icon 0
icon เติมเงิน
rightIcon
icon ประวัติศาสตร์
rightIcon
icon ออกจากระบบ
rightIcon
icon ดาวน์โหลดแอป
rightIcon
บทที่ 15
ยินดีด้วย
จำนวนคำ:2256    |    อัปเดตเมื่อ:12/04/2022

ทุกอย่างกระจ่างแล้ว แอนเดอร์สันทำงานร่วมกับนักเขียนผีตลอดช่วงระยะเวลาสิบปีที่ผ่านมา ซึ่งหมายความว่า ผลงานทั้งหมดของเขาถูกสร้างขึ้นโดยคนอื่น ถ้าให้ตัดสินจากสิ่งที่เขาเพิ่งทำลงไป เขาไม่เพียงแต่ไร้ความสามารถเท่านั้น แต่ยังขาดสำนึกทางศีลธรรมด้วย ใครจะเชื่อว่าผู้ชายคนนี้หลอกลวงและทำลายชื่อเสียงของคนอื่น เพียงเพื่อต้องการคำชมเชยและชื่อเสียงได้ยังไงกัน?

“คุณไปได้ยินมาจากไหนกัน?” หลังจากฟังกาวฉู่พูดจบ แอนเดอร์สันก็พูดโพล่งขึ้นมา ใบหน้าของเขาซีดเผือดทันที

เขาวางแผนว่าก่อนที่เรื่องของเขาจะถูกเปิดเผยต่อสาธาณชน เขาจะต้องปกปิดความจริงและรีบโกยเงินเข้ากระเป๋า นั่นคือเหตุผลที่เขาตกลงโกหก เพื่อช่วยโยว่หงตามคำขอของกู้หนาน เขาไม่คิดว่า กาวฉู่จะเปิดเผยความลับของเขาต่อสาธารณชน

“แอนเดอร์สันและสวี่โยว่หง จงออกไปจากวงการเครื่องประดับ!”

ในไม่กี่วินาที ทุกคนต่างก็เปลี่ยนความคิดทันที ผู้คนต่างก็โกรธเคืองและเหยียดหยามการกระทำของเขา ทำให้แอนเดอร์สันทนความอัปยศนี้อีกต่อไปไม่ได้ เขาจึงวิ่งหนีออกไปด้วยความสิ้นหวัง

โยว่หงไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เธอเห็น เธอคิดว่า แผนของเธอนั้นไร้ที่ติ เธอคิดว่า ตัวเองจะเป็นผู้ชนะในเกมนี้ น่าเสียดายที่แผนของเธอไม่เป็นไปตามที่คิดไว้ แผนของเธอพังไม่เป็นท่าอีกแล้ว! ทำไมโชคถึงเข้าข้างแต่เสี่ยเหมียนตลอด

เนื่องจากแอนเดอร์สันหนีไปแล้ว ผู้ชมที่รู้สึกว่าตัวเองถูกคุณแอนเดอร์สันและคุณโยว่หงหลอก จึงหันไประบายอารมณ์กับโยว่หงแทน “ออกไปซะโยว่หง ออกไปจากวงการเครื่องประดับ! เธอนี่น่าอับอายจริง ๆ ” พวกเขาตะโกนไล่เธอ บางคนถึงกับขว้างขวดใส่เวที

โยว่หงกัดฟันด้วยความเกลียดชัง เธอหนีลงจากเวที และพยายามหลบขวดที่พุ่งมาทางเธอ ผู้ชมต่างก็สาปแช่ง และมองเธอด้วยสายตาเหยียดหยาม

เสี่ยเหมียนไม่ได้คาดหวังว่าเธอจะสามารถยุติวิกฤติได้ทันท่วงที เธอได้เตรียมตัว เพื่อเผชิญหน้ากับผลกระทบนั้น หากมันไม่เป็นไปตามที่เธอคาดหวังไว้

เสี่ยเหมียนกำลังจมอยู่กับความคิดของตัวเอง และไม่ทันสังเกตเห็นขวดของที่ผู้ชมขว้างนั้นกำลังลอยมาทางเธอ เมื่อเธอเห็นขวดนั้น มันก็สายเกินไปแล้ว

พอขวดกำลังจะกระแทกโดนเสี่ยเหมียน จู่ ๆ ก็มีมือปริศนายื่นมาคว้าขวดเอาไว้ก่อน

หลังจากเห็นภาพตรงหน้าแล้ว ถิงเจว๋ที่กำลังจะลุกขึ้นยืน ก็นั่งลงอีกครั้ง เขาชำเลืองมองเสี่ยเหมียนอยู่ไกล ๆ

เสี่ยเหมียนก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อกี้ เธอมองไปยังกาวฉู๋ที่ปรากฏตัวกระทันหันแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย และพูดติดอ่าง “คุณ... คุณกาวฉู่...”

“นี่คุณยืนงงอะไรอยู่?” กาวฉู่ทิ้งขวดในมือ แล้วมองตรงไปยังเสี่ยเหมียน

เขาเป็นผู้ชายที่ดูดีมาก หุ่นกำยำแบบชายชาตรี แม้ว่ากาวฉู๋และถิงเจว๋เป็นผู้ชายที่หล่อเหลาทั้งคู่ แต่เมื่อเทียบกับนิสัยบางมุมของถิงเจว๋ กาวฉู่มีนิสัยอ่อนโยนและเป็นคนที่เก็บตัวมากกว่า แว่นตากรอบทองยิ่งเสริมให้เขาดูมีเสน่ห์ในสายตาของแฟนคลับสาว ๆ

เสี่ยเหมียนตกใจมากที่เห็นไอดอลของตัวเองยืนอยู่ตรงหน้า ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดง “ขอบคุณค่ะ คุณกาวฉู่”

เสี่ยเหมียนขอบคุณ กาวฉู่อย่างจริงใจ เขาไม่เพียงแต่ช่วยเธอจากขวดที่ลอยมาเท่านั้น แต่ยังช่วยเธอตอนโต้เถียงกับแอนเดอร์สันด้วย ถ้าไม่ใช่เพราะกาวฉู๋ เสี่ยเหมียนก็คงไม่สามารถพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตัวเองได้สำเร็จ

“ยินดีด้วยนะครับ” กาวฉู๋พยักหน้าให้เสี่ยเหมียน เขายื่นมือออกมา และพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งว่า “คุณมีความสามารถมาก”

เสี่ยเหมียนมองนิ้วเรียว ๆ ของกาวฉู่อย่างไม่เชื่อสายตา ราวกับว่า เธอกำลังอยู่ในความฝัน เธอตอบกลับไปว่า “ขอบคุณค่ะ”

ในที่สุด เธอก็ได้มีโอกาสเห็นและสัมผัสผู้ชายคนนี้ด้วยตาและมือของเธอเอง เขาก็ไม่ได้ดูเป็นผู้ชายที่เข้าถึงยากสักหน่อย

นอกจากเรื่องที่เธอชนะการแข่งขัน นี่ถือเป็นเรื่องที่น่าประทับใจที่สุด

“คุณเสี่ยเหมียน ยินดีด้วยนะครับ คุณเป็นผู้ชนะการแข่งขันครั้งนี้” กรรมการผู้ตัดสินที่มีอคติต่อคุณเสี่ยเหมียนก่อนหน้านี้เดินเข้ามาทัก “ส่วนผู้ที่ลอกเลียนแบบขโมยความคิดของเธอนั้น จะถูกถอดใบอนุญาตในวงการเครื่องประดับทั้งหมด”

เสี่ยเหมียนไม่ได้แค้นเคืองใด ๆ เพราะมันเป็นเพียงเรื่องเข้าใจผิด เธอจึงพยักหน้าโดยไม่พูดอะไรต่อ

หลังจากสถานการณ์กลับคืนสู่ภาวะปกติ ในที่สุด ก็ถึงเวลามอบรางวัลการแข่งขัน

รางวัลที่สองตกเป็นของโช เขาเป็นลูกศิษย์ของอาจารย์คาฟู ส่วนรางวัลที่สาม ก็ได้มอบให้กับนักออกแบบเครื่องประดับที่มีพรสวรรค์อย่างข่ายลี่

เสี่ยเหมียนยืนบนแท่นรับรางวัลด้วยความตื่นเต้น และประหม่าพร้อมกับถือถ้วยรางวัลชนะเลิศ เธอรู้สึกเหมือนฝันไป เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้เข้าร่วมการแข่งขันอันทรงเกียรติและได้รับรางวัลชนะเลิศ เธอไม่เคยได้รับคำชมและเป็นที่ชื่นชอบมากขนาดนี้มาก่อน

ในที่สุด เธอก็ทำมันได้สำเร็จ เธอเป็นผู้ชนะเลิศ

ดวงตาของเสี่ยเหมียนส่องประกายด้วยความมั่นใจ เธอยืนอยู่บนเวที ร่างกายของเธอเหมือนมีออร่า

