icon 0
icon เติมเงิน
rightIcon
icon ประวัติศาสตร์
rightIcon
icon ออกจากระบบ
rightIcon
icon ดาวน์โหลดแอป
rightIcon
บทที่ 6
คุณยั่วยวนผมก่อน
จำนวนคำ:2539    |    อัปเดตเมื่อ:08/04/2022

เสี่ยเหมียนไม่รู้ตัวมาก่อนเลยว่ามีเบอร์โทรศัพท์ของเขาบันทึกไว้ในโทรศัพท์ของเธอ แล้วเธอก็กด‘โทร’ เธอรอสายด้วยความทรมาณราวกับการรอคอยที่ไม่มีวันสิ้นสุดก่อนที่จะมีคนรับสาย

“ฮัลโหล”

ถิงเจว๋ทักทายด้วยน้ำเสียงทุ้มราวกับเสียงเครื่องดนตรีบาริโทนที่ฟังแล้วช่างไพเราะชวนให้น่าหลงไหล

เสียงของถิงเจว๋เป็นดั่งแสงไฟที่ส่องผ่านความมืดมิดมายังเสี่ยเหมียน ทำให้เธอโล่งใจและเหมือนรับชีวิตและความหวังครั้งใหม่อีกครั้ง ด้วยความหวาดกลัวที่เกินจะควบคุมเอาไว้ได้ เสี่ยเหมียนร้องไห้ออกมาทันที “ถิง ถิงเจว๋ใช่ไหมคะ ? มันมืดมากและฉันกลัวเหลือเกิน”

ถิงเจว๋ดีใจที่เห็นชื่อของเธอบนโทรศัพท์ของเขา แต่พอเขารับสายแล้วได้ยินเธอร้องไห้ รอยยิ้มบนหน้าของถิงเจว๋ก็หายไป เหลือแต่แววตาที่เต็มไปด้วยความวิตกกังกล

“คุณอยู่ไหนตอนนี้”

“ฉันออกไม่ได้ ฉันอยู่ใน”

เสี่ยเหมียนยังพูดไม่ทันจบ แบตเตอรี่โทรศัพท์ก็หมดไปเสียก่อน ทำให้สายโดนตัดไป

ซึ่งมันทำให้ถิงเจว๋ยิ่งกังวลใจมากยิ่งขึ้นจนเขาต้องกัดริมฝีปากตัวเองเอาไว้ ถิงเจว๋รีบวิ่งออกไปที่ประตู ทั้งที่ยังไม่ได้เปลี่ยนชุดด้วยซ้ำ ถิงเจว๋เดินไปที่โรงจอดรถพร้อมกับกำกุญแจรถไว้ในมือ ในขณะที่เขาสตาร์ทรถเขาพยายามคิดตลอดเวลาว่าเสี่ยเหมียนจะอยู่ที่ไหนได้บ้าง ท้ายที่สุด ถิงเจว๋ก็ตัดสินใจขับรถไปดูที่บริษัทหงไท่

ในห้องทำงาน เสี่ยเหมียนได้แต่จ้องโทรศัพท์ของเธออย่างว่างเปล่า โทรศัพท์ของเธอคือแสงสว่างเดียว แต่กลับดับลง มันยิ่งทำให้เธอยิ่งวิตกกังวลและหวาดกลัวกับความมืดมากขึ้น

“มันมืดอะไรอย่างนี้ มันมืดเหลือเกิน...” เสี่ยเหมียนกอดขาของเธอเอาไว้ก้มหน้าลงซบหัวเข่า แล้วเริ่มร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างสิ้นหวัง

ในขณะที่เสี่ยเหมียนรู้สึกสิ้นหวังนั้นเอง เธอนึกขึ้นได้ว่า กู้หนานรู้เรื่องราวของเธอในวัยเด็กและไม่เคยทิ้งเธอให้ตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ และในตอนนี้ เสี่ยเหมียนกำลังจมดิ่งลงในห้วงของความมืดมิด เขากลับกำลังหลับนอนอยู่กับผู้หญิงคนอื่น

