icon 0
icon เติมเงิน
rightIcon
icon ประวัติศาสตร์
rightIcon
icon ออกจากระบบ
rightIcon
icon ดาวน์โหลดแอป
rightIcon
บทที่ 8
ใช้หน้าสวย ๆ ของเธอหาเงินสิ
จำนวนคำ:1389    |    อัปเดตเมื่อ:25/03/2022

หย่าหยิงมีไข้สูง จนน้าเหออดเป็นห่วงไม่ได้ ถึงแม้คุณเหลิ่ง จะไม่ได้สั่ง แต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะโทรไปตามหมอ

“ต้องฉีดยาลดไข้ ไม่งั้นจะเป็นปอดบวมได้” คุณหมอพูดขณะเตรียมจะฉีดยา

“คุณนายเหลิ่ง มีไข้สูงมากเลยเหรอคะ?” น้าเหอเป็นกังวล เพราะเธอรู้ว่า คุณเหลิ่งเป็นคนอารมณ์ร้อน ถ้าภรรยาที่เพิ่งแต่งงานด้วยของเขาเกิดเป็นอะไรขึ้นมา เขาคงจะไม่พอใจเป็นอย่างมาก

“อาการค่อนข้างหนักครับ ตอนนี้ร่างกายเธออ่อนแอมาก ให้เธอพักผ่อนให้มาก ๆ ” คุณหมอฉีดยาให้หย่าหยิง และจ่ายยาให้เธอ

หลังจากฉีดยาไปแล้ว ไข้ของเธอลดลงเล็กน้อย แต่เธอก็ยังคงหมดสติอยู่

กว่ามู่เฉินจะกลับมาก็จวนสว่าง เขาเดินเข้ามาที่ห้องโถงของบ้าน แต่เขาก็ไม่พบใครเลย “น้าเหอ!” เขาตะโกนเรียก

“นายท่านกลับมาแล้วเหรอคะ” น้าเหอขานรับ หลังเดินออกมาจากห้องของเขา

มู่เฉินบ่นพึมพำและเดินขึ้นไปที่ชั้นบน และพบว่าหย่าหยิงยังคงหมดสติอยู่ เขาออกคำสั่งอย่างรวดเร็ว “พาเธอลงไปข้างล่าง! แล้วมาทำความสะอาดห้องฉัน!” เขาเกลียดเวลาที่มีคนอื่นมาแตะต้องข้าวของของเขา

น้าเหอกับลุงฝูช่วยกันอุ้มหย่าหยิงลงไปที่ห้องของเธอ กว่าเธอจะฟื้นจากไข้ ก็เกือบจะเที่ยงของวันถัดไป หย่าหยิงมองไปรอบ ๆ ห้อง แล้วรู้สึกคุ้นตา เธอค่อย ๆ นึกว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วเธอกลับมาที่ห้องนี่ได้ยังไง? เธอเอามือกุมไปที่ศีรษะ เนื่องจากยังรู้สึกปวดหัวอยู่เล็กน้อย เธอรู้สึกอ่อนเพลียมาก

น้าเหอผลักประตูให้เปิดออก แล้วเดินเข้ามาในห้อง “เอ๊ะ! คุณนายเหลิ่ง ฟื้นแล้ว เดี๋ยวฉันจะเอาโจ๊กมาให้นะคะ” ไม่นานนัก เธอก็ถือชามโจ๊กเข้ามา

“ขอบคุณค่ะ น้าเหอ ขอบคุณที่คอยดูแลฉันเมื่อคืนนี้นะคะ” หย่าหยิงเป็นห่วงที่จะต้องไปเรียน มากกว่าอาการป่วยของเธอในตอนนี้ ถ้าเธอไม่แข็งแรงพอ เธอก็จะไปเรียนไม่ไหว

“เอาเถอะค่ะ แต่ต่อไปต้องระวังด้วยนะคะ อาบน้ำเย็นโดยไม่ระวังตัวแบบนี้ได้ยังไงกันคะ?” น้าเหอเป็นห่วงมากตอนที่เธอมีไข้สูง

หย่าหยิงยิ้มแหย ๆ “ค่ะ ต่อไปฉันจะไม่ทำแล้วค่ะ”

แต่หย่าหยิงก็ยังดึงดันที่จะไปเรียน ทั้ง ๆ ที่เธอยังไม่หายดี อาหลี่ขับรถไปส่งเธอที่นั่น

