มู่เฉินยืนอยู่ตรงหน้าหน้าต่างที่มองออกไปเห็นสวนเบื้องล่าง ความวุ่นวายกำลังก่อตัวขึ้นภายในใจเขา ในห้องที่มืดมิดมีเพียงแสงที่ออกมาจากบุหรี่ที่เขาจุดไว้ระหว่างนิ้ว

เขาขบกรามแน่นทำให้เขาดูหน้าเกรงขามยิ่งขึ้น

ตอนนี้เขากำลังคิดถึงผู้หญิงคนที่เขาซื้อมาเป็นภรรยา เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงมีผลต่อจิตใจของเขาได้มากขนาดนี้

ตอนที่เขาเห็นเธอที่ร้านกาแฟ ทำตัวสบาย ๆ กับชายคนนั้น ผลันก็เกิดบางอย่างที่ผิดปกติกับเขา เขาแปลกใจมากขึ้น เมื่อเธอยอมให้ชายคนนั้นจับมือเธอ และลูบผมของเธอ รอยยิ้มที่เธอให้ยิ้มให้เขา ทำให้มู่เฉินโกรธอย่างไม่มีเหตุผล

ทันใดนั้นโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น เขาเหลือบมองที่หน้าจอก่อนจะรับสาย “ไงหยี่เจ๋ เป็นไงบ้าง？ นายได้ข้อมูลอะไรมาไหม？”

“คุณเหลิ่งครับ เขาชื่อยี่ยี่เฟิงเป็นรอง CEO ของ ยวูซื่อ กรุ๊ป ครับ” หยี่เจ๋ตอบ มู่เฉินสั่งให้เขาสอบสวนบุคคลนี้แต่ไม่ได้บอกเหตุผล ทำให้หยี่เจ๋รู้สึกหงุดงงเล็กน้อย พวกเขาไม่เคยมีความสัมพันธ์ทางธุรกิจกับยวูซื่อ กรุ๊ป แล้วทำไมมู่เฉินถึงสนใจรอง CEO ของยวูซื่อ กรุ๊ปนักล่ะ？

“ยี่เฟิงงั้นเหรอ？ รอง CEO ของยวูซื่อ กรุ๊ป” มู่เฉินทวนคำพูดของหยี่เจ๋ เขาหรี่ตาลงเมื่อได้ยินชื่อ และตำแหน่งของยี่เฟิง ยี่เฟิง ใช่คนเดียวกับที่เธอเรียกชื่อผู้ชายคนนั้นในคืนนั้นไหม？ เธอคิดถึงเขามาก

“ใช่ครับ เขาเข้าทำงานที่ ยวูซื่อ กรุ๊ปเมื่อ 3 ปีที่แล้ว หลังจากที่ได้หมั้นหมายกับ ยวูฉิงโม่ เมื่อปีที่แล้ว ก็ได้รับการเลื่อนตำแหน่งเป็น CEO เมื่อเดือนที่แล้ว และยี่เฟิงก็สนิทกับตระกูลฉินเช่นกัน” หยี่เจ๋แจ้งข้อมูลแก่มู่เฉิน การที่เขาจะสืบค้นข้อมูลของยี่เฟิง ไม่ใช่เรื่องอยากสำหรับเขา

เขาคิดว่าบางทีอาจเป็นเพราะตระกูลฉิน กับยี่เฟิง มีความสัมพันธ์กัน มู่เฉินจึงต้องการรายละเอียดเกี่ยวกับยี่เฟิง

มู่เฉินเงียบไป จากเพื่อนในวัยเด็กกลายมาเป็นคู่รัก แม้ว่ายี่เฟิงจะหมั้นหมายกับคุณยวู แต่เขาก็ยังแอบมาพบกับหย่าหลิน บางทีเขาคงไม่ได้รักคู่หมั้นของเขา

“คุณ เหลิ่งครับ？” เมื่อมู่เฉินไม่ได้พูดอะไรต่อ หยี่เจ๋จึงเรียกเขา

“นายช่วยส่งรายละเอียดทั้งหมดมาให้ฉันพรุ่งนี้เช้าด้วยนะ” มู่เฉินอยากรู้ทุก ๆ อย่างที่เกี่ยวกับเขา

