ความปราถนาที่ไม่รู้จักพอได้ครอบงำถิงเจว๋ ขณะที่เขาตั้งใจจะไปต่อนั้น เขาถูกขัดจังหวะด้วยเสียงของเสิ่นห้าวจากที่นั่งคนขับด้านหน้า

“คุณ ถิงเจว๋ ถึงหยวุนจือตู วิลล่าแล้วครับ” นี่คือวิลล่าของคุณกู้หนาน ที่เขาอาศัยอยู่คนเดียวตั้งแต่เขาโตเป็นผู้ใหญ่

คุณถิงเจว๋ขบริมฝีปากของเสี่ยเหมียนเบา ๆ ก่อนจะค่อย ๆ ถอนริมฝีปากออกจากเธอ “กลับรถไปที่คฤหาสน์ จิ่วฉวุหมิงตี่ ” น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความไม่พอใจที่ถูกขัดจังหวะ

“ได้ครับ คุณ ถิ๋งเจว๋！” แม้ว่าเสิ่นห้าวจะไม่กล้าที่จะแอบดูว่าเจ้านายของเขากำลังทำอะไรอยู่ แต่ด้วยความเป็นผู้ชาย จากเสียงด้านหลังนั้นก็พอจะเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้น

“คุณไป๋คือแฟนของ คุณกู้หนาน ทำไม... คุณถิงเจว๋ถึง...” เสิ่นห้าวสงสัย

เสียงจูบอันเร่าร้อนยังคงดังมาจากด้านหลัง ทำเอาเสิ่นห้าวอยากจะเป็นคนหูหนวกไปเลย จะได้ไม่ต้องทนฟังเสียงพวกนี้

รถแล่นออกไป และได้มาถึงคฤหาสน์ จิ่วฉวุหมิงตี่ในไม่ช้า

ถิงเจว๋ช่วยอุ้มเสี่ยเหมียนลงจากรถและพาเธอเข้าไปในวิลล่า เขาอุ้มเธออย่างอ่อนโยน ก่อนจะพาเธอขึ้นบันไดและตรงไปที่ห้องนอน

เสี่ยเหมียนที่กำลังเหนื่อยล้าและมึนเมาหลับไปทันทีที่หัวถึงหมอน แต่แน่นอนว่าถิ๋งเจว๋ที่กำลังมีอารมณ์นั้นไม่ยอมปล่อยเธอไปง่าย ๆ

คืนนั้นก็เลยกลายเป็นคืนที่สุดแสนดูดดื่มและวิเศษ..

บ่ายวันรุ่งขึ้น เสี่ยเหมียนตื่นขึ้นจากการหลับใหลที่ยาวนาน ร่างกายของเธอปวดเมื่อยราวกับว่าเธอถูกรถไฟทับมาเมื่อคืนนี้

เธอมองไปรอบ ๆ เพื่อดูว่ามีใครอยู่ในห้องหรือไม่ แต่กลับไม่พบใครเลย เสี่ยเหมียนนอนอยู่บนเตียงใหญ่ และจ้องมองไปที่งานแกะสลักบนเพดานอย่างว่างเปล่า เธอเริ่มคิดทบทวนว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืน และเริ่มประติดประต่อเรื่องได้...

บูม！

เมื่อเธอเริ่มประติดต่อเรื่องเมื่อคืนได้ หัวของเสี่ยเหมียนก็แทบจะระเบิดในทันที ‘ฉัน ฉัน เหมือนฉันจะมีอะไรกับผู้ชายเมื่อคืนนี้！ และผู้ชายคนนั้น... ผู้ชายคนนั้นคือคุณอาของคุณกู้หนาน คุณถิงเจว๋！

ตายแล้ว ！’ เสี่ยเหมียนอุทานในใจ

ปีนี้กู้ถิงเจว๋อายุ 27 แม้ว่ากู้หนานกับเขาจะไม่ได้เกี่ยวข้องโดยตรงทางสายเลือด แต่เธอก็นับถือและเคารพเขาในฐานะคุณอาของกู้หนาน เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นได้ยังไง！

เสี่ยเหมียนรู้สึกเสียใจกับการตัดสินใจไปบาร์ของเธอเมื่อคืนนี้ ถ้าเมื่อคืนเธอไม่ได้ขาดสติขนาดนั้น เธอก็คงไม่ได้พบกับกู้ถิงเจว๋ระหว่างทาง และพวกเขาก็จะไม่มีวัน...

