หย่าหยิงไม่สามารถปฏิเสธสิ่งที่ยี่เฟิงยืนกรานที่จะทำให้เธอได้ เธอไม่มั่นใจว่าจะปกปิดความจริงจากเขาได้นานแค่ไหน แต่ถ้าเธอปฏิเสธไปมาก ๆ เขาก็อาจจะสงสัยได้

หลังจากออกจากร้านกาแฟ ยี่เฟิงก็ขับรถพาเธอกลับไปส่งที่มหาวิทยาลัย “หยิงหยิง คืนนี้ออกไปกินข้าวกับผมไหม？” ยี่เฟิงรอฟังคำตอบของเธออย่างใจจดใจจ่อ เขาไม่อยากที่จะปล่อยหย่าหยิงไป

หย่าหยิงรู้สึกผิดเมื่อต้องโกหกเขาอีกครั้ง แต่เธอไม่มีทางเลือกเลย เธอส่งยิ้มบาง ๆ ให้เขาแล้วพูดว่า “พี่ยี่เฟิงคะ คืนนี้ฉันมีงานที่ต้องทำ เราค่อยไปกันวันหลังนะ”

ยี่เฟิงหยุดคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงพูดว่า “ได้！ นี่นามบัตรของผม มีเบอร์โทรศัพท์ใหม่ของผมด้วย ถ้าว่างก็โทรหาผมนะ”

“ได้ค่ะ” หย่าหยิงพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม และรับนามบัตรมาจากเขา นามบัตรนั้นมีตำแหน่งของเขาพิมพ์อยู่ “กรรมการบริหาร และรอง CEO ยวูซื่อ กรุ๊ป”

หลังจากบอกลากัน ยี่เฟิงก็ขับรถออกไป ส่วนหย่าหยิงก็กลับไปเข้าเรียน หลังเลิกเรียน เมื่อธอกลับไปถึงวิลล่า มู่เฉินยังไม่กลับมา เธอรู้สึกโล่งใจอยู่แป๊บหนึ่งที่ไม่เห็นเขา

หย่าหยิงจึงมาช่วยน้าเหอเตรียมอาหารเย็น และรอให้มู่เฉินกลับมา เธอรู้ว่าเธอต้องอธิบายเรื่องวันนี้ให้เขาฟัง

“คุณนายเหลิ่งคะ ทานอาหารเย็นเถอะค่ะ คุณเหลิ่ง ยังไม่โทรมาเลยค่ะ คืนนี้เขาอาจจะไม่กลับมานะคะ” น้าเหอเป็นห่วงสุขภาพของหย่าหยิง ตอนนี้ก็เกือบจะเที่ยงคืนแล้ว แต่เธอก็ยังไม่ได้กินหรือดื่มอะไรเลย เธอกำลังรอ เหลิ่ง มู่เฉินตั้งแต่กลับมาจากมหาวิทยาลัย

หย่าหยิงยิ้มให้น้าเหอแล้วพูดว่า “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันสบายดีค่ะ เดี๋ยวเขาก็กลับมาค่ะ”

เธอรู้ดีว่าหลังจากที่เขากลับมา จะเกิดเรื่องอะไรขึ้น เธออาจจะต้องเผชิญหน้ากับความโกรธเกรี้ยวของเขา เธอยังไม่อยากจะเชื่อเลยว่า เธอจะบังเอิญเจอกับเขาตอนที่เธออยู่กับยี่เฟิง แต่เธอก็อยากให้เรื่องนี้มันจบ เธอจึงรอเขาอย่างใจจดใจจ่อ

มู่เฉินกลับมาถึงบ้านเป็นเวลาประมาณตีหนึ่ง

หย่าหยิงกลัวจนตัวสั่นไปทั้งตัว เมื่อคิดว่าจะต้องเผชิญหน้ากับเขา

ทันทีที่มู่เฉินเดินเข้ามา เขาก็พาสายลมอันเหน็บหนาว และความลั่นทมเข้ามาในวิลล่าด้วย

“คุณ เหลิ่ง” หย่าหยิงพึมพำชื่อของเขาและเดินเข้าไปหา เธอโค้งคำนับอย่างสุภาพพลางสงสัยว่าเธอจะมีโอกาสได้พูดคุยกับเขาหรือไม่

มู่เฉินจ้องเธอ ผู้หญิงคนนี้กล้ามายืนตรงหน้าเขา หลังจากถูกจับได้คาหนังคาเขา

“เอ่อ คุณทานอาหารเย็นมาหรือยังคะ？ ฉันเตรียมอาหารตามที่คุณสั่งเอาไว้แล้วค่ะ” หย่าหยิงรวบรวมความกล้าที่จะพูดกับเขา

มู่เฉินไม่พูดอะไรแล้วเดินเข้าไปที่ห้องอาหารทันที โต๊ะอาหารเตรียมพร้อมไว้แล้ว เขาเห็นจานอาหาร และชามซุปที่อยู่บนโต๊ะ อาหารพวกนั้นทำด้วยความปราณีต และดูน่ากินจริง ๆ แม้ว่ากับข้าวจะเย็นแล้ว แต่ก็ยังดูน่ากินอยู่ แต่เขาก็ไม่รู้สึกชื่นชมใด ๆ