หย่าหยิงยังข้ามผ่านกับเหตุการณ์เมื่อคืนนี้ไม่ได้ เช้าวันรุ่งนี้ยืนเธอยืนอยู่หน้ากระจก เธอสังเกตเห็นร่องรอยที่มู่เฉินทำเอาไว้บนผิวของเธอ เธอจึงเลือกใส่ชุดเดรสคอสูง และเสื้อคลุมเพื่อปกปิดรอยเหล่านั้น

เมื่อหย่าหยิงเดินออกมาจากห้อง น้าเหอเป็นคนแรกที่พบเธอ เธอมองไปที่หย่าหยิง และสังเกตว่าเธอหม่นหมองมาก เมื่อเช้านี้ตอนที่น้าเหอกำลังทำความสะอาดวิลล่า เธอเห็นห้องอาหารเละเทะไปหมด เธอจึงเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืนนี้

บ้านพักของแม่บ้านอยู่ห่างจากวิลล่าพอสมควร พวกเขาไม่ได้รับอนุญาตให้มาที่นี่หลังเที่ยงคืน ยกเว้นแต่มู่เฉินจะโทรหาพวกเขาอย่างเร่งด่วนผ่านทางอินเตอร์คอม

“คุณนาย เหลิ่งคะ คุณเป็นอะไรไหมคะ？” น้าเหอถามด้วยความเป็นห่วง

หย่าหยิงพยักหน้า “ไม่เป็นไรค่ะ” เธอไม่สามารถซ่อนตัวอยู่ในห้องได้ตลอดไป เธอต้องเชิญหน้าไม่ช้าก็เร็ว

น้าเหอรู้สึกสงสารเธอ “คุณนาย เหลิ่งคะ คุณดูเหนื่อย ๆ นะคะ ฉันกำลังจะไปทำอาหารเช้า รอสักครู่นะคะ”

ไม่กี่นาทีต่อมา มู่เฉินก็เดินลงมาชั้นล่าง เขายืนอยู่ที่บันไดขั้นล่างสุดแล้วเรียก “หย่าหลิน！”

หย่าหยิงกำลังนั่งคว่ำหน้าอยู่ที่โต๊ะอาหาร เธอกำลังฟุ้งซ่าน

“หย่าหลิน！” พอเธอไม่ขานรับ เขาก็เริ่มขึ้นเสียง ด้วยความไม่พอใจ

หย่าหยิงสะดุ้งโหย่งด้วยความตกใจ และหันกลับมาทันที เธอตัวแข็งเมื่อเห็นเขาทำหน้าบึ้งใส่เธอ เธอยังกลัวกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ แต่เธอก็หนีเขาไม่ได้ เธอจึงเดินเข้าไปหาเขาอย่างขาสั่น

“คุณ เหลิ่ง” เสียงของเธอสั่นเครือ เมื่อเห็นใบหน้าที่ยังขุ้นเคืองของเขา เธอก็รู้ว่ามันไม่มีประโยชน์ที่จะพยายามอธิบายอะไรให้เขาฟัง เพราะยังไงเขาก็ไม่เชื่ออยู่ดี นอกจากนี้ เขาเป็นชายที่อันตราย และเธอไม่ควรทำให้เขาโกรธ

“วันนี้เธอวางแผนที่จะไปเจอคนรักของเธออีกไหม？ หลังจากเมื่อวานี้ยังไม่พอใช่ไหม？” มู่เฉินสังเกตเห็นเสื้อผ้าที่เธอใส่วันนี้ เธอสวมชุดเดรสคอสูง และเสื้อคลุมเพื่อปกปิดรอยที่เขาจงใจ และตั้งใจทิ้งไว้

“ฉันไม่ได้จะออกไปไหนค่ะ” หย่าหยิงรู้ดีว่าวันนี้เขาไม่ต้องการให้เธอออกไปข้างนอก วันนี้เธอจึงยอมทำตามอย่างว่าง่าย

มู่เฉินพยักหน้า “ดี” เขาหัวเราะขึ้นอย่างพอใจ แล้วพูดขึ้นว่า “ไปชงกาแฟมาให้ฉันสักแก้วสิ”

