หลังจากกลับจากโรงเรียน หย่าหยิงพยายามลากตัวเข้าไปในวิลล่า และพบกับน้าเหอที่กำลังยืนอยู่ที่บริเวณห้องโถง เธอกล่าวทักทายน้าเห่อ แล้วกลับไปที่ห้องของเธอเพื่อพักผ่อน

ในขณะที่มู่เฉินกำลังมีความสุขอยู่กับอานน่าในห้องส่วนตัวสุดหรูที่ ดับเบิลยูเอช เอนเตอร์เทนเมนต์ คลับ อานน่านั่งแนบข้างเขาอย่างสนิทสนม

“คุณเหลิ่งคะ คุณไม่ได้มาที่นี่นานแล้ว จริงไหมคะ？” ดับเบิลยูเอช เอนเตอร์เทนเมนต์ คลับ เป็นหนึ่งในธุรกิจที่ มู่เฉิน เฮยตี้ กรุ๊ป เป็นเจ้าของซึ่งบริหารงานโดยอานน่า

“อื้ม ช่วงนี้ฉันงานยุ่งมาก” มู่เฉินอธิบายอย่างเรียบ ๆ

อานน่าสังเกตว่าเขาดื่มหนักแล้ว “อย่าดื่มหนักสิคะ คุณเหลิ่ง เดี๋ยวฉันเปลี่ยนเป็นไวน์บาง ๆ ให้คุณแทนนะคะ ตกลงไหมคะ？” อานน่าเอื้อมมือไปหยิบแก้วของเขาออกอย่างช้า ๆ

มู่เฉินยื่นแขนไปโอบเธอแล้วถามว่า “เธอเป็นห่วงฉันด้วยเหรอ？”

“ใช่สิคะ กระเพาะคุณจะพังได้นะ ถ้าคุณดื่มหนักขนานนี้” อานน่าเทไวน์รสบาง ๆ แล้วยื่นให้เขา “คุณไม่ดูแลตัวเองเลยนะคะ”

“ทำไมฉันต้องดูแลตัวเองด้วยล่ะ ในเมื่อฉันมีเธออยู่ที่นี่？” หยี่เจ๋ก็นั่งอยู่ตรงนั้นด้วย พวกเขามักจะมารวมตัวกันที่นี่บ่อย ๆ

“จริงที่สุด！ มีอานน่าคนสวยอยู่ที่นี่ทั้งคน จะมีอะไรให้ต้องเป็นห่วงอีกล่ะ” เหอจิ้น พูดเสริมก่อนจะจิบไวน์ของเขา

อานน่าเอนกายลงในอ้อมกอดของมู่เฉินอย่างเขินอาย เธอรู้ดีว่า ถึงแม้มู่เฉินจะแต่งงานกับลูกสาวตระกูลฉินแล้ว แต่ความสัมพันธ์ระหว่างเธอ และเขาก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปเลย

จื่อเฉิง เทไวน์อีกแก้วให้ตัวเองแล้วถามว่า “นายครับแล้วเรื่องของนาย กับคุณนายเหลิ่งล่ะครับ？ เธอดูแลนายดีไหมครับ？ คงจะเทียบไม่ได้กับคุณอานน่าใช่ไหมครับ？

“ไม่เสมอไปมั้ง ฉันได้ยินมาว่าเมื่อก่อนเธอไปเที่ยวบาร์ทุกคืน แต่ฉันสงสัยนิดหน่อย ทำไมคืนนั้นเธอถึงแกล้งทำเป็นไม่ประสีประสาแบบนั้น ทำเอาจนเราคาดไม่ถึงไปเลย” หยี่เจ๋พูดขึ้น เหอจิ้นเคยเห็นหย่าหลินที่ไนท์คลับมาแล้วหลายครั้ง เธอชอบแต่งหน้าจัดใส่เสื้อผ้ารัดรูป แล้วชอบออกไปเต้นยั่วผู้ชายด้วย

แต่หย่าหลินที่เห็นในคืนนั้นกลับทำให้เขารู้สึกแปลกใจ ราวกับเป็นคนละคนกัน

มู่เฉินดึงบุหรี่ขึ้นสูบ เขาไม่สนว่าหย่าหลินจะเป็นผู้หญิงแบบไหน เขาแค่ต้องการจะย่ำยีเธอเท่านั้น ในเมื่อฉางชุนเอาตัวเธอมาขัดดอก เขาก็จะสนองให้

“นายเคยเห็นเธอมาก่อนเหรอ？ แล้วนายสองคนเคยไปเที่ยวกับเธอไหม？ ได้เธอยัง？” จื่อเฉิงพูดแซวขึ้น

“อย่าพูดอะไรไร้สาระต่อหน้า นายสิ เดี๋ยวนายก็สั่งเก็บฉันหรอก ฉันไม่ตลกด้วยนะเว้ย ฉันไม่ชอบผู้หญิงแบบนั้น！” คำพูดของหยี่เจ๋ ทำเอาทุกคนถึงกลับเงียบกริบ

อานน่ามองไปที่มู่เฉิน ‘เขามีอะไรกับเธอแล้วยัง？’

มู่เฉินวางแก้วไวน์ลง “พวกนายมองฉันทำไม？ ฉันเป็นผู้ชายทั้งแท่ง ก็ต้องมีความรู้สึกเป็นธรรมดา” ‘ถ้าเขานอนกับเธอแล้วล่ะ？ เธอก็จะเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของเขา’ แต่ถึงอย่างนั้นมู่เฉินก็อดที่จะแปลกใจไม่ได้ เมื่อพบว่าเธอยังเป็นสาวบริสุทธิ์

‘หย่าหลินเธอมารยานักนะ’

