icon 0
icon เติมเงิน
rightIcon
icon ประวัติศาสตร์
rightIcon
icon ออกจากระบบ
rightIcon
icon ดาวน์โหลดแอป
rightIcon
บทที่ 14
ขยะ
จำนวนคำ:2393    |    อัปเดตเมื่อ:12/04/2022

กู้หนานนั่งอยู่อีกด้านหนึ่งของผู้เข้าแข่งขัน มุมปากกระตุกขึ้นอย่างพอใจราวกับว่าเขากำลังเพลิดเพลินกับความโกลาหลที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าของเขา

‘เสี่ยเหมียนคุณไม่มีอะไรเลยหากคุณไม่มีผมอยู่ข้างๆ คุณคงไม่สามารถจัดการกับสถานการณ์ทั้งหมดนี้ได้ด้วยตัวเอง’

เจ้าหน้าที่ รปภ. ได้ขอให้ผู้ชมหลีกทางอย่างสุภาพ กรรมการผู้ตัดสินท่านหนึ่ง ได้เชิญให้โยว่หงและเสี่ยเหมียนขึ้นมาบนเวทีเวทีกลาง เขามีอคติต่อเสี่ยเหมียนทำให้เขาเอนเอียงไปทางโยว่หง

“คุณเสี่ยเหมียน คุณมีอะไรจะพูดไหม?” กรรมการผู้ตัดสินถาม

“มีค่ะ!”

ก่อนที่เธอจะพูดต่อ เสี่ยเหมียนเหลือบมองกาวฉู่ และเห็นเขานั่งอยู่ที่นั่นด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์ความรู้สึก จากนั้นเธอก็มองไปที่นั่งสำหรับแขกผู้มีเกียรติ และพบว่าเถิงเจว๋มีใบหน้าไม่ได้ต่างไปจากกาวฉู่ ‘ในสายตาของพวกเขา เขาจะมองว่าฉันเป็นคนลอกเลียนแบบผลงานคนอื่นหรือเปล่านะ?’ เธอสงสัย

สายตาของสาธารณชนทั้งหมดจับจ้องมาที่เสี่ยเหมียน เธอจะต้องพิสูจน์ความจริงว่าเธอเป็นผู้บริสุทธิ์ เสี่ยเหมียนยินดีที่จะต่อสู้เพื่อยืนยันความบริสุทธิ์ของเธอ! เธอจะไม่ยอมรับข้อกล่าวหา และการหมิ่นประมาททั้งที่มันไม่ได้เป็นความจริง!

เสี่ยเหมียนสูดหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อสงบสติอารมณ์แล้วหันไปหาโยว่หง เธอถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “คุณโยว่หง คุณแน่ใจนะว่าคุณเป็นคนออกแบบเข็มกลัดนี่ด้วยตัวของคุณเอง?”

โยว่หงควบคุมอารมณ์ที่มีความสุขกับความสำเร็จของแผนของเธอ และตอบกลับอย่างมั่นใจ “แน่นอน ฉันสามารถบอกทุกคนเกี่ยวกับรายละเอียดการออกแบบของผลงานชิ้นนี้ และยังบอกได้อีกด้วยว่าไอเดียการออกแบบนี้ฉันได้มายังไง คุณแอนเดอร์สัน สันสามารถยืนยันเรื่องนี้ให้ฉันได้ ยอมรับมาเถอะคุณเสี่ยเหมียน อย่าทำให้เรื่องมันยุ่งยากไปกว่านี้เลย...”

เธอยังให้คำแนะนำที่ดูเหมือน “จริงใจ” กับเสี่ยเหมียนอีกด้วย “อย่าทำให้เรื่องมันยุ่งยากไปกว่านี้” !

‘โยว่หง เธอช่างเป็นคนใจดีมีเมตตาเหลือเกิน!’ ผู้ชมคิดว่า ‘เสี่ยเหมียน... เป็นคนที่ไม่รู้จักสำนึกผิด... น่าเสียดายจัง!’

