หย่าหยิงรอยี่เฟิงที่ร้านกาแฟ แต่ในที่สุดเขาก็ไม่มา ตอนนี้ข้างนอกเริ่มมืดแล้ว

วันนี้เขาจะมาไหม? เธอมั่นใจมากว่ายี่เฟิงของเธอจะต้องมาแน่นอน แต่หลังจากเวลาผ่านไปจนดึกมากแล้ว เมื่อเขาไม่มา เธอจึงตัดสินใจที่จะกลับบ้าน ถ้าเธอไม่กลับตอนนี้ เธอก็จะพลาดรถประจำทางคันสุดท้าย

เมื่อเธอกำลังจะออกไป มีชายคนหนึ่งที่ดูคุ้นหน้าเดินเข้ามาในร้านกาแฟ “ผมต้องขอโทษด้วย หยิงหยิง ที่ผมมาสาย”

เธอยิ้มให้เขา ในที่สุดพี่ยี่เฟิงก็มา แต่รอยยิ้มของเธอคงอยู่เพียงชั่วครู่เท่านั้น

เธอจะอธิบายสิ่งต่าง ๆ กับเขาอย่างไร？ เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะเริ่มต้นบทสนทนาอย่างไร แม้ว่าเธอจะได้เตรียมใจสำหรับการพบกันครั้งนี้ และคิดหาวิธีต่าง ๆ นานาที่จะอธิบายเรื่องนี้กับเขา แต่ตอนนี้ไม่ว่าเหตุผลอะไรมันก็ดูแย่ไปหมด

“หยิงหยิง เป็นอะไรไป？ คุณดูไม่มีความสุขเลย มีอะไรรึเปล่า？ คุณเสียใจที่ผมมาสายเหรอ?” ยี่เฟิงเอื้อมมือออกไปจับมือเธอ สายตาของเขาเต็มไปด้วยความห่วงใย “ผมขอโทษจริง ๆ หยิงหยิง ผมมัวแต่ยุ่งกับงานบางอย่าง”

หย่าหยิงส่ายหัว “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไม่ได้โกรธเพราะเรื่องนั้น”

ยี่เฟิงยิ้ม “ผมคิดว่าคุณจะโกรธผมซะอีก คุณหิวไหม？ ทานข้าวกันก่อนเถอะ เดี๋ยวผมจะไปส่งคุณที่บ้าน“ หย่าหยิงกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ยี่เฟิงไม่ทันได้สังเกต เขาเรียกบริกรมาสั่งอาหาร