กู้หนานนั่งอยู่อีกด้านหนึ่งของผู้เข้าแข่งขัน มุมปากกระตุกขึ้นอย่างพอใจราวกับว่าเขากำลังเพลิดเพลินกับความโกลาหลที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าของเขา

‘เสี่ยเหมียนคุณไม่มีอะไรเลยหากคุณไม่มีผมอยู่ข้างๆ คุณคงไม่สามารถจัดการกับสถานการณ์ทั้งหมดนี้ได้ด้วยตัวเอง’

เจ้าหน้าที่ รปภ. ได้ขอให้ผู้ชมหลีกทางอย่างสุภาพ กรรมการผู้ตัดสินท่านหนึ่ง ได้เชิญให้โยว่หงและเสี่ยเหมียนขึ้นมาบนเวทีเวทีกลาง เขามีอคติต่อเสี่ยเหมียนทำให้เขาเอนเอียงไปทางโยว่หง

“คุณเสี่ยเหมียน คุณมีอะไรจะพูดไหม?” กรรมการผู้ตัดสินถาม

“มีค่ะ！”

ก่อนที่เธอจะพูดต่อ เสี่ยเหมียนเหลือบมองกาวฉู่ และเห็นเขานั่งอยู่ที่นั่นด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์ความรู้สึก จากนั้นเธอก็มองไปที่นั่งสำหรับแขกผู้มีเกียรติ และพบว่าเถิงเจว๋มีใบหน้าไม่ได้ต่างไปจากกาวฉู่ ‘ในสายตาของพวกเขา เขาจะมองว่าฉันเป็นคนลอกเลียนแบบผลงานคนอื่นหรือเปล่านะ?’ เธอสงสัย

สายตาของสาธารณชนทั้งหมดจับจ้องมาที่เสี่ยเหมียน เธอจะต้องพิสูจน์ความจริงว่าเธอเป็นผู้บริสุทธิ์ เสี่ยเหมียนยินดีที่จะต่อสู้เพื่อยืนยันความบริสุทธิ์ของเธอ！ เธอจะไม่ยอมรับข้อกล่าวหา และการหมิ่นประมาททั้งที่มันไม่ได้เป็นความจริง！

เสี่ยเหมียนสูดหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อสงบสติอารมณ์แล้วหันไปหาโยว่หง เธอถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “คุณโยว่หง คุณแน่ใจนะว่าคุณเป็นคนออกแบบเข็มกลัดนี่ด้วยตัวของคุณเอง？”

โยว่หงควบคุมอารมณ์ที่มีความสุขกับความสำเร็จของแผนของเธอ และตอบกลับอย่างมั่นใจ “แน่นอน ฉันสามารถบอกทุกคนเกี่ยวกับรายละเอียดการออกแบบของผลงานชิ้นนี้ และยังบอกได้อีกด้วยว่าไอเดียการออกแบบนี้ฉันได้มายังไง คุณแอนเดอร์สัน สันสามารถยืนยันเรื่องนี้ให้ฉันได้ ยอมรับมาเถอะคุณเสี่ยเหมียน อย่าทำให้เรื่องมันยุ่งยากไปกว่านี้เลย...”

เธอยังให้คำแนะนำที่ดูเหมือน “จริงใจ” กับเสี่ยเหมียนอีกด้วย “อย่าทำให้เรื่องมันยุ่งยากไปกว่านี้” ！

‘โยว่หง เธอช่างเป็นคนใจดีมีเมตตาเหลือเกิน！’ ผู้ชมคิดว่า ‘เสี่ยเหมียน... เป็นคนที่ไม่รู้จักสำนึกผิด... น่าเสียดายจัง！’

เสี่ยเหมียนจ้องไปที่ใบหน้าของโยว่หง และคิดว่าน่าตลกสิ้นดี “ฉันก็อธิบายรายละเอียดการออกแบบและแนวคิดที่ซับซ้อนของผลงานชิ้นนี้ได้เช่นกัน คุณสามารถพิสูจน์ได้จริง ๆ เหรอว่าคุณออกแบบผลงานงานชิ้นนี้ได้ยังไง？

แค่การรับรองจากคุณ แอนเดอร์สัน？ แค่นี้เองนะเหรอ?”