ปกติหย่าหยิงจะนั่งเรียนหน้าห้องเสมอ แต่วันนี้เธอกลับเลือกที่จะนั่งหลังห้อง เพราะเธอเกรงว่าอาการไอของเธอจะไปรบกวนเพื่อน ๆ คนอื่น ๆ เข้า

แต่ทว่าเสียงซุบซิบของเพื่อนร่วมชั้นก็ยังลอยมาเข้าหูเธอ

“เมื่อเช้าฉันเห็นมีรถหรูมาส่งหย่าหยิงอีกแล้วแหละ ฉันได้ยินมาว่าเธอจับไฮโซแก่ ๆ ” เพื่อนร่วมชั้นอีกคนพูด

“จริงดิ? เธอไม่อายบ้างหรือไงที่ยอมไปนอนกับไฮโซแก่ ๆ นั่นน่ะ? ทั้ง ๆ ที่เธอออกจะสวยขนานนี้ แต่เธอก็ยังชอบอ่อย” เพื่อนอีกคนพูดขึ้น

“สวยแล้วจะมีประโยชน์อะไรล่ะ?” เพื่อคนหนึ่งพูดเหน็บแหนม “ถ้าเธอไม่มีเงิน หน้าสวย ๆ ของเธอ นั่นแหละที่จะช่วยเธอหาเงิน!” เพื่อนอีกคนตอบขึ้น

หย่าหยิงรู้สึกตกใจที่เพื่อน ๆ มองเธอแบบนี้

รถหรูเพิ่งจะมาส่งเธอได้สองวัน ก็ทำให้เพื่อน ๆ พากันเข้าใจเธอผิด ต่อไปเธอคงไม่พ้นถูกซุบซิบนินทาเป็นแน่

ในช่วงพักกลางวัน หย่าหยิงรู้สึกอึดอัดและไม่อยากกินอะไร เธอจึงกลับไปพักที่หอพัก หวางซินเพื่อนร่วมห้องคนหนึ่งของเธอเห็นเธอนอนซมอยู่บนเตียงด้วยใบหน้าที่ซีดเซียว ก็ถามเธออย่างเป็นห่วงว่า “หย่าหยิง ไหวไหม?”

“ฉันไหว ฉันแค่เวียนหัวนิดหน่อย ก็เลยมานอนพัก” หย่าหยิงยิ้มอย่างอ่อนแรง หลังตอบคำถามเธอ

หวางซินเทน้ำแล้วยื่นให้หย่าหยิง “ดื่มน้ำสักหน่อยนะ”

“ขอบใจจ้ะ” หวางซินดีกับเธอเสมอ

“นี่หวางซิน ไม่ต้องเป็นห่วงเธอหรอก เมื่อคืนเธอคงจะจัดหนักมา ถึงไม่มีแรง” อู๋หลิงหลิงพูดจาค่อนขอดเธอ อู๋หลิงหลิงเกลียดผู้หญิงที่ใช้ประโยชน์จากความสวยอย่างหย่าหยิง

“หลิงหลิง เธอพูดแบบนี้ได้ไง? หย่าหยิงไม่สบายอยู่นะ” หวางซินจ้องเขม็งไปที่อู๋หลิงหลิง

อู๋หลิงหลิงพูดขึ้นอย่างเย้ยหยันว่า “มันก็แน่อยู่แล้ว ใครจะไปรู้ว่าเธอจะไปติดโรคอะไรจมาจากผู้ชายคนนั้นมาบ้าง เธอใช้ชีวิตไม่ระวังแบบนี้ อยู่ห่างจากเธอจะดีกว่า” อู๋หลิงหลิงทำเสียงฟึดฟัดอย่างไม่พอใจ แล้วเดินออกไปจากห้องพัก

เมื่อเห็นหน้าของหย่าหยิงซีดลงกว่าเดิม หวางซินก็เดินเข้าไปหาและปลอบเธอ “ฉันเชื่อเธอนะ เธอไม่ใช่คนแบบนั้นหรอก”

“ขอบใจนะที่เชื่อฉัน” หย่าหยิงเป็นคนเก็บตัว และไม่ค่อยเข้าสังคม เธอไม่มีเพื่อนสนิทสักคนที่มหาวิทยาลัย หวางซินเป็นคนเดียวที่เข้ามาคุยกับเธอ

กว่ามู่เฉินจะเดินลงมาชั้นล่าง เวลาก็ล่วงเลยไปเที่ยงวันแล้ว “น้าเหอ เธอล่ะ?”