“ได้ค่ะ” หย่าหยิงเดินไปที่ห้องครัว และเตรียมกาแฟให้เขาทันที เธอไม่รู้ว่าเขาชอบกาแฟแบบไหน ดังนั้นเธอจึงถามน้าเหอ และทำกาแฟตามที่น้าเหอแนะนำ

ไม่กี่นาทีต่อมา เธอก็นำกาแฟมาเสิร์ฟตรงหน้าเขา และยืนอยู่ข้าง ๆ เหมือนรอคำสั่งจากเขา เธอกลัวท่าทีของเขา จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเขาไม่พอใจกับรสชาติของกาแฟ？

“นี่หย่าหลินช่วงนี้ฉางชุนโทรมาหาเธอบ้างไหม？” มู่เฉินถามเธอ ฉางชุนรักลูกสาวของเขามากที่สุด เขาต้องติดต่อเธอมาแน่ ๆ เขาคงจะหารือเรื่องแผนการหลบหนีกับลูกสาวของเขาเอาไว้แล้ว

หย่าหยิงรู้สึกเกร็งเมื่อจู่ ๆ เขาก็เอ่ยถึงฉางชุน เธอส่ายหัว “เปล่าค่ะ พ่อไม่ได้โทรหาฉันเลยค่ะ” ฉางชุนไม่เคยโทรหาเธอ เธอไม่มีวันเทียบชั้นเท่ากันกับลูกสาวแท้ ๆ ของเขาได้

“ไม่เลยเหรอ？” มู่เฉินเลิกคิ้วถาม “เขาไม่เป็นห่วงเธอเลยเหรอ？ ถ้าเขาไม่โทรหาเธอ ก็แสดงว่าเขาไม่ไม่ได้เป็นห่วงความเป็นอยู่ของเธอเลย เขาจะไม่สนใจความเป็นอยู่ของเธอได้ยังไง เธอต้องการให้ฉันเชื่อว่าฉางชุนไม่ได้รักลูกสาวคนเดียวของเขาเลยงั้นเหรอ？ ก็ได้ฉันอาจจะเชื่อเรื่องโกหกนี้นะ แต่อย่าลืมว่าเธอถูกขายให้ฉันแล้ว หากไม่ได้รับอนุญาตจากฉัน ใครหน้าไหนก็แตะต้องเธอไม่ได้”

หย่าหยิงกำหมัดแน่นแต่ก็ไม่พูดอะไร

มู่เฉินพูดต่อว่า “ถ้าหากเธอยังกล้าที่จะไปเจอผู้ชายคนนั้นอีกล่ะก็ ฉันมีตัวเลือกให้เธอสองทาง ไม่ฉางชุน ก็ยี่เฟิงคนใดคนหนึ่งจะต้องตาย” หย่าหยิงถึงกลับหน้าถอดสีเมื่อได้ยินประโยคสุดท้ายของมู่เฉิน

เขารู้ชื่อยี่เฟิงได้ยังไง？ ตอนนี้เธอตัวเย็นเฉียบ เขาจะทำลายอนาคตของยี่เฟิงด้วยไหม？

ขณะนั้นเองหยี่เจ๋ ก็เข้ามาพร้อมกับเอกสารที่เกี่ยวกับยี่เฟิง เมื่อเขาเห็นหย่าหยิง ยืนหน้าซีดอยู่ข้าง ๆ เขาก็ยิ้มเยาะเธอ ขณะที่เขาส่งเอกสารให้มู่เฉิน เขาก็พูดขึ้นว่า “คุณเหลิ่งครับ นี่คือเอกสารของยี่เฟิงที่คุณต้องการ”

มู่เฉินหยิบรูปถ่ายของยี่เฟิงขึ้นมาดูอย่างละเอียด “ผู้ชายคนนี้มีคู่หมั้นอยู่แล้ว เธอรู้บ้างไหม？”

แม้ว่าเขาจะพูดด้วยเสียงเรียบ ๆ แต่ก็ทิ้งกับระเบิดไว้ให้เธอ เธอฝืนตัวเองให้ยืนตัวตรงต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว