ขณะที่พวกเขากำลังกินของหวานอยู่ ทันทีที่หย่าหยิงเงยหน้าขึ้น เธอก็รู้สึกตัวแข็งทื่อทันที เมื่อเห็นสายตาของมู่เฉินที่กำลังจ้องเขม็งมาทางเธอ อานน่ามองตามสายตาของมู่เฉิน แล้วก็เห็นหย่าหยิง เธอแสยะยิ้มและรอดูเรื่องสนุก

“หยิงหยิง เป็นอะไรไป？” ยี่เฟิงจับมือหย่าหยิง และเขย่าเบา ๆ “คุณหนาวเหรอ？ ทำไมมือเฉียบอย่างนี้ล่ะ？”

“เอ่อ...ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ฉันไม่ได้เป็นอะไร” หย่าหยิงฝืนยิ้มขณะที่เธอละสายตาจากมู่เฉินแล้วก้มหน้าลง เธอค่อย ๆ ดึงมือที่ยี่เฟิงจับเอาไว้ออก เมื่อตระหนักถึงสายตาดุเดือดของมู่เฉินที่จ้องมองมาที่เธอ เธอรู้ว่าเขากำลังเข้าใจผิด

เธอจะต้องได้รับผลที่จะตามมา

“กินสิ กินเร็วเข้า อยากกินอะไรอีกไหม？ เดี๋ยวผมสั่งให้” ยี่เฟิงมองเธออย่างรักใคร่เช่นเคย เธอยังคงเป็นเหมือนเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่เขาทิ้งไปเมื่อหลายปีก่อน เขาเอื้อมมือไปลูบผมของเธออย่างอ่อนโยน

เขาอยากจะกลับมาฉลองวันเกิดครบรอบอายุสิบแปดปีให้กับเธอ แต่เขาก็ทำมันไม่ได้ แต่ตอนนี้เขาอยู่ที่นี่แล้ว เขาจะชดเชยให้เธอ

“ขอบคุณนะคะ พี่ยี่เฟิง” หย่าหยิงพยักหน้าแล้วรีบดื่มน้ำส้ม ยี่เฟิงจับสังเกตได้ว่า อยู่ ๆ เธอก็ดูกระวนกระวายใจ

ในขณะเดียวกัน อานน่าก็เหลือบไปมองมู่เฉิน “คุณเหลิ่งคะ ทำไมถึงยอมแต่งานกับผู้หญิงอย่างนี้ล่ะคะ？” ความจริงแล้ว อานน่าไม่ค่อยเข้าใจ ถ้าแค่ต้องการจะแก้แค้น ทำไมมู่เฉินถึงยอมแต่งงานกับลูกสาวของฉางชุน ผู้หญิงร่าน ๆ แบบเธอไม่คู่ควรกับเขาเอาเสียเลย

คนอย่างมู่เฉิน ผู้หญิงที่ไหนก็อยากจะแต่งงานกับเขาทั้งนั้น แต่ทำไมเขาถึงเลือกหย่าหลิน มันเป็นเหตุผลที่อานน่าไม่อาจเข้าใจได้

มู่เฉินกับอานน่านั่งที่โต๊ะตรงข้ามกับโต๊ะที่หย่าหยิงนั่งอยู่ มู่เฉินคนกาแฟที่อยู่ตรงหน้าเขาอย่างเงียบ ๆ แล้วพูดว่า “ก็เป็นอย่างที่ฉันคิดไว้อยู่แล้วนี่”

เขาคิดอยู่แล้วว่าลูกสาวของฉางชุนไม่ใช่ผู้หญิงใส่ซื่อ มู่เฉินเลือกใช้ที่จะแต่งงาน เพื่อต้องผูกมัดหย่าหลินเอาไว้ เพราะความเกลียดชังที่เขามี

“คุณเหลิ่งคะ ฉันไม่เข้าใจเลยจริง ๆ ว่าทำไมคุณถึงทำแบบนั้น？ แม้ว่าเธอจะสวย และรูปร่างดี แต่เท่าที่ฉันรู้ คุณไม่ใช่คนที่จะชอบผู้หญิงจากรูปลักษณ์ภายนอกเลยนะคะ” อานน่ามองมาที่เขา มู่เฉินทั้งหล่อสมาร์ท และเป็นนักธุรกิจที่มีชื่อเสียง แต่ภาพลักษณ์ของเขากลับดูเงียบขรึม และจริงจัง ไม่มีใครสามารถคาดเดาความคิดของเขาได้

เขาเป็นเหมือนหนังสือที่ถูกปิดผนึก เธอไม่สามารถอ่านเขาออก และคงจะไม่มีใครอ่านเขาออกเช่นกัน

“เธอพูดถูก” จริง ๆ แล้ว มู่เฉินไม่ใช่ผู้ชายที่สนใจเรื่องรูปลักษณ์ภายนอกเลย ตอนที่เขาตัดสินใจแต่งงานกับหย่าหลิน เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอหน้าตายังไง

มู่เฉินไม่รู้เลยว่าเขาแต่งงานกับหย่าหยิง ลูกสาวบุญธรรมของฉางชุน ไม่ใช่หย่าหลินซึ่งเป็นลูกสาวแท้ ๆ ของเขา

“ฉันหวังว่าฉันจะเป็นผู้หญิงคนเดียวที่รู้ใจคุณดีที่สุดนะคะ” อานน่ายิ้ม มันไม่สำคัญว่ามู่เฉินจะคบกับผู้หญิงมามากแค่ไหน แต่มันสำคัญตรงที่เธอยังเป็นคนเดียวที่อยู่เคียงข้างเขาเสมอ ๆ