ความหวาดกลัวความมืดของเสี่ยเหมียนมันเพิ่มขึ้นทีละน้อยในทุกขณะในทุกวินาที มันเป็นครั้งแรกที่เสี่ยเหมียนรู้สึกอยากจะออกจากห้องทำงานใจจะขาด แทบจะทนอยู่ในความมืดสงัดต่อไปอีกไม่ไหวแม้สักวินาทีเดียว

เธอเอาแต่คิดถึงถิงเจว๋ว่า เขาจะมาหาเธอหรือเปล่า

‘คงไม่มาหรอก’ เธอคิด นี่มันก็ดึกมากแล้ว และอีกอย่างพวกเขาทั้งสองคนก็ไม่ได้สนิทกัน ก็แค่เคยนอนด้วยกันคืนเดียว

การที่เสี่ยเหมียนได้อยู่กับถิงเจว๋ในคืนนั้น มันชวนให้เธอคิดไปว่าคนอย่างกู้หนานหรือถิงเจว๋คงจะมีผู้หญิงหลายคน และไม่เคยจะต้องเป็นเดือดเป็นร้อนอะไรกับผลที่จะตามมา พวกเขาสามารถลืมเรื่องบนเตียงของพวกเขากับใครต่อใครได้ไม่ยาก ซึ่งมันต่างกับเธอมาก

เสี่ยเหมียนจมดิ่งไปในความคิดของเธอเองอย่างช้าๆ จนกระทั่งลืมความรู้สึกกลัวความมืดไปเสียสนิท เธอไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนจนกระทั่งเธอได้ยินใครบางคนเรียกชื่อเธอ “เสี่ยเหมียน”

“ฉันอยู่ตรงนี้ค่ะ” เสี่ยเหมียนตอบกลับอย่างกล้าๆ กลัวๆเธอคิดว่าเธอหูแว่ว

ทันใดนั้นเสี่ยเหมียนก็ได้ยินเสียงดังปังเหมือนมีใครบางคนถีบประตูห้องทำงานจากด้านนอกเข้ามา เสี่ยเหมียนเงยหน้าขึ้นดูด้วยความสงสัย และเอามือขยี้ตาที่พร่ามัวของเธอราวกับเพิ่งตื่นขึ้นมาจากความฝัน ก่อนจะมองเห็นว่ามีผู้ชายคนหนึ่งกำลังยืนอยู่ที่ประตู

มันมืดเกินกว่าจะบอกได้ว่าผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงนั้นเป็นใคร เขาเป็นคนตัวสูงท่าทางของเขาดูจริงจังเย็นชา และไม่กล้าที่จะเข้าใกล้

“เสี่ยเหมียน”

เสียงนุ่มทุ้มคุ้นๆเหมือนเสียงที่เพิ่งได้ยินจากโทรศัพท์เมื่อกี้นี่เอง

แล้วเสี่ยเหมียนก็อึ้งไป ดวงตาของเธอเบิกกว้างทันทีที่เห็นเขา เพราะไม่คิดไม่ฝันว่าถิงเจว๋จะมาช่วยเธอจริง ๆ

เสี่ยเหมียนไม่รู้ว่าจะขอบคุณถิงเจว๋อย่างไรดี เธอควบคุมตัวเองเอาไว้ไม่อยู่ เธอวิ่งตรงไปหาถิงเจว๋ด้วยความดีใจ ระหว่างที่วิ่งไปเสี่ยเหมียนสะดุด และล้มตัวลงในอ้อมแขนของถิงเจว๋

“ขอบคุณ ขอบคุณมากๆนะคะ”

เสี่ยเหมียนร้องไห้สะอึกสะอื้นและเสียงสั่นเครือ เธอกอดถิงเจว๋ไว้แน่น และไม่รู้สึกตัวเลยว่าเธอกับเขาใกล้ชิดกันขนาดไหนในวินาทีนั้น

หลังจากที่เธอยืนยันว่าเธอไม่เป็นอะไร ความกังวลใจของถิงเจว๋ก็จางหายไป เขาโอบกอดตัวเธอเอาไว้ และลูบหลังเธอเบาๆ ราวกับแม่ที่กำลังปลอบลูกน้อยของตัวเองที่กำลังร้องไห้

“ไม่เป็นไรแล้วนะ ไม่เป็นไรแล้ว...”