เสี่ยเหมียนจ้องไปที่ใบหน้าของโยว่หง และคิดว่าน่าตลกสิ้นดี “ฉันก็อธิบายรายละเอียดการออกแบบและแนวคิดที่ซับซ้อนของผลงานชิ้นนี้ได้เช่นกัน คุณสามารถพิสูจน์ได้จริง ๆ เหรอว่าคุณออกแบบผลงานงานชิ้นนี้ได้ยังไง?

แค่การรับรองจากคุณ แอนเดอร์สัน? แค่นี้เองนะเหรอ?”

“คุณ แอนเดอร์สันเป็นหนึ่งในศิลปินที่มีชื่อเสียงที่สุดในโลก คุณกำลังบอกว่าเขากำลังโกหกอย่างงั้นเหรอ?”

“คนที่มีความสามารถอาจจะไม่ใช่คนดีเสมอไปนี่”

“นี่เธอกล้าดียังไง!” คุณแอนเดอร์สันถึงกับมองเธอตาขวางไม่พอใจกับคำพูดของเสี่ยเหมียน “ลอกเลียนแบบผลงานคนอื่นแล้วยังจะมาปากดีอีกนะ! ช่างน่าอับอายต่อวงการเครื่องประดับของเราจริงๆเลย!”

แต่เสี่ยเหมียนไม่ได้รู้สึกอะไรเลยกับคำพูดของเขา “ในฐานะที่คุณเองก็เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านเครื่องประดับ คุณต่างหากที่ควรจะอับอาย ยอมโกหกเพื่อที่จะเข้าข้างคนที่ลอกเลียนแบบผลงานคนอื่น”

เสี่ยเหมียนพูดแทงใจเขา คุณแอนเดอร์สันยิ่งโมโห เขาหันไปร้องไห้กับคณะกรรมการผู้ตัดสินท่านอื่น ๆ “ผมขอให้คณะกรรมการกำจัดขยะนี้ออกจากวงการเครื่องประดับของเรา! เราต้องการความยุติธรรม!”

“ฉันยังพูดไม่จบ ทำไมคุณถึงร้อนตัวกับสิ่งที่ฉันพูดนักละ? หรือว่าคุณกลัว?” เสี่ยเหมียนถาม

“เธอมันคือขยะ!” คุณแอนเดอร์สันเบ้ปาก

คุณเสี่ยเหมียนไม่มีท่าทีว่าจะกลัวเลย เธอหันไปหาผู้ฟังและพูดต่อ “เมื่อกี้ คุณโยว่หงยืนกรานว่าเธอคือผู้ออกแบบเข็มกลัดนี้ ฉันเลยอยากถามเธอว่า ทับทิมที่มีรูปร่างไม่ปกติในเข็มกลัดนั้นเปรียบเสมือนอะไร?”

โยว่หงรู้สึกจุกพูดไม่ออก เธออิจฉาที่เสี่ยเหมียนออกแบบผลงานได้อย่างน่าทึ่งเช่นนี้ หลังจากที่เธอได้แบบแล้ว และได้วิเคราะห์อย่างละเอียดจนมั่นใจว่าจะสามารถให้คำตอบที่น่าพอใจแก่เล่านักออกแบบเครื่องประดับฟัง

“มันเป็นความคิดการออกแบบของฉันเอง ฉันใช้ทับทิมนี้ไม่เพียงแต่จะทำให้ทารกได้อยู่ตรงกลางเท่านั้น แต่ยังสร้างสีที่ตัดกันเพื่อให้โดดเด่นอีกด้วย”

“คุณคิดผิดแล้ว คุณโยว่หง”

“นี่มันเป็นผลงานการออกแบบของฉัน นี่คุณกำลังพยายามจะบอกว่าฉันไม่รู้จักรายละเอียดการออกแบบผลงานของตัวเองงั้นเหรอ?”