“คุณ แอนเดอร์สันเป็นหนึ่งในศิลปินที่มีชื่อเสียงที่สุดในโลก คุณกำลังบอกว่าเขากำลังโกหกอย่างงั้นเหรอ？”

“คนที่มีความสามารถอาจจะไม่ใช่คนดีเสมอไปนี่”

“นี่เธอกล้าดียังไง！” คุณแอนเดอร์สันถึงกับมองเธอตาขวางไม่พอใจกับคำพูดของเสี่ยเหมียน “ลอกเลียนแบบผลงานคนอื่นแล้วยังจะมาปากดีอีกนะ！ ช่างน่าอับอายต่อวงการเครื่องประดับของเราจริงๆเลย！”

แต่เสี่ยเหมียนไม่ได้รู้สึกอะไรเลยกับคำพูดของเขา “ในฐานะที่คุณเองก็เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านเครื่องประดับ คุณต่างหากที่ควรจะอับอาย ยอมโกหกเพื่อที่จะเข้าข้างคนที่ลอกเลียนแบบผลงานคนอื่น”

เสี่ยเหมียนพูดแทงใจเขา คุณแอนเดอร์สันยิ่งโมโห เขาหันไปร้องไห้กับคณะกรรมการผู้ตัดสินท่านอื่น ๆ “ผมขอให้คณะกรรมการกำจัดขยะนี้ออกจากวงการเครื่องประดับของเรา！ เราต้องการความยุติธรรม！”

“ฉันยังพูดไม่จบ ทำไมคุณถึงร้อนตัวกับสิ่งที่ฉันพูดนักละ？ หรือว่าคุณกลัว？” เสี่ยเหมียนถาม

“เธอมันคือขยะ！” คุณแอนเดอร์สันเบ้ปาก

คุณเสี่ยเหมียนไม่มีท่าทีว่าจะกลัวเลย เธอหันไปหาผู้ฟังและพูดต่อ “เมื่อกี้ คุณโยว่หงยืนกรานว่าเธอคือผู้ออกแบบเข็มกลัดนี้ ฉันเลยอยากถามเธอว่า ทับทิมที่มีรูปร่างไม่ปกติในเข็มกลัดนั้นเปรียบเสมือนอะไร？”

โยว่หงรู้สึกจุกพูดไม่ออก เธออิจฉาที่เสี่ยเหมียนออกแบบผลงานได้อย่างน่าทึ่งเช่นนี้ หลังจากที่เธอได้แบบแล้ว และได้วิเคราะห์อย่างละเอียดจนมั่นใจว่าจะสามารถให้คำตอบที่น่าพอใจแก่เล่านักออกแบบเครื่องประดับฟัง

“มันเป็นความคิดการออกแบบของฉันเอง ฉันใช้ทับทิมนี้ไม่เพียงแต่จะทำให้ทารกได้อยู่ตรงกลางเท่านั้น แต่ยังสร้างสีที่ตัดกันเพื่อให้โดดเด่นอีกด้วย”

“คุณคิดผิดแล้ว คุณโยว่หง”

“นี่มันเป็นผลงานการออกแบบของฉัน นี่คุณกำลังพยายามจะบอกว่าฉันไม่รู้จักรายละเอียดการออกแบบผลงานของตัวเองงั้นเหรอ？”

“ทับทิม รูปร่างของมันมีความหมายพิเศษบางอย่าง” เสี่ยเหมียนขึ้นเสียง ชี้ไปที่เข็มกลัดบนหน้าจอ “รูปร่างทับทิมนั่นมันคือปานสีแดง”

ทุกคนต่างประหลาดใจกับคำพูดของเสี่ยเหมียน ผู้คนเริ่มพึมพำอีกครั้ง โดยเฉพาะผู้เชี่ยวชาญจากแวดวงเครื่องประดับ