เธอนอกใจเขา แล้วเขาจะให้อภัยเธอได้ยังไง？ เธอคิดเหรอว่าการทำกับข้าวที่ดูน่ากินสัก 2 - 3 อย่างจะทำให้เขาลืมทุกสิ่งทุกอย่างได้？ แต่เธอคิดผิดแล้วล่ะ！

หย่าหลินไม่ควรจะประเมินเขาต่ำเกินไป และคิดว่าเขาคงจะไม่รู้ความจริงสินะ เขาเคยเมตตาเธอ เขามอบความเป็นอยู่ที่ดีให้เธอ เขายังอนุญาตให้เธอไปเรียนอีกด้วย แต่เธอก็ยังนอกใจเขา

“หย่าหลิน เธอกล้าดียังไง！ เธอคิดว่าการที่เธอทำอาหารให้ฉันมันจะชดเชยกับสิ่งที่เธอทำลงไปงั้นเหรอ？ เธอคิดว่าฉันจะยกโทษให้เธอง่าย ๆ งั้นเหรอ？ เธอเป็นเมียที่ถูกต้องตามกฎหมายของฉัน เธอยังจำเรื่องนั้นได้หรือเปล่า？” มู่เฉินตะคอกเสียงดังลั่น และใช้มือปัดจานอาหารทั้งหมดลงพื้น จานและชามกระเบื้องแตกออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย กระจัดกระจายไปทั่วบริเวณ

หย่าหยิงสะดุ้งด้วยความกลัว เธอกำลังจะก้มตัวทำความสะอาด แต่ในวินาทีต่อมาเธอก็ถูกเขาดึงหลังขึ้นมาและถูกจับกดลงบนโต๊ะ

เธอตกใจเพราะการกระทำที่กะทันหันแบบนั้น “คุณ... คุณจะทำอะไร？” เธอตัวสั่นตอนที่เขาจับตัวเธอเอาไว้แน่น

“ฉันจะทำอะไรงั้นเหรอ？ เธอไม่รู้จริง ๆ เหรอว่าฉันจะทำอะไร？” มู่เฉินขบกรามแน่น

ผู้หญิงคนนี้ขี้อ่อยเสียจริง ๆ และเธอก็คิดว่าเธอจะอ่อยเขาได้เหมือนกัน ผู้ชายหลายคนอยากจะใช้เวลาอยู่กับเธอ แต่ไม่ใช่เขา สำหรับเขา เขาแค่ต้องการที่จะข่มเหงเธอเท่านั้น

“หย่าหลิน เธอชอบคุยชอบหัวเราะกับผู้ชายคนอื่น ถ้างั้นเธอก็คงไม่ปฏิเสธผัวตัวเองใช่ไหมล่ะ？” มู่เฉินพ่นคำอันแสนเจ็บแสบออกมา คำพูดพวกนั้นต็มไปด้วยความเกลียดชัง

“ไม่ใช่นะคะ ไม่ใช่！ คุณกำลังเข้าใจผิดอยู่นะคะ คุณเหลิ่ง เขากับฉันเป็นแค่...” หย่าหยิงไม่ทันได้พูดต่อ เขาจับเธอเอาไว้แน่น น้ำตาอุ่น ๆ สองหยดไหลออกมาจากหางตาทั้งสองข้าง แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้มู่เฉินรู้สึกเสียใจแม้แต่น้อย

คราวนี้มู่เฉินยิ่งทำตัวโหดร้ายยิ่งขึ้นอีก จนเกือบจะกลายร่างเป็นสัตว์ร้าย หย่าหยิงจับขอบโต๊ะไว้แน่นและพยายามอดทนกับความเจ็บปวด เธอกลัวมาก เขาข่มเหงเธอแบบนี้อยู่เสมอ ๆ และเธอก็ไม่มีทางขัดขืนได้

หย่าหยิงไม่รู้ว่าเขาทรมานเธอต่อไปนานแค่ไหน เธอหมดสติไปด้วยความเจ็บปวด

เมื่อเธอฟื้นขึ้นมา เธอพบว่าเธอนอนอยู่บนโต๊ะคนเดียวในห้องอาหาร ในสภาพที่เปลือยเปล่า

หย่าหยิงอดทนกับความเจ็บปวด เธอลุกขึ้นนั่ง เก็บชุดของเธอจากพื้นขึ้นมาปกปิดร่างกาย

เธอกลับไปที่ห้องของเธอ และเข้าไปที่ห้องน้ำ

เธอมองตัวเองในกระจก ทั่วทั้งร่างกายของเธอเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ

เธอเจ็บทั้งตัว และเจ็บทั้งใจ เธอไม่มีแรงที่จะยืนอีกต่อไป เธอทรุดตัวลงกับพื้น ปล่อยให้น้ำที่ไหลลงจากฝักบัวรดไปทั่วศีรษะของเธอ หย่าหยิงคว้าแปรงขัดแล้วก็ล้างตัวด้วยน้ำอุ่น เธอถูร่างอย่างกายแรง เพื่อล้างร่องรอยที่เขาทิ้งเอาไว้

สิ่งที่มู่เฉินทำกับเธอเป็นสิ่งที่เลวร้ายที่สุดเท่าที่คน ๆ หนึ่งจะพบได้ และเหตุการณ์นี้มันจะไม่มีวันจางหายไปจากชีวิตเธอ

“พี่ยี่เฟิง ฉันจะทำยังไงดี？” เธอพึมพำออกมา กับหัวใจที่แตกสลาย น้ำตาเธอไหลอาบแก้มปนไปกับสายน้ำ