“ทับทิม รูปร่างของมันมีความหมายพิเศษบางอย่าง” เสี่ยเหมียนขึ้นเสียง ชี้ไปที่เข็มกลัดบนหน้าจอ “รูปร่างทับทิมนั่นมันคือปานสีแดง”

ทุกคนต่างประหลาดใจกับคำพูดของเสี่ยเหมียน ผู้คนเริ่มพึมพำอีกครั้ง โดยเฉพาะผู้เชี่ยวชาญจากแวดวงเครื่องประดับ

รูปร่างพิเศษของทับทิมนั้นแท้จริงแล้วคือปาน! เข้ากันได้ดีกับทารกที่อยู่ตรงกลางเข็มกลัด นี่ช่างเป็นความคิดที่ลึกล้ำ!

สีหน้าของคณะกรรมการเปลี่ยนไป แม้แต่ดวงตาของกาวฉู่ก็ยังเปล่งประกายด้วยความประหลาดใจ เขาเริ่มเห็นเสี่ยเหมียนในมุมมองใหม่ ตามที่ถิงเจว๋ขอให้“เอาใจเธอใส่เป็นพิเศษ” เธอจะเป็นดาวดวงใหม่แห่งวงการเครื่องประดับ

เขาสงสัยว่าเธอจะรับมือกับเรื่องนี้ยังไงเพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของเธอ

โยว่หงเริ่มวิตก จู่ ๆ เธอรู้สึกท้องไส้ปั่นป่วนขึ้นมา “ฉันเคารพต่อคำพูดของคุณ แต่…”

“ปาน เดซี่ ทารกแรกเกิด...” เสี่ยเหมียนรู้รายละเอียดเรื่องนี้ดีกว่าใคร และฝูงชนก็เริ่มเงียบไปอย่างช้าๆ ขณะที่เธอพูดต่อว่า “ปาน คือเครื่องหมายที่ติดตัวเขามา เมื่อเขาหรือเธอเกิดมายังโลกใบนี้ ทุกคนล้วนถูกสร้างมาต่างกัน คน ๆ หนึ่งเมื่อเกิดมาบนโลกใบนี้ โดยธรรมชาติแล้วมักจะโหยหาความรักและความสงบสุข ดังนั้นจิตใจของทารกจึงเป็นจิตใจที่บริสุทธิ์ที่สุดในโลก และทุกคนก็รู้ดีว่านี่เป็นสิ่งที่บริสุทธิ์ที่สุดในมวลมนุษยชาติ”

ผู้ชมตั้งใจฟังเสี่ยเหมียนอธิบายชิ้นงาน เมื่อเทียบกับสิ่งที่โยว่หงพูด คำพูดของเสี่ยเหมียนมีรายละเอียดและซับซ้อนกว่ามาก

เมื่อโยว่หงตระหนักได้ว่าเธอกำลังจะแพ้ เธอกัดฟันแน่น “นักออกแบบเครื่องประดับทุกคนล้วนแต่มีความเข้าใจในผลงานเครื่องประดับชิ้นนั้น ๆ เป็นอย่างดี แน่นอนว่าพวกเขาสามารถแสดงความคิดเห็นตามการออกแบบของผู้อื่นได้ ที่คุณพูดไปก็ไม่มีความหมายอะไรเลย”

“เหรอคะ?” เสี่ยเหมียนยิ้มเยาะ ที่น่าแปลกคือ โยว่หงพยายามจะแสดงตัวว่าเป็นเจ้าของผลงานของเสี่ยเหมียน แต่ว่าคำอธิบายของโยว่หงนั้นฟังไม่ขึ้นเลย

ทันใดนั้นเสี่ยเหมียนยกเสื้อเธอขึ้นอย่างไม่สะทกสะท้านต่อหน้าผู้ชม ที่เอวของเธอมีปานสีแดงขนาดกลางที่ทำเอาทุกคนประหลาดใจ และรูปร่างของมันก็เหมือนกับรูปร่างของทับทิมในเข็มกลัดพอดี!