เสียงทุ้มต่ำเหมือนบาริโทนของเขา ช่วยปลอบโยนเสี่ยเหมียนให้สงบลงได้อย่างน่าอัศจรรย์

ไม่นานพวกเขาก็เดินลงมาถึงชั้นล่าง เมื่อเสี่ยเหมียนเพิ่งรู้ตัวว่าเธอบีบมือถิงเจว๋แน่นเกินไปมาตลอดทาง เธอจึงคลายมือออก เสี่ยเหมียนคิดว่าเธอคงจะทำตัวเป็นภาระให้กับถิงเจว๋ ทำให้เธอรู้สึกละอายแล้วพูดขึ้นว่า “ขอโทษด้วยนะ ฉัน ฉันนั้นทำตัวอ่อนไหวมากจนเกินเหตุ”

‘บางทีเขาอาจจะคิดว่าฉันเป็นคนไม่จริงจังชอบทำตัวเหลาะแหละก็เป็นได้’ เสี่ยเหมียนคิดในใจ

“คุณกลัวความมืดใช่หรือเปล่า?” ถิงเจว๋มองตาเสี่ยเหมียน และแววตาที่เขาจ้องเธอนั้นมันยากจะอธิบายหรือเข้าใจได้

“ใช่ค่ะ โดยเฉพาะถ้าฉันต้องอยู่คนเดียว... ต้องขอบคุณมากนะคะ คุณ กู้” แสงจันทร์เผยให้เสี่ยเหมียนเห็นชุดลำลองของถิงเจว๋ ในตอนนั้นเองเสี่ยเหมียนก็ฉุดคิดขึ้นได้ว่า ที่ถิงเจว๋แต่งตัวแบบนี้คงเพราะเขารีบร้อนออกมาจากบ้าน เพื่อออกมาตามหาเธอให้พบ

ความกล้าหาญของถิงเจว๋ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นและซาบซึ้งอยู่ลึก ๆ ในใจ

“ขึ้นรถกันเถอะ” แววตาของเธอเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกขอบคุณ เธอมองเขาราวกับเป็นชายมีอายุที่คอยให้การอุปถัมป์ช่วยเหลือเธอ และแม้ว่าถิงเจว๋จะอายุมากกว่ากู้หนาน เขาก็คิดว่าเสี่ยเหมียนควรจะมองเขาอย่างเท่าเทียมกันในเรื่องความรัก ไม่จำเป็นต้องมองเขาเป็นคนที่อาวุโสกว่าเธอ

เสี่ยเหมียนรู้สึกได้ว่าเขาไม่พอใจอะไรบางอย่าง แต่ก็ไม่กล้าที่จะถามว่าทำไม เพราะเธอกลัวจะยิ่งถามยิ่งทำให้ถิงเจว๋ไม่พอใจมากไปกว่าเดิม เธอจึงขึ้นรถไปตามที่เขาบอก เธออายหน้าแดงขึ้นมาทันที เมื่อเธอนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างเธอกับเขาบนรถในคืนนั้น

ในความทรงจำของเธอ รถคันนี้แหละเป็นรถคันเดียวกับที่เธอยั่วถิงเจว๋ในสภาพที่เธอกำลังมึนเมา มันน่าอายจริง ๆ! เธอด่าทอตัวเองในใจกับสิ่งที่เธอได้ทำไป เธอพยายามคิดทบทวนว่าเธอสติหลุดไปได้ยังไงในคืนนั้น