ชายที่นั่งอยู่บนเก้าอี้สำหรับแขกผู้ทรงเกียรติ มองดูเสี่ยเหมียนจากระยะไกล เขาหยิบมือถือออกมาถ่ายรูปเธอ ริมฝีปากบาง ๆ ของเขากระตุกยิ้มเบา ๆ

กู้หนานและโยว่หงออกจากสถานที่จัดงานตั้งแต่เนิ่น ๆ ส่วนแอนเดอร์สันก็หายเข้าไปในกลีบเมฆ

“คุณโยว่หง คุณนี่มันอยู่ไปก็รกโลกจริง ๆ! คุณทำทุกอย่างพังไปหมด!” กู้หนานกำลังโกรธจัด พอคิดถึงรอยยิ้มของเสี่ยเหมียนบนเวทีและถ้วยรางวัลในมือของเธอ เขาก็รู้สึกเหมือนมีหนามทิ่มแทงไปที่หัวใจ

ความโกรธแค้นที่มีต่อเสี่ยเหมียน กำลังลุกลามไม่ต่างจากไฟป่า ทำไมนังนี่ถึงเป็นคนที่ได้หัวเราะตอนท้ายเสมอ

“พี่หนานคะ ฉันไม่คิดว่า...” โยว่หงจับแขนกู้หนาน ดวงตาคลอไปด้วยน้ำตาขณะพูด “ฉันทำตามที่พี่บอกแล้ว ตอนนี้พี่ต้องช่วยฉัน ไม่ยังงั้น อนาคตของฉันพังแน่...”

“รู้แล้วน่า หยุดพูดได้แล้ว”

โยว่หงเอาแต่ต่อว่าเขา จนกู้หนานเริ่มหมดความอดทน เขาไม่สนใจอนาคตของโยว่หงเลย เขาแค่อยากให้เสี่ยเหมียนทุกข์ทรมานใจเท่านั้น

...

การแข่งขันสิ้นสุดลง เสี่ยเหมียนเดินออกจากที่จัดงานเพียงลำพัง และตัดสินใจเรียกแท็กซี่ริมถนน ทันใดนั้นรถมายบัคสีดำก็ค่อย ๆ หยุดอยู่ตรงหน้าเธอ

แค่เห็นแวบแรก เสี่ยเหมียนก็รู้แล้วว่า เป็นรถของใคร เธอหันกลับมามองและตั้งท่าจะวิ่งหนี

น่าเสียดายที่คนในรถวิ่งเร็วกว่าเธอ เขาเปิดประตูและย่างขาออกมานอกรถ จากนั้นก็ดึงเสี่ยเหมียนเข้าไปข้างใน โดยไม่ต้องใช้ความพยายามเลย วินาทีถัดมา เสี่ยเหมียนพบว่า ตัวเองถูกตรึงไว้กับเบาะ โดยมีมือของถิงเจว๋กุมมือเธอเอาไว้

“เสี่ยเหมียน นี่คุณพยายามหนีผมงั้นเหรอ?” ถิงเจว๋โน้มตัวเข้ามาใกล้ใบหน้าของเสี่ยเหมียน จนเกือบแตะโดนจมูกของเธอ ถ้าฟังจากน้ำเสียงของเขา เสี่ยเหมียนตอบไม่ได้ว่า เขากำลังมีความสุขหรือโกรธเธออยู่

พอนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้ เสี่ยเหมียนก็พยายามดิ้นรนหนีลงจากรถ และร้องไห้ “ปล่อยฉันไปเถอะ...”

ทำไมถึงเป็นคุณถิงเจว๋ตลอดเลย? เธอมักจะบังเอิญเจอเขาทุกที่ แม้แต่ครั้งนี้ก็ไม่เว้น เธออุตส่าห์เลือกเส้นทางอื่นออกจากสถานที่จัดงานแล้วแท้ ๆ!

“นี่คุณอยากให้นักข่าวมารุม ยังงั้นเหรอ?”

ถิงเจว๋ไม่ได้สนใจพวกนักข่าว ซึ่งตรงกันข้ามกับเสี่ยเหมียน เธอหยุดตะโกนและหยุดดิ้นทันที

“คุณจะทำอะไรฉัน ได้โปรดเถอะ ปล่อยฉันไป คุณถิงเจว๋ ได้ยินที่ฉันพูดใช่มั้ย?” เสี่ยเหมียนกลัวถิงเจว๋ หลัก ๆ เธอกังวลว่า เขาจะทำอะไรแปลก ๆ และทำอะไรที่คาดไม้ถึงกับเธอขึ้นมา ไม่ต้องสงสัยเลยว่า เขาเป็นบุคคลอันตราย!