“แค่นี้ยังไม่พอเหรอคะ?” เสี่ยเหมียนถาม “ฉันได้แรงบันดาลใจในการออกแบบปานนั่นจากตัวของฉันเอง ช่างสร้างสรรค์จริง ๆ เลยนะคะคุณโยว่หง ที่เรารังสรรค์ออกมาได้เหมือนกันเพราะคุณได้แรงบันดาลใจมาจากฉันอย่างงั้นหรอคะ? หรือว่านี่มันเป็นเรื่องบังเอิญ?”

จู่ ๆ ก็เกิดความโกลาหลขึ้น

“ฉลาดมาก! ช่างเป็นความคิดที่ยอดเยี่ยม ใช้ปานเป็นแรงบันดาลใจในการออกแบบ! ดังนั้นเธอคงไม่ได้ขโมยความคิดของใครสินะ?”

“เห็นได้ชัด! คุณโยว่หงต่างหากที่เป็นคนขโมยความคิดของเธอไป ! นี่มันช่างเป็นการขโมยความคิดที่เจ้าเล่ห์มาก!”

“แต่คุณ.. แอนเดอร์สันให้การรับรองว่าเธอบริสุทธิ์…”

“ใครจะรู้ละ อะไรมันก็เกิดขึ้นได้”

โยว่หงเงียบไป พูดอะไรไม่ออก

หน้าเธอเริ่มซีด ความภาคภูมิใจในตัวเองของเธอหายไปอย่างสิ้นเชิง “มัน... มันเป็นไปไม่ได้!”

เธอคาดไม่ถึงเสี่ยเหมียนจะใช้ปานของเธอเป็นแบบในการออกแบบ เธอแพ้อย่างราบคาบ

แอนเดอร์สันตกตะลึงกับคำพูดของเสี่ยเหมียน ถ้าเขายอมรับว่าเสี่ยเหมียนบริสุทธิ์ในตอนนี้ เขาจะกลายเป็นคนที่ถูกประณามว่าเป็นคนขี้โกหกทันที

“คุณโยว่หงและคุณเสี่ยเหมียนเป็นเพื่อนกัน โยว่หงก็คงเคยเห็นปานของเธอ ก็ไม่มีอะไรน่าแปลกใจที่คุณโยว่หงจะได้รับแรงบันดาลใจจากปานของคุณเสี่ยเหมียน”

แต่คนที่อยู่ที่นั่นไม่ยอมให้ถูกหลอกง่าย ๆ โยว่หงอ้างว่าการออกแบบเข็มกลัดเป็นความคิดของเธอเอง แอนเดอร์สันเปรยว่าเธออาจจะเคยเห็นปานของเสี่ยเหมียนมาก่อน จึงได้รับแรงบันดาลใจจากมัน มันไม่ฟังดูย้อนแย้งไปหน่อยเหรอคะ? ทุกคนคิดว่ามันฟังไม่ขึ้นเลย!

“คุณ แอนเดอร์สัน?” ทันใดนั้น แอนเดอร์สันก็ถูกขัดจังหวะโดยกาวฉู่ที่นั่งอยู่ในที่นั่งเงียบ ๆ มาตลอด ทุกคนที่เข้าร่วมงาน รวมทั้งคณะกรรมการผู้ตัดสินท่านอื่นๆ ต่างกลั้นหายใจเมื่อรู้ว่ากาวฉู่กำลังจะพูดอะไรบางอย่าง