เสี่ยเหมียนรู้สึกอึดอัดเวลานั่งอยู่ในรถของถิงเจว๋ หลังจากเกิดเรื่องในคืนนั้น จะให้เธอนั่งอย่างสบายใจได้อย่างไง? เมื่อเธอกำลังจะลงจากรถ ถิงเจว๋ก็เขยิบมานั่งติดกับเธอในทันที

“คุณ กู้...” เสี่ยเหมียนไม่กล้าสบตาถิงเจว๋ตรงๆ

ถิงเจว๋อมยิ้มและจ้องไปที่เธอ น้ำเสียงของเขาฟังแล้วดูอันตรายอย่างไงบอกไม่ถูก “เสี่ยเหมียน เราน่าจะใช้โอกาสนี้คุยกันให้ชัดเจนว่าเราควรจะคิดยังไงต่อกัน? ”

เขาบันทึกเบอร์โทรศัพท์ของเขาลงในโทรศัท์ของเธอก็เพราะเหตุนี้ แต่เสี่ยเหมียนนั้นเธอไม่มีคิดที่จะโทรหาเขาเลย บางทีเธออาจจะพยายามหลีกหนีการที่ต้องมาเผชิญหน้ากับเขาก็เป็นได้ ถ้าเป็นอย่างนั้นเขาไม่สามารถยอมรับได้

เสี่ยเหมียนหน้าแดงหลังจากที่ได้ฟังในสิ่งที่ถิงเจว๋พูด เธอพยายามที่จะหลบสายตาของถิงเจว๋ แล้วเธอก็พูดตะกุกตะกักออกมาว่า “เรื่องในคืนนั้น... คือฉัน... ฉันเมามากตอนนั้น มันเป็นแค่สิ่งที่เราไม่ได้คาดคิดเอาไว้ก่อน

“แล้วไงต่อ?” ถิงเจว๋ขยับเข้าใกล้เธอช้าๆ และมองเธอด้วยแววตาที่สงบแต่ดูจริงจัง

แล้วถ้าคนที่เธอได้เจอในคืนนั้นเป็นผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่ตัวเขาหล่ะ... แม้ภายนอกเขาอาจจะดูเหมือนสงบ แต่ภายในใจของเขานั้นโกรธจนเลือดในกายเดือดพล่านแล้ว

เสี่ยเหมียนสังหรณ์ใจบางอย่าง และเริ่มเขยิบตัวถอยหนี แต่แค่ครู่เดียวเธอก็รู้ตัวว่าไม่มีที่ให้หนีอีกต่อไปเพราะหลังเธอได้ชนกับประตูรถแล้ว เมื่อไม่มีพื้นที่ให้เขยิบหนีไปได้อีกแล้ว เธอจึงรวบรวมความกล้าแล้วพูดขึ้นว่า “ฉันรู้ว่าฉันเป็นคนที่ควรถูกตำหนิในคืนนั้น แต่ว่าคุณ...”

“ไม่หรอก ผมตำหนิคุณไม่ได้ และผมก็ไม่ว่าอะไรคุณด้วยถ้าคุณจะทำผิดซ้ำอีก”

เสี่ยเหมียนไม่เข้าใจเธอตามไม่ทันสิ่งที่เขาพูด ก่อนที่ถิงเจว๋จะกอดเธอในทันทีเขาเริ่มกอดเธอแน่นแล้วก็จูบเธอ

ถิงเจว๋บรรเทาความกังวลของเสี่ยเหมียนโดยการจูบที่ลึกซึ้งและยาวนาน และเขาก็ได้ลิ้มรสจูบที่แสนหวานจากริมฝีปากของเสี่ยเหมียนอีกครั้ง เขาทนไม่ไหวและควบคุมตัวเองไม่ได้ ความปรารถนานั้นลุกโชนและท่วมท้นตัวเขา แต่โชคไม่ดีที่เสี่ยเหมียนดันหายใจไม่ออกก่อน

“อะไรเนี่ย คุณนี่ไม่เป็นอะไรเลยนะ! ถึงกับหายใจไม่ทันเลยเหรอ?”