“วันนี้คุณมีความสุขมั้ย?” ถิงเจว๋เพิกเฉยต่อคำถามของเสี่ยเหมียน เขาทำเป็นเปลี่ยนเรื่องคุย

เสี่ยเหมียนไม่มีทางเลือก นอกจากพยักหน้ารับด้วยความสัตย์จริง “ใช่ค่ะ วันนี้ฉันมีความสุขมาก”

‘ฉันคงจะมีความสุขกว่านี้ ถ้าไม่ได้บังเอิญเจอคุณ คนบ้ายเอ๊ย’ เธอคิดในใจ

“ถ้าให้เดานะ คุณกำลังด่าผมอยู่ในใจ? รึไม่จริง?”

“ไม่ใช่ค่ะ คุณถิงเจว๋...” เสี่ยเหมียนพยายามโกหก แต่จู่ ๆ เธอสังเกตเห็นมือของเขาเลิกเสื้อของเธอขึ้น เธอรู้สึกเย็นที่เอวและตกใจ “เดี๋ยวนะ นี่มันกลางวันแสก ๆ คุณจะทำอะไรเนี่ย?”

เสียงตื่นตระหนกของเสี่ยเหมียน ดูเหมือนจะยิ่งทำให้ถิงเจว๋พอใจอย่างมาก เขาหัวเราะพลางแตะปานสีแดงที่เอวของเธอ แล้วลูบมันเบา ๆ

‘นี่เธอกล้าถกเสื้อขึ้นในที่สาธารณะ แล้วเผยส่วนลับของร่างกายได้ยังไงกัน? ไม่อายบ้างเลยเหรอ?’ ถิงเจว๋คิดในใจ แต่สุดท้าย เขาพูดกับเธอแค่ว่า “จากนี้ไป อย่าให้ใครเห็นมันอีกนะ”