เสี่ยเหมียนรู้สึกประหม่าเช่นกันเมื่อได้ยินเสียงของกาวฉู่ดังขึ้น เธอมองไปที่กาวฉู่ คิ้วของเขายกขึ้นและสายตาของการเยาะเย้ยเปล่งประกายอยู่หลังเลนส์แว่น เขาเชิ่ดมุมปากขึ้นเล็กน้อยพร้อมกับกล่าวว่า “ผมจำได้ว่าคุณถูกเลิกจ้างจากสมาคมเครื่องประดับในประเทศของคุณเมื่อสองสามวันก่อน ด้วยเหตุผลที่ว่า พวกเขาพบว่าคุณมีความผิดในการจ้างพวกนักเขียนให้เข้าร่วมการแข่งขันต่าง ๆ โดยใช้ชื่อของคุณ ในรอบสิบปีที่ผ่านมา ผมคิดว่าคุณไม่ควรมาที่นี่ในวันนี้!”

ทุกคนประหลาดใจกับข่าวสดข่าวร้อนที่พวกเขาเพิ่งได้ยินจากปากคุณกาวฉู๋!

เปิดรับโบนัส

เปิด
1 บทที่ 1 อย่าทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่2 บทที่ 2 เธอมันขาดสติ3 บทที่ 3 สมควรแล้วที่เป็นแบบนี้4 บทที่ 4 รอยดูดที่คอ5 บทที่ 5 ท่ามกลางความมืด6 บทที่ 6 คุณยั่วยวนผมก่อน7 บทที่ 7 เพ้อเจ้อ8 บทที่ 8 กล้าดียังไงมาทำร้ายเธอ9 บทที่ 9 ชู้รัก10 บทที่ 10 ทำไมคุณถึงยังอยู่ที่นี่11 บทที่ 11 ดูเหมือนว่าคุณยังไม่เป็นคนว่านอนสอนง่าย12 บทที่ 12 ไม่ต่างจากขยะ13 บทที่ 13 เสี่ยเหมียนออกจากการแข่งขันไปซะ14 บทที่ 14 ขยะ15 บทที่ 15 ยินดีด้วย16 บทที่ 16 คุณถูกไล่ออก17 บทที่ 17 ตบมือข้างเดียวมันไม่ดัง18 บทที่ 18 ไม่ยกโทษให้19 บทที่ 19 อย่าคิดที่จะทรยศฉัน20 บทที่ 20 ไม่มีเวลาเล่นด้วย21 บทที่ 21 กลับคำ22 บทที่ 22 ประดับตัวเองด้วยขนนกที่ยืมมา23 บทที่ 23 จูบละแสน24 บทที่ 24 จูบจนกว่าคุณจะล้มละลาย25 บทที่ 25 หน้าไม่อาย26 บทที่ 26 ความจริงปรากฏ27 บทที่ 27 ขอโทษ28 บทที่ 28 ฉันเป็นคนกินง่าย29 บทที่ 29 ทำไมไม่ฟัง30 บทที่ 30 เป็นเด็กดีและกินข้าวให้ตรงเวลา31 บทที่ 31 จูบผม32 บทที่ 32 ฝันกลางวัน33 บทที่ 33 ไร้เดียงสาแต่น่ารัก34 บทที่ 34 นี่คุณบ้าไปแล้วหรอ 35 บทที่ 35 สเปรย์พริกไทย36 บทที่ 36 ต่างกันยังไง37 บทที่ 37 ทำวันนี้ให้ดีที่สุด38 บทที่ 38 ชู้รัก39 บทที่ 39 ฉันขอร้องคุณอย่าออกไปเลยนะคะ40 บทที่ 40 นี่คุณรอให้ผมจูบคุณอยู่ใช่ไหม41 บทที่ 41 ขึ้นอยู่กับคุณแล้วหล่ะ42 บทที่ 42 ผมไม่ได้ทำผมไม่รู้เรื่อง43 บทที่ 43 จูบผมก่อนสิ44 