แต่แทนที่ถิงเจว๋จะโกรธ เขากลับยิ่งเร่าร้อนด้วยการถูกกระตุ้นจากความเงอะงะทำอะไรไม่ถูกของเธอ เขายิ้มให้เธอครู่นึงและเริ่มจะขยับตัวจูบเธอต่อ เสี่ยเหมียนก็ได้ผลักตัวเขาออก

“นี่คุณ กู้ อย่าเลยนะคะ...” เสี่ยเหมียนร้องไห้น้ำตาไหลออกมา หายใจเร็วพร้อมกับพูดว่า “นี่มันไม่ถูกต้อง เราไม่ควรทำอย่างนี้!”

เขาไม่พอใจอย่างแรงจนเห็นได้ชัดจากสีหน้าของเขา ถิงเจว๋จับคางของเธอแล้วคว้าตัวเธอมาใกล้ๆและพูดว่า “เสี่ยเหมียนคุณอย่าลืมนะว่าคุณเป็นคนเริ่มยั่วยวนผมก่อน!”

เปิดรับโบนัส

เปิด
1 บทที่ 1 อย่าทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่2 บทที่ 2 เธอมันขาดสติ3 บทที่ 3 สมควรแล้วที่เป็นแบบนี้4 บทที่ 4 รอยดูดที่คอ5 บทที่ 5 ท่ามกลางความมืด6 บทที่ 6 คุณยั่วยวนผมก่อน7 บทที่ 7 เพ้อเจ้อ8 บทที่ 8 กล้าดียังไงมาทำร้ายเธอ9 บทที่ 9 ชู้รัก10 บทที่ 10 ทำไมคุณถึงยังอยู่ที่นี่11 บทที่ 11 ดูเหมือนว่าคุณยังไม่เป็นคนว่านอนสอนง่าย12 บทที่ 12 ไม่ต่างจากขยะ13 บทที่ 13 เสี่ยเหมียนออกจากการแข่งขันไปซะ14 บทที่ 14 ขยะ15 บทที่ 15 ยินดีด้วย16 บทที่ 16 คุณถูกไล่ออก17 บทที่ 17 ตบมือข้างเดียวมันไม่ดัง18 บทที่ 18 ไม่ยกโทษให้19 บทที่ 19 อย่าคิดที่จะทรยศฉัน20 บทที่ 20 ไม่มีเวลาเล่นด้วย21 บทที่ 21 กลับคำ22 บทที่ 22 ประดับตัวเองด้วยขนนกที่ยืมมา23 บทที่ 23 จูบละแสน24 บทที่ 24 จูบจนกว่าคุณจะล้มละลาย25 บทที่ 25 หน้าไม่อาย26 บทที่ 26 ความจริงปรากฏ27 บทที่ 27 ขอโทษ28 บทที่ 28 ฉันเป็นคนกินง่าย29 บทที่ 29 ทำไมไม่ฟัง30 บทที่ 30 เป็นเด็กดีและกินข้าวให้ตรงเวลา31 บทที่ 31 จูบผม32 บทที่ 32 ฝันกลางวัน33 บทที่ 33 ไร้เดียงสาแต่น่ารัก34 บทที่ 34 นี่คุณบ้าไปแล้วหรอ 35 บทที่ 35 สเปรย์พริกไทย36 บทที่ 36 ต่างกันยังไง37 บทที่ 37 ทำวันนี้ให้ดีที่สุด38 บทที่ 38 ชู้รัก39 บทที่ 39 ฉันขอร้องคุณอย่าออกไปเลยนะคะ40 บทที่ 40 นี่คุณรอให้ผมจูบคุณอยู่ใช่ไหม41 บทที่ 41 ขึ้นอยู่กับคุณแล้วหล่ะ42 บทที่ 42 ผมไม่ได้ทำผมไม่รู้เรื่อง43 บทที่ 43 จูบผมก่อนสิ44 บทที่ 44 คุณไม่ต้องการฉันแล้วเหรอ?45 