เปิดรับโบนัส

เปิด
1 บทที่ 1 อย่าทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่2 บทที่ 2 เธอมันขาดสติ3 บทที่ 3 สมควรแล้วที่เป็นแบบนี้4 บทที่ 4 รอยดูดที่คอ5 บทที่ 5 ท่ามกลางความมืด6 บทที่ 6 คุณยั่วยวนผมก่อน7 บทที่ 7 เพ้อเจ้อ8 บทที่ 8 กล้าดียังไงมาทำร้ายเธอ9 บทที่ 9 ชู้รัก10 บทที่ 10 ทำไมคุณถึงยังอยู่ที่นี่11 บทที่ 11 ดูเหมือนว่าคุณยังไม่เป็นคนว่านอนสอนง่าย12 บทที่ 12 ไม่ต่างจากขยะ13 บทที่ 13 เสี่ยเหมียนออกจากการแข่งขันไปซะ14 บทที่ 14 ขยะ15 บทที่ 15 ยินดีด้วย16 บทที่ 16 คุณถูกไล่ออก17 บทที่ 17 ตบมือข้างเดียวมันไม่ดัง18 บทที่ 18 ไม่ยกโทษให้19 บทที่ 19 อย่าคิดที่จะทรยศฉัน20 บทที่ 20 ไม่มีเวลาเล่นด้วย21 บทที่ 21 กลับคำ22 บทที่ 22 ประดับตัวเองด้วยขนนกที่ยืมมา23 บทที่ 23 จูบละแสน24 บทที่ 24 จูบจนกว่าคุณจะล้มละลาย25 บทที่ 25 หน้าไม่อาย26 บทที่ 26 ความจริงปรากฏ27 บทที่ 27 ขอโทษ28 บทที่ 28 ฉันเป็นคนกินง่าย29 บทที่ 29 ทำไมไม่ฟัง30 บทที่ 30 เป็นเด็กดีและกินข้าวให้ตรงเวลา31 บทที่ 31 จูบผม32 บทที่ 32 ฝันกลางวัน33 บทที่ 33 ไร้เดียงสาแต่น่ารัก34 บทที่ 34 นี่คุณบ้าไปแล้วหรอ 35 บทที่ 35 สเปรย์พริกไทย36 บทที่ 36 ต่างกันยังไง37 บทที่ 37 ทำวันนี้ให้ดีที่สุด38 บทที่ 38 ชู้รัก39 บทที่ 39 ฉันขอร้องคุณอย่าออกไปเลยนะคะ40 บทที่ 40 นี่คุณรอให้ผมจูบคุณอยู่ใช่ไหม41 บทที่ 41 ขึ้นอยู่กับคุณแล้วหล่ะ42 บทที่ 42 ผมไม่ได้ทำผมไม่รู้เรื่อง43 บทที่ 43 จูบผมก่อนสิ44 บทที่ 44 คุณไม่ต้องการฉันแล้วเหรอ?45 บทที่ 45 อย่าติดต่อผม46 บทที่ 46 พวกเขาหลอกฉัน47 บทที่ 47 คุณวางแผนอะไรไว้48 บทที่ 48 คุณมันใจอ่อน49 บทที่ 49 ภัยธรรมชาติ50 บทที่ 50 เขาเป็นใครกันแน่51 บทที่ 51 ถ้าจะตาย ก็ตายไปด้วยกัน52 บทที่ 52 คำโกหก53 บทที่ 53 คุณกำลังผลักไสผมเหรอ?54 บทที่ 54 ตายอย่างเจ็บปวด55 บทที่ 55 คำมั่นสัญญา56 บทที่ 56 เสี่ยเหมียนล่ะ?57 บทที่ 57 เผาสะพานหลังจากข้ามมัน58 บทที่ 58 ฉันก็ได้รับบาดเจ็บเหมือนกัน59 บทที่ 59 ให้ผมกอดคุณเถอะ60 บทที่ 60 อร่อยไหม?61 บทที่ 61 ตายใต้ดอกโบตั๋น เป็นผีก็คุ้มค่า62 บทที่ 62 ไป๋เสี่ยเหมียนกับงานเลี้ยงฉลอง63 บทที่ 63 ชุดเดรสที่เหมือนกัน64 บทที่ 64 อย่าหาว่าฉันหยาบคายแล้วกัน65 บทที่ 65 ไม่มีการศึกษา66 บทที่ 66 ผมจะหักขาคุณ67 บทที่ 67 ต่างก็แสดงละคร68 บทที่ 68 แต่งงาน?69 บทที่ 69 คุกเข่าขอโทษ70 บทที่ 70 ออกไปเดี๋ยวนี้71 บทที่ 71 ผิดหวังในตัวเธอจริง ๆ72 บทที่ 72 เมื่อถิงเจว๋ไม่สบาย73 บทที่ 73 ใครอนุญาตให้เธอแตะต้องฉัน?74 บทที่ 74 ยินดีด้วย คุณทำสำเร็จแล้ว75 บทที่ 75 กู้หนาน เราเลิกกันเถอะ76 บทที่ 76 เล่นกับพี่ชาย77 บทที่ 77 เลิกกันอย่างมีความสุข78 บทที่ 78 ใครเป็นมือที่สามกัน79 บทที่ 79 ชดใช้ค่าทำขวัญให้ฉันสิบล้าน80 บทที่ 80 ไปทางไหนก็เจอ81 บทที่ 81 คุณท้อง?82 บทที่ 82 คุณต้องทำแท้ง83 บทที่ 83 ลูกต้องเป็นของฉันคนเดียว84 บทที่ 84 คุณกล้าปฏิเสธผมงั้นเหรอ?85 บทที่ 85 คุณตั้งใจทำใช่ไหม?86 บทที่ 86 น่ารักอะไรอย่างนี้87 บทที่ 87 เรียกเธอว่าคุณเสี่ยเหมียน88 บทที่ 88 ผมไม่อยากคุยกับคนดื้อรั้น89 บทที่ 89 กล้าดียังไงมายุ่งกับผู้หญิงของฉัน?90 บทที่ 90 เธอกำลังขู่ฉันอย่างงั้นเหรอ?91 บทที่ 91 ลูกของเราจะต้องไม่ซื่อบื้อเหมือนเธอ92 บทที่ 92 ฉันให้ทานเธอ เข้าใจไหม?”93 บทที่ 93 ฉันไม่ได้รักคุณอีกต่อไปแล้ว94 บทที่ 94 ลูกดิ้นแล้ว!95 บทที่ 95 ฉันบอกว่าเธอเหมาะสมก็คือเหมาะสม96 บทที่ 96 หมุดเจ้าปัญหา97 บทที่ 97 ถิงเจว๋คนตาบอด98 บทที่ 98 เขาบ้าไปแล้ว99 บทที่ 99 การศึกษาก่อนคลอด100 บทที่ 100 คุณไม่ได้ตั้งท้องเหรอ?