บทที่ 44 คุณไม่ต้องการฉันแล้วเหรอ?45 บทที่ 45 อย่าติดต่อผม46 บทที่ 46 พวกเขาหลอกฉัน47 บทที่ 47 คุณวางแผนอะไรไว้48 บทที่ 48 คุณมันใจอ่อน49 บทที่ 49 ภัยธรรมชาติ50 บทที่ 50 เขาเป็นใครกันแน่51 บทที่ 51 ถ้าจะตาย ก็ตายไปด้วยกัน52 บทที่ 52 คำโกหก53 บทที่ 53 คุณกำลังผลักไสผมเหรอ?54 บทที่ 54 ตายอย่างเจ็บปวด55 บทที่ 55 คำมั่นสัญญา56 บทที่ 56 เสี่ยเหมียนล่ะ?57 บทที่ 57 เผาสะพานหลังจากข้ามมัน58 บทที่ 58 ฉันก็ได้รับบาดเจ็บเหมือนกัน59 บทที่ 59 ให้ผมกอดคุณเถอะ60 บทที่ 60 อร่อยไหม?61 บทที่ 61 ตายใต้ดอกโบตั๋น เป็นผีก็คุ้มค่า62 บทที่ 62 ไป๋เสี่ยเหมียนกับงานเลี้ยงฉลอง63 บทที่ 63 ชุดเดรสที่เหมือนกัน64 บทที่ 64 อย่าหาว่าฉันหยาบคายแล้วกัน65 บทที่ 65 ไม่มีการศึกษา66 บทที่ 66 ผมจะหักขาคุณ67 บทที่ 67 ต่างก็แสดงละคร68 บทที่ 68 แต่งงาน?69 บทที่ 69 คุกเข่าขอโทษ70 บทที่ 70 ออกไปเดี๋ยวนี้71 บทที่ 71 ผิดหวังในตัวเธอจริง ๆ72 บทที่ 72 เมื่อถิงเจว๋ไม่สบาย73 บทที่ 73 ใครอนุญาตให้เธอแตะต้องฉัน?74 บทที่ 74 ยินดีด้วย คุณทำสำเร็จแล้ว75 บทที่ 75 กู้หนาน เราเลิกกันเถอะ76 บทที่ 76 เล่นกับพี่ชาย77 บทที่ 77 เลิกกันอย่างมีความสุข78 บทที่ 78 ใครเป็นมือที่สามกัน79 บทที่ 79 ชดใช้ค่าทำขวัญให้ฉันสิบล้าน80 บทที่ 80 ไปทางไหนก็เจอ81 บทที่ 81 คุณท้อง?82 บทที่ 82 คุณต้องทำแท้ง83 บทที่ 83 ลูกต้องเป็นของฉันคนเดียว84 บทที่ 84 คุณกล้าปฏิเสธผมงั้นเหรอ?85 บทที่ 85 คุณตั้งใจทำใช่ไหม?86 บทที่ 86 น่ารักอะไรอย่างนี้87 บทที่ 87 เรียกเธอว่าคุณเสี่ยเหมียน88 บทที่ 88 ผมไม่อยากคุยกับคนดื้อรั้น89 บทที่ 89 กล้าดียังไงมายุ่งกับผู้หญิงของฉัน?90 บทที่ 90 เธอกำลังขู่ฉันอย่างงั้นเหรอ?91 บทที่ 91 ลูกของเราจะต้องไม่ซื่อบื้อเหมือนเธอ92 บทที่ 92 ฉันให้ทานเธอ เข้าใจไหม?”93 บทที่ 93 ฉันไม่ได้รักคุณอีกต่อไปแล้ว94 บทที่ 94 ลูกดิ้นแล้ว!95 บทที่ 95 ฉันบอกว่าเธอเหมาะสมก็คือเหมาะสม96 บทที่ 96 หมุดเจ้าปัญหา97 บทที่ 97 ถิงเจว๋คนตาบอด98 บทที่ 98 เขาบ้าไปแล้ว99 บทที่ 99 การศึกษาก่อนคลอด100 บทที่ 100 คุณไม่ได้ตั้งท้องเหรอ?