รูปร่างพิเศษของทับทิมนั้นแท้จริงแล้วคือปาน！ เข้ากันได้ดีกับทารกที่อยู่ตรงกลางเข็มกลัด นี่ช่างเป็นความคิดที่ลึกล้ำ！

สีหน้าของคณะกรรมการเปลี่ยนไป แม้แต่ดวงตาของกาวฉู่ก็ยังเปล่งประกายด้วยความประหลาดใจ เขาเริ่มเห็นเสี่ยเหมียนในมุมมองใหม่ ตามที่ถิงเจว๋ขอให้“เอาใจเธอใส่เป็นพิเศษ” เธอจะเป็นดาวดวงใหม่แห่งวงการเครื่องประดับ

เขาสงสัยว่าเธอจะรับมือกับเรื่องนี้ยังไงเพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของเธอ

โยว่หงเริ่มวิตก จู่ ๆ เธอรู้สึกท้องไส้ปั่นป่วนขึ้นมา “ฉันเคารพต่อคำพูดของคุณ แต่…”

“ปาน เดซี่ ทารกแรกเกิด...” เสี่ยเหมียนรู้รายละเอียดเรื่องนี้ดีกว่าใคร และฝูงชนก็เริ่มเงียบไปอย่างช้าๆ ขณะที่เธอพูดต่อว่า “ปาน คือเครื่องหมายที่ติดตัวเขามา เมื่อเขาหรือเธอเกิดมายังโลกใบนี้ ทุกคนล้วนถูกสร้างมาต่างกัน คน ๆ หนึ่งเมื่อเกิดมาบนโลกใบนี้ โดยธรรมชาติแล้วมักจะโหยหาความรักและความสงบสุข ดังนั้นจิตใจของทารกจึงเป็นจิตใจที่บริสุทธิ์ที่สุดในโลก และทุกคนก็รู้ดีว่านี่เป็นสิ่งที่บริสุทธิ์ที่สุดในมวลมนุษยชาติ”

ผู้ชมตั้งใจฟังเสี่ยเหมียนอธิบายชิ้นงาน เมื่อเทียบกับสิ่งที่โยว่หงพูด คำพูดของเสี่ยเหมียนมีรายละเอียดและซับซ้อนกว่ามาก

เมื่อโยว่หงตระหนักได้ว่าเธอกำลังจะแพ้ เธอกัดฟันแน่น “นักออกแบบเครื่องประดับทุกคนล้วนแต่มีความเข้าใจในผลงานเครื่องประดับชิ้นนั้น ๆ เป็นอย่างดี แน่นอนว่าพวกเขาสามารถแสดงความคิดเห็นตามการออกแบบของผู้อื่นได้ ที่คุณพูดไปก็ไม่มีความหมายอะไรเลย”

“เหรอคะ?” เสี่ยเหมียนยิ้มเยาะ ที่น่าแปลกคือ โยว่หงพยายามจะแสดงตัวว่าเป็นเจ้าของผลงานของเสี่ยเหมียน แต่ว่าคำอธิบายของโยว่หงนั้นฟังไม่ขึ้นเลย

ทันใดนั้นเสี่ยเหมียนยกเสื้อเธอขึ้นอย่างไม่สะทกสะท้านต่อหน้าผู้ชม ที่เอวของเธอมีปานสีแดงขนาดกลางที่ทำเอาทุกคนประหลาดใจ และรูปร่างของมันก็เหมือนกับรูปร่างของทับทิมในเข็มกลัดพอดี！

“แค่นี้ยังไม่พอเหรอคะ？” เสี่ยเหมียนถาม “ฉันได้แรงบันดาลใจในการออกแบบปานนั่นจากตัวของฉันเอง ช่างสร้างสรรค์จริง ๆ เลยนะคะคุณโยว่หง ที่เรารังสรรค์ออกมาได้เหมือนกันเพราะคุณได้แรงบันดาลใจมาจากฉันอย่างงั้นหรอคะ？ หรือว่านี่มันเป็นเรื่องบังเอิญ？”