บทที่ 45 อย่าติดต่อผม46 บทที่ 46 พวกเขาหลอกฉัน47 บทที่ 47 คุณวางแผนอะไรไว้48 บทที่ 48 คุณมันใจอ่อน49 บทที่ 49 ภัยธรรมชาติ50 บทที่ 50 เขาเป็นใครกันแน่51 บทที่ 51 ถ้าจะตาย ก็ตายไปด้วยกัน52 บทที่ 52 คำโกหก53 บทที่ 53 คุณกำลังผลักไสผมเหรอ?54 บทที่ 54 ตายอย่างเจ็บปวด55 บทที่ 55 คำมั่นสัญญา56 บทที่ 56 เสี่ยเหมียนล่ะ?57 บทที่ 57 เผาสะพานหลังจากข้ามมัน58 บทที่ 58 ฉันก็ได้รับบาดเจ็บเหมือนกัน59 บทที่ 59 ให้ผมกอดคุณเถอะ60 บทที่ 60 อร่อยไหม?61 บทที่ 61 ตายใต้ดอกโบตั๋น เป็นผีก็คุ้มค่า62 บทที่ 62 ไป๋เสี่ยเหมียนกับงานเลี้ยงฉลอง63 บทที่ 63 ชุดเดรสที่เหมือนกัน64 บทที่ 64 อย่าหาว่าฉันหยาบคายแล้วกัน65 บทที่ 65 ไม่มีการศึกษา66 บทที่ 66 ผมจะหักขาคุณ67 บทที่ 67 ต่างก็แสดงละคร68 บทที่ 68 แต่งงาน?69 บทที่ 69 คุกเข่าขอโทษ70 บทที่ 70 ออกไปเดี๋ยวนี้71 บทที่ 71 ผิดหวังในตัวเธอจริง ๆ72 บทที่ 72 เมื่อถิงเจว๋ไม่สบาย73 บทที่ 73 ใครอนุญาตให้เธอแตะต้องฉัน?74 บทที่ 74 ยินดีด้วย คุณทำสำเร็จแล้ว75 บทที่ 75 กู้หนาน เราเลิกกันเถอะ76 บทที่ 76 เล่นกับพี่ชาย77 บทที่ 77 เลิกกันอย่างมีความสุข78 บทที่ 78 ใครเป็นมือที่สามกัน79 บทที่ 79 ชดใช้ค่าทำขวัญให้ฉันสิบล้าน80 บทที่ 80 ไปทางไหนก็เจอ81 บทที่ 81 คุณท้อง?82 บทที่ 82 คุณต้องทำแท้ง83 บทที่ 83 ลูกต้องเป็นของฉันคนเดียว84 บทที่ 84 คุณกล้าปฏิเสธผมงั้นเหรอ?85 บทที่ 85 คุณตั้งใจทำใช่ไหม?86 บทที่ 86 น่ารักอะไรอย่างนี้87 บทที่ 87 เรียกเธอว่าคุณเสี่ยเหมียน88 บทที่ 88 ผมไม่อยากคุยกับคนดื้อรั้น89 บทที่ 89 กล้าดียังไงมายุ่งกับผู้หญิงของฉัน?90 บทที่ 90 เธอกำลังขู่ฉันอย่างงั้นเหรอ?91 บทที่ 91 ลูกของเราจะต้องไม่ซื่อบื้อเหมือนเธอ92 บทที่ 92 ฉันให้ทานเธอ เข้าใจไหม?”93 บทที่ 93 ฉันไม่ได้รักคุณอีกต่อไปแล้ว94 บทที่ 94 ลูกดิ้นแล้ว!95 บทที่ 95 ฉันบอกว่าเธอเหมาะสมก็คือเหมาะสม96 บทที่ 96 หมุดเจ้าปัญหา97 บทที่ 97 ถิงเจว๋คนตาบอด98 บทที่ 98 เขาบ้าไปแล้ว99 บทที่ 99 การศึกษาก่อนคลอด100 บทที่ 100 คุณไม่ได้ตั้งท้องเหรอ?