่บนเตียงด้วยใบหน้าที่ซีดเซียว ก็ถามเธออย่างเป็นห่วงว่า “หย่าหยิง ไหวไหม？”

“ฉันไหว ฉันแค่เวียนหัวนิดหน่อย ก็เลยมานอนพัก” หย่าหยิงยิ้มอย่างอ่อนแรง หลังตอบคำถามเธอ

หวางซินเทน้ำแล้วยื่นให้หย่าหยิง “ดื่มน้ำสักหน่อยนะ”

“ขอบใจจ้ะ” หวางซินดีกับเธอเสมอ

“นี่หวางซิน ไม่ต้องเป็นห่วงเธอหรอก เมื่อคืนเธอคงจะจัดหนักมา ถึงไม่มีแรง” อู๋หลิงหลิงพูดจาค่อนขอดเธอ อู๋หลิงหลิงเกลียดผู้หญิงที่ใช้ประโยชน์จากความสวยอย่างหย่าหยิง

“หลิงหลิง เธอพูดแบบนี้ได้ไง？ หย่าหยิงไม่สบายอยู่นะ” หวางซินจ้องเขม็งไปที่อู๋หลิงหลิง

อู๋หลิงหลิงพูดขึ้นอย่างเย้ยหยันว่า “มันก็แน่อยู่แล้ว ใครจะไปรู้ว่าเธอจะไปติดโรคอะไรจมาจากผู้ชายคนนั้นมาบ้าง เธอใช้ชีวิตไม่ระวังแบบนี้ อยู่ห่างจากเธอจะดีกว่า” อู๋หลิงหลิงทำเสียงฟึดฟัดอย่างไม่พอใจ แล้วเดินออกไปจากห้องพัก

เมื่อเห็นหน้าของหย่าหยิงซีดลงกว่าเดิม หวางซินก็เดินเข้าไปหาและปลอบเธอ “ฉันเชื่อเธอนะ เธอไม่ใช่คนแบบนั้นหรอก”

“ขอบใจนะที่เชื่อฉัน” หย่าหยิงเป็นคนเก็บตัว และไม่ค่อยเข้าสังคม เธอไม่มีเพื่อนสนิทสักคนที่มหาวิทยาลัย หวางซินเป็นคนเดียวที่เข้ามาคุยกับเธอ

กว่ามู่เฉินจะเดินลงมาชั้นล่าง เวลาก็ล่วงเลยไปเที่ยงวันแล้ว “น้าเหอ เธอล่ะ？”

“เธอไปเรียนแล้วค่ะ” น้าเหอตอบออกมาตรง ๆ

“ห่ะ！” มู่เฉินอุทานขึ้น งั้นเมื่อคือเธอก็คงแสดงละครสินะ วันนี้เธอถึงยังมีแรงไปเรียนได้？ หรือว่าเธอจะไปหาผู้ชายคนนั้น？ คนที่ชื่อยี่เฟิงอะไรนั่น？

“นายท่านคะ คุณนายเหลิ่ง รีบออกไปเรียน จนลืมกินยา นายท่านจะให้ดิฉันนำยาไปให้เธอไหมคะ？” น้าเหอถามอย่างเกร็ง ๆ เธอเกรงว่า เจ้านายของเธอจะโมโห แต่ถ้าคุณนายเหลิ่ง ไม่ได้กินยา เธอก็อาจจะล้มป่วยลงได้อีก

“ไม่ต้อง” มู่เฉิงพูดพร้อมโบกมือไล่ เธอมีผู้ชายคนนั้นคอยดูแลอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องดูแลเธอเป็นพิเศษ

ผู้หญิงคนนี้กล้าแหกกฎของเขาครั้งแล้วครั้งเล่า เขาคงจะดีกับเธอเกินไป มันควรจะพอแล้ว

“แต่นายท่านคะ.... คุณนายเหลิ่ง...” น้าเหออยากจะพูดอะไรมากกว่านี้ แต่ก็หยุดไว้เท่านั้น เมื่อเห็นสายจ้องเขม็งของมู่เฉิน