จู่ ๆ ก็เกิดความโกลาหลขึ้น

“ฉลาดมาก！ ช่างเป็นความคิดที่ยอดเยี่ยม ใช้ปานเป็นแรงบันดาลใจในการออกแบบ！ ดังนั้นเธอคงไม่ได้ขโมยความคิดของใครสินะ？”

“เห็นได้ชัด！ คุณโยว่หงต่างหากที่เป็นคนขโมยความคิดของเธอไป ！ นี่มันช่างเป็นการขโมยความคิดที่เจ้าเล่ห์มาก！”

“แต่คุณ.. แอนเดอร์สันให้การรับรองว่าเธอบริสุทธิ์…”

“ใครจะรู้ละ อะไรมันก็เกิดขึ้นได้”

โยว่หงเงียบไป พูดอะไรไม่ออก

หน้าเธอเริ่มซีด ความภาคภูมิใจในตัวเองของเธอหายไปอย่างสิ้นเชิง “มัน... มันเป็นไปไม่ได้！”

เธอคาดไม่ถึงเสี่ยเหมียนจะใช้ปานของเธอเป็นแบบในการออกแบบ เธอแพ้อย่างราบคาบ

แอนเดอร์สันตกตะลึงกับคำพูดของเสี่ยเหมียน ถ้าเขายอมรับว่าเสี่ยเหมียนบริสุทธิ์ในตอนนี้ เขาจะกลายเป็นคนที่ถูกประณามว่าเป็นคนขี้โกหกทันที

“คุณโยว่หงและคุณเสี่ยเหมียนเป็นเพื่อนกัน โยว่หงก็คงเคยเห็นปานของเธอ ก็ไม่มีอะไรน่าแปลกใจที่คุณโยว่หงจะได้รับแรงบันดาลใจจากปานของคุณเสี่ยเหมียน”

แต่คนที่อยู่ที่นั่นไม่ยอมให้ถูกหลอกง่าย ๆ โยว่หงอ้างว่าการออกแบบเข็มกลัดเป็นความคิดของเธอเอง แอนเดอร์สันเปรยว่าเธออาจจะเคยเห็นปานของเสี่ยเหมียนมาก่อน จึงได้รับแรงบันดาลใจจากมัน มันไม่ฟังดูย้อนแย้งไปหน่อยเหรอคะ？ ทุกคนคิดว่ามันฟังไม่ขึ้นเลย！

“คุณ แอนเดอร์สัน？” ทันใดนั้น แอนเดอร์สันก็ถูกขัดจังหวะโดยกาวฉู่ที่นั่งอยู่ในที่นั่งเงียบ ๆ มาตลอด ทุกคนที่เข้าร่วมงาน รวมทั้งคณะกรรมการผู้ตัดสินท่านอื่นๆ ต่างกลั้นหายใจเมื่อรู้ว่ากาวฉู่กำลังจะพูดอะไรบางอย่าง

เสี่ยเหมียนรู้สึกประหม่าเช่นกันเมื่อได้ยินเสียงของกาวฉู่ดังขึ้น เธอมองไปที่กาวฉู่ คิ้วของเขายกขึ้นและสายตาของการเยาะเย้ยเปล่งประกายอยู่หลังเลนส์แว่น เขาเชิ่ดมุมปากขึ้นเล็กน้อยพร้อมกับกล่าวว่า “ผมจำได้ว่าคุณถูกเลิกจ้างจากสมาคมเครื่องประดับในประเทศของคุณเมื่อสองสามวันก่อน ด้วยเหตุผลที่ว่า พวกเขาพบว่าคุณมีความผิดในการจ้างพวกนักเขียนให้เข้าร่วมการแข่งขันต่าง ๆ โดยใช้ชื่อของคุณ ในรอบสิบปีที่ผ่านมา ผมคิดว่าคุณไม่ควรมาที่นี่ในวันนี้！”

ทุกคนประหลาดใจกับข่าวสดข่าวร้อนที่พวกเขาเพิ่งได้ยินจากปากคุณกาวฉู๋！