มู่เฉินไม่ตอบ เขาหยิบแก้วกาแฟขึ้นมาจิบ เขายังส่งสายตาที่เยือกเย็นไปที่หย่าหยิง เมื่อเห็นเธอกับผู้ชายคนอื่น เขาก็รู้สึกรำคาญใจ เขาบอกกับอานน่าว่า “ฉันดื่มกาแฟพอแล้ว ไปกันเถอะ！”

อานน่ามองไปที่หย่าหยิง ภายนอกเธอก็ดูอ่อนปวกเปียก แต่ภายในเธอนี้ใจกล้ามาก เธอไม่แม้แต่จะเดินออกจากร้านไป แต่ยังคงคุยกับผู้ชายคนนั้นต่อ มู่เฉินเป็นคนระมัดระวังภาพพจน์ของเขามาก ไม่อย่างนั้นเขาคงจะอาละวาดไปแล้ว แค่คิดก็ทำให้หย่าหยิงถึงกลับตัวสั่น

หย่าหยิงใจหล่นวูบ เมื่อเธอเห็นสายตาอาฆาตของมู่เฉินที่มองมาที่เธอ ตอนที่เขากำลังเดินออกไปจากร้าน เธอรู้สึกผิดและทำตัวไม่ถูก พลางเหลือบมองยี่เฟิง

“หยิงหยิง คุณยังอยู่ที่หอพักของมหาวิทยาลัยอยู่ไหม？ ผมช่วยหาที่พักใหม่ให้คุณได้นะ ดีไหม？” ยี่เฟิงไม่อยากให้เธอถูกรังแกที่มหาวิทยาลัยอีก ตระกูลฉินไม่เคยดีกับเธอ เธอสมควรได้รับสิ่งที่ดีกว่า เธออาจจะเป็นลูกสาวบุญธรรมของตระกูลฉิน แต่เธอก็เป็นได้แค่คนรับใช้เท่านั้น

หย่าหยิงส่ายหัว “ไม่เป็นไรค่ะ ตอนนี้เธอไม่มีแม้กระทั่งอิสระ แล้วมันยิ่งเป็นไปไม่ได้ที่เธอจะย้ายออกไป

“ทำไมล่ะ？ เกิดอะไรขึ้น？ เธอยังอยู่บ้านตระกูลฉินอยู่หรือเปล่า？ ลุงฉางชุนไม่ยอมให้เธอย้ายออกเหรอ？” ยี่เฟิงรู้ว่าหย่าหยิงเชื่อฟังฉางชุนมาก เธอไม่เคยปฏิเสธสิ่งคำสั่งของฉางชุน ไม่ว่าอะไรก็ตาม

“เอ่อ ฉันอยู่ที่บ้านของนักเรียนค่ะ ฉันไปสอนพิเศษให้เธอ” หย่าหยิงโกหกเขา เธอบอกเขาไม่ได้ว่าเธอถูกขายให้กับปิศาจที่ชื่อว่ามู่เฉิน

“แล้วเธอยังทำงานพาร์ทไทม์อยู่หรือเปล่า？” ยี่เฟิงรู้ดีว่าเธอทำงานนอกเวลา เพื่อหาเงินเรียนต่อ

“ใช่ค่ะ ฉันยังทำอยู่” หย่าหยิงพยักหน้าอย่างรู้สึกผิด เธออยากปิดเรื่องการแต่งงานไว้ ให้นานที่สุด ตอนนี้เธอเพียงแค่อยากปกป้องศักดิ์ศรีของเธอต่อหน้ายี่เฟิง

เธอรู้ว่าเธอไม่ควรโกหกเขา แต่เธอก็ทนไม่ได้ที่จะโดนเขาดูถูก ถ้ายี่เฟิงกลับมาเร็วกว่านี้ เธอคงไม่ตกอยู่ในสภาพนี้

“หยิงหยิง คุณไม่ต้องทำงานพาร์ทไทม์อีกแล้วนะ ผมจะดูแลคุณเอง” ยี่เฟิงเอ่ยขึ้น เขาอยากทำสิ่งดี ๆ ให้เธอ เธอจะได้ไม่ต้องพึ่งพาคนอื่นอีก

“พี่ยี่เฟิง ฉันสบายดี ไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอก” หย่าหยิงไม่อยากให้ยี่เฟิงต้องกดดันเพราะเรื่องของเธอ เขาเองก็ถูกกดดันมามากพอแล้ว หย่าหยิงไม่อยากขัดขวางความสำเร็จของเขา

ยี่เฟิงจับสังเกตเธออย่างใกล้ชิด แล้วจับมือเธอเอาไว้ “หยิงหยิง อย่าโกหกผม บอกผมมาเถอะว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับคุณ？ คุณดูผอมมาก คุณไม่ได้ดูแลตัวเองเลยเหรอ？ ผมจะไปหาบ้านให้คุณพรุ่งนี้ คุณไปลาออกจากงานพาร์ทไทม์นั่นนะ แล้วย้ายออกมาด้วย คุณแค่ตั้งใจเรียนก็พอ ไม่ต้องกังวลกับเรื่องอื่น ผมจะอยู่กับคุณ และทุกอย่างจะเรียบร้อย ตกลงไหม？” เขาไม่อยากให้เธอต้องทนทุกข์ทรมานอีกต่อไป เขาเห็นเธอถูกทรมานมาตั้งแต่เด็ก ๆ จนเขารู้สึกสงสารเธอ ยี่เฟิงรักเธอมาตั้งแต่เด็ก ๆ และอยากแต่งงานกับเธอเท่านั้น