อานน่ารู้สึกผิดหวังเล็กน้อย เมื่อได้ยินมู่เฉินพูดอย่างนั้น อานน่าคิดว่าที่เขาแต่งงานกับหย่าหลินเพียงเพื่อต้องการทรมานเธอเท่านั้น แต่อานน่าไม่คิดเลยว่าเขาจะยอมมีอะไรกับเธอด้วย

“นายครับ นายทำให้คุณอานน่าเสียใจแล้วนะครับ” หยี่เจ๋สังเกตสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดของอานน่า

เมื่อได้ยินเช่นนั้น อานน่าก็กระพริบตาแล้วแสร้งทำเป็นไม่สนใจ แน่นอนว่าเขามีสิทธิ์ที่จะนอนกับผู้หญิงคนไหนก็ได้ แต่มู่เฉินไม่เคยให้สัญญาใด ๆ กับผู้หญิงคนไหนเลยรวมถึงเธอด้วย เธอเป็นผู้หญิงคนเดียวที่อยู่กับเขามานาน แต่เธอก็ไม่ใช่ผู้หญิงคนเดียวของเขา

เธอได้แต่หวังลม ๆ แล้ง ๆ ว่าสักวันหนึ่งเขาจะเป็นของเธอคนเดียว แต่มันเป็นเพียงความหวังที่ไม่มีวันเป็นจริง

มู่เฉินเห็นอานน่านิ่งเงียบไป “อานน่า เธอโกรธฉันเหรอ？”

“ไม่หรอกค่ะ ฉันไม่มีสิทธิ์ที่จะโกรธคุณสักหน่อย” เธอชำเลืองมองเขาก่อนจะถามว่า “เธอดูแลคุณดีไหมคะ？” อานน่าคอยดูแลเขามาตลอด ภรรยาของเขาอาจจะไม่รู้ว่าจะต้องดูแลเขายังไง ผู้หญิงคนนั้นคงจะดูแลใครไม่เป็น จริงไหมคะ？

มู่เฉินดึงเธอเข้ามาใกล้ ๆ “เธอมีสิทธิ์ที่จะโกรธสิ มีเธอคนเดียวเท่านั้นที่ได้สิทธิ์นี้” ‘นี่เขาเพิ่งจะอนุญาตให้ฉันมีสิทธิ์ที่จะโกรธเขาเหรอ？’ มันเหนือความคาดหมายของเธอมาก

“จริง ๆ เหรอคะ？” อานน่ายิ้ม แล้วเอนตัวไปซบเขา

“หึ！ เธอสงสัยคำพูดฉันเหรอ？” มู่เฉินถามอย่างใจเย็น

เขายังคงอยู่ในท่าทีที่นิ่ง ๆ

“ไม่ค่ะ ไม่ใช่ ฉันเชื่อคุณค่ะ” อานน่าโน้มตัวเข้ามาแล้วจูบไปที่ริมฝีปากของเขา “คืนนี้ค้างที่นี่นะคะ？”

มู่เฉินไม่ตอบ แต่เขากลับจูบเธอหนักขึ้นและกอดเธอไว้ในอ้อมแขน

ในขณะเดียวกัน หย่าหยิงรู้สึกอ่อนเพลียมาก เธอจึงกินยา และนอนหลับไป หลังจากตื่นนอนขึ้นมา เธอก็รู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย ในครัวน้าเหอกำลังเตรียมทำอาหารเช้า หย่าหยิงเดินไปที่ห้องครัว “น้าเหอคะ มีอะไรให้ฉันช่วยไหมคะ？”

“ไม่เป็นไรค่ะ คุณนายเหลิ่ง อาการดีขึ้นยังคะ？ ฉันเตรียมอาหารเช้า สำหรับบำรุงร่างกายไว้ให้คุณแล้วนะคะ” น้าเหอเคยคิดว่า คุณนายเหลิ่งจะเป็นคนอารมณ์ร้าย ที่รู้แค่การชี้นิ้วสั่งเท่านั้น แต่หลังจากที่ได้รู้จักกับเธอแล้ว น้าเหอก็มั่นใจทันทีว่าเธอไม่ได้เป็นอย่างข่าวลือ จริง ๆ แล้ว เธอเป็นผู้หญิงที่ดีมาก บางทีคุณเหลิ่ง อาจจะเข้าใจเธอผิดก็ได้

หย่าหยิงสังเกตว่าน้าเหอทำอาหารเช้าให้เธอคนเดียวเท่านั้น เธอเลยถามว่า “เมื่อคืนเขาไม่ได้กลับมาเหรอคะ？” หรือว่าเขากินข้าวเช้าไปแล้วคะ？”

“ไม่ใช่ค่ะ เมื่อคืน คุณเหลิ่งไม่ได้กลับมาค่ะ เขามักจะออกไปข้างนอกตอนกลางคืน แต่คุณไม่ต้องกังวลนะคะ คุณทำใจให้สบายเถอะค่ะ” น้าเหอรู้ว่าหย่าหยิงกลัว เหลิ่งมู่เฉินมาก เมื่อไหร่ก็ตามที่เธอเห็นเขา เธอจะรีบหลบไม่ให้เขาเห็น

น้าเหอไม่ไม่ได้พูดอะไรต่อ เธอเอาอาหารเช้ามาเสิร์ฟให้หย่าหยิง หย่าหยิงรีบกินโจ๊ก เพราะเธอต้องรีบไปเรียน

เธอกินอาหารเช้าอย่างมีความสุข จากนั้นก็หยิบหนังสือ แล้วเดินออกจากวิลล่าไปพร้อมกับกระเป๋าเป้ของเธอ แต่ก่อนที่เธอจะไปถึง ด้วยความรีบร้อนทำให้เธอเดินชนเข้ากับใครบางคนจนเซถอยหลัง