“เธอไปเรียนแล้วค่ะ” น้าเหอตอบออกมาตรง ๆ

“ห่ะ!” มู่เฉินอุทานขึ้น งั้นเมื่อคือเธอก็คงแสดงละครสินะ วันนี้เธอถึงยังมีแรงไปเรียนได้? หรือว่าเธอจะไปหาผู้ชายคนนั้น? คนที่ชื่อยี่เฟิงอะไรนั่น?

“นายท่านคะ คุณนายเหลิ่ง รีบออกไปเรียน จนลืมกินยา นายท่านจะให้ดิฉันนำยาไปให้เธอไหมคะ?” น้าเหอถามอย่างเกร็ง ๆ เธอเกรงว่า เจ้านายของเธอจะโมโห แต่ถ้าคุณนายเหลิ่ง ไม่ได้กินยา เธอก็อาจจะล้มป่วยลงได้อีก

“ไม่ต้อง” มู่เฉิงพูดพร้อมโบกมือไล่ เธอมีผู้ชายคนนั้นคอยดูแลอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องดูแลเธอเป็นพิเศษ

ผู้หญิงคนนี้กล้าแหกกฎของเขาครั้งแล้วครั้งเล่า เขาคงจะดีกับเธอเกินไป มันควรจะพอแล้ว

“แต่นายท่านคะ.... คุณนายเหลิ่ง...” น้าเหออยากจะพูดอะไรมากกว่านี้ แต่ก็หยุดไว้เท่านั้น เมื่อเห็นสายจ้องเขม็งของมู่เฉิน

เปิดรับโบนัส

เปิด
1 บทที่ 1 เจ้าสาวตัวปลอม2 บทที่ 2 เขาเกลียดเธอที่เสแสร้ง3 บทที่ 3 เธอไม่มีทางเลือก4 บทที่ 4 ประนีประนอม5 บทที่ 5 เธอให้สัญญากับเขา6 บทที่ 6 ให้โอกาสเธอหน่อย7 บทที่ 7 ทำให้เขารำคาญโดยไม่ได้ตั้งใจ8 บทที่ 8 ใช้หน้าสวย ๆ ของเธอหาเงินสิ9 บทที่ 9 มีแค่เธอเท่านั้นที่มีสิทธิ์ที่จะโกรธ10 บทที่ 10 เขามีผู้หญิงอื่น11 บทที่ 11 เขาจงใจแกล้งเธอ12 บทที่ 12 เขายังคงเป็นยี่เฟิง13 บทที่ 13 ศักดิ์ศรีของเธอ14 บทที่ 14 ความอัปยศอดสู15 บทที่ 15 เขามีคู่หมั้นแล้ว16 บทที่ 16 อิสรภาพของเธอ17 บทที่ 17 เธอจำยอมอีกแล้ว18 บทที่ 18 เขาอยากรู้ว่าเธอเป็นใคร19 บทที่ 19 เขาพยายามสุดความสามารถเพื่อที่จะได้พบเธอ20 บทที่ 20 แสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น21 บทที่ 21 ราคาที่ต้องจ่าย22 บทที่ 22 พวกเธอแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง23 บทที่ 23 เธอเป็นภรรยาของผม24 บทที่ 24 เขาเป็นผู้ปกครองของเธอ25 บทที่ 25 อย่าร้องไห้อีกเลยนะ26 บทที่ 26 เขาเป็นฝันร้ายของเธอ27 บทที่ 27 เธอจะคาดหวังอะไรได้อีก28 บทที่ 28 ไม่มีที่ไป29 บทที่ 29 ได้โปรดช่วยฉันด้วย30 บทที่ 30 เธอเต็มใจที่จะทำอย่างนั้น31 บทที่ 31 คนพวกนั้นไร้ยางอายกันทุกคน32 บทที่ 32 หน้าที่ของภรรยาที่ดี33 บทที่ 33 การดูถูกเหยียดหยาม34 บทที่ 34 ฉันปฏิเสธไม่ได้35 บทที่ 35 เธอหมดสิทธิ์ที่จะรักเขา36 บทที่ 36 ยอมถอยเพื่อหยิงหยิง37 บทที่ 37 หนีไม่พ้นอำนาจของเขา38 บทที่ 38 เขาก็ไม่อยากมีลูก39 บทที่ 39 จงใจทำให้เธอลำบาก40 บทที่ 40 เธอเป็นภรรยาที่ถูกตามกฎหมายของเขา41 บทที่ 41 เขารู้สึกสงสารเธอจับใจ42 บทที่ 42 เขาทำทุกอย่างตามอารมณ์43 บทที่ 43 ถ้าเธอมีความสุข เขาก็จะมีความสุข44 บทที่ 44 การตกหลุมรักฉันคือหายนะ45 บทที่ 45 ให้เธอเป็นพยาน46 บทที่ 46 เข้าร่วมงานแต่งงานของยี่เฟิง47 บทที่ 47 เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องซ่อน48 บทที่ 48 รับรู้ได้จากส่วนลึกของหัวใจ49 บทที่ 49 จ่ายหนี้ไม่หมด50 บทที่ 50 เขาไม่มีไข้สักหน่อย51 บทที่ 51 เขาไม่มีวันยกเว้น52 บทที่ 52 เธอไม่ได้เกลียดเขามากขนาดนั้น53 บทที่ 53 ภรรยาตัวจริง54 บทที่ 54 จะไม่ยอมให้ความปราถนาของพวกเขาเป็นจริง55 บทที่ 55 ลืมเขาไปซะ56 บทที่ 56 ลูกน้อยในท้องของเธอ57 บทที่ 57 เขาคิดว่าเธอกำลังโกหก58 บทที่ 58 อย่าบอกนะว่าเธอท้อง59 บทที่ 59 บังคับเธอให้ทำแท้ง60 บทที่ 60 ที่พึ่งสุดท้าย61 บทที่ 61 เต็มใจที่จะกลับไปกับเขา62 บทที่ 62 ทำแท้ง63 บทที่ 63 เธออยากตาย64 บทที่ 64 ฉันยังไม่ตาเหรอ65 บทที่ 65 เธอควรจะจบชีวิตลงได้แล้ว66 บทที่ 66 เธอไม่สมควรเป็นแม่คน67 บทที่ 67 หัวใจเธอตายไปแล้ว68 บทที่ 68 เธอไม่อยากไปเอง69 บทที่ 69 พยายามที่จะลืม70 บทที่ 70 ตลอดเวลาที่เธอโดนบังคับให้อยู่ในสถานการณ์เช่นนี้71 บทที่ 71 หย่าหยิงไม่สนใจมู่เฉิน72 บทที่ 72 ความเจ็บปวดทำให้เธอเย็นชา73 บทที่ 73 เธอเมา74 บทที่ 74 อานน่าผู้ขี้อวดเป็นนิสัย75 บทที่ 75 เธอวางแผนบางอย่างอยู่76 บทที่ 76 นมกับยานอนหลับ77 บทที่ 77 บังเอิญพบกับจื่อจุ้นอีกครั้ง78 บทที่ 78 เธอลืมสัญญาที่ให้กับเขาไปแล้ว79 บทที่ 79 ล้ำเส้นที่ละนิด80 บทที่ 80 เตรียมการไว้หรือเรื่องบังเอิญ?81 บทที่ 81 จื่อจุ้นสารภาพรักกับเธอ82 บทที่ 82 เขามันคือปิศาจ83 บทที่ 83 บทที่83 จื่อจุ้นเจ็บเพราะหย่าหยิง84 บทที่ 84 อยากตาย ไม่ง่ายขนาดนั้น85 บทที่ 85 หยิงหยิงหายไป86 บทที่ 86 หย่าหยิงก็เป็นแค่เบี้ยตัวหนึ่ง87 บทที่ 87 ตกอยู่สถานการณ์ที่อยากลำบาก88 บทที่ 88 ทำให้เธอทุกข์ทรมาน89 บทที่ 89 เธอไม่อยากเป็นจุดอ่อนของเขา90 บทที่ 90 หรือพระเจ้าจะกำลังเล่นเกมกับเธอ91 บทที่ 91 เธอชดใช้ให้เขาด้วยชีวิตของเธอ92 บทที่ 92 คำสัญญาที่รักษาไว้ไม่ได้ของพวกเขา93 บทที่ 93 ด้วยรักที่เขามีให้หยิงหยิง94 บทที่ 94 การจากลาที่ยาวนาน95 บทที่ 95 บทที่95เธอไม่อาจลืมเขาได้96 บทที่ 96 ความรักที่ไม่มีเงื่อนไข97 บทที่ 97 เธอไม่ได้อยากเจอเขาตอนนี้98 บทที่ 98 เฝ้ารอความรักของเธอ99 บทที่ 99 นั่นคือเธอ100 บทที่ 100 การพบเจอที่คาดไม่ถึง