เธอทำตัวเองทั้งนั้น！

ทันใดนั้นเธอก็ได้ยินเสียงเคาะประตู มันทำให้เธอแทบหัวใจวาย

‘นี่ฉันควรทำยังไง？ ฉันควรจะไปเผชิญหน้าเขายังไง？’

ก่อนที่เสี่ยเหมียนจะรวบรวมสติของเธอได้ เสียงของสาวใช้ก็ดังขึ้นมาจากนอกห้อง “ตื่นแล้วเหรอคะคุณผู้หญิง？”

เสียงของสาวใช้ทำให้เสี่ยเหมียนโล่งใจขึ้นมา อย่างน้อยก็ไม่ใช่คุณถิงเจว๋ “ค่ะ เข้ามาได้ค่ะ”

เธอนั่งตัวตรง ผ้าห่มที่คลุมร่างกายของเธอ ค่อย ๆ หล่นลงมา เผยให้เห็นเรือนร่างที่เปลือยเปล่าขาวราวหิมะ และเห็นร่องรอยของความมึนเมาของเธอ

แย่จังที่ตอนนี้มันสายเกินไปแล้วที่จะห้ามสาวใช้ไม่ให้เข้ามา เธอเข้ามาทางประตูและเห็นสภาพของคุณเสี่ยเหมียน ด้วยท่าทางแสดงอารมณ์ที่คลุมเครือซึ่งคุณเสี่ยเหมียนอ่านใจเขาไม่ออก สาวใช้จึงพูดว่า “นี่คือเสื้อผ้าใหม่สำหรับคุณค่ะ คุณผู้หญิง”

เสี่ยเหมียนขมวดคิ้วด้วยความเขินอาย ขณะที่เธอตั้งใจจะปฏิเสธสาวใช้ แต่ดันเหลือบเห็นเสื้อผ้าของเธอที่กองอยู่บนพื้น เธอหน้าแดงขึ้นมาทันทีและพูดด้วยเสียงเบา“ขอบคุณค่ะ！”

เธอพยายามจัดการตัวเองอยู่ครู่นึงก่อนจะถามว่า “คุณอา... คุณ คุณถิงเจว๋อยู่ที่ไหน？”

“คุณ ถิงเจว๋ออกไปทำงานที่บริษัทแล้วค่ะ” สาวใช้รู้สึกอิจฉาคุณเสี่ยเหมียน เพราะเธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่คุณถิงเจว๋เคยพามาที่บ้าน ด้วยความอิจฉาริษยา สาวใช้ไม่ได้บอกข้อความที่คุณถิงเจว๋ฝากไว้ให้เสี่ยเหมียน

เสี่ยเหมียนสังเกตเห็นท่าทีเหยียดหยามของสาวใช้ เธอจึงไม่ได้พูดอะไรต่อ หลังจากสาวใช้ออกจากห้องไป คุณเสี่ยเหมียนรีบแต่งตัว ก่อนจะเรียกแท็กซี่และออกจากคฤหาสน์ จิ่วฉวุหมิงก่อนที่คุณถิงเจว๋จะกลับมา

หลังจากที่แท็กซี่ของคุณเสี่ยเหมียนเพิ่งจะออกไป กู้ถิงเจว๋ก็กลับมาถึงคฤหาสน์ จิ่วฉวุหมิงตี่

เขารู้สึกผิดหวังเมื่อเห็นห้องที่ว่างเปล่าของเขา

ผ่านไปไม่กี่วินาที คุณถิงเจว๋ก็ดึงผ้าห่มที่ยังมีไออุ่นของเธอหลงเหลืออยู่ เขาเห็นรอยเลือดอยู่บนเตียง ซึ่งนั่นก็หมายความว่าคุณถิงเจว๋เป็นผู้ชายคนแรกของเธอ

เขาละสายตาออกจากผ้าปูที่นอนนั่น แล้วแววตาของเขาก็เปลี่ยนไป

จริง ๆ แล้ว เมื่อคืนเขาสามารถผลักเธอออกจากเขาได้ แต่แทนที่จะทำแบบนั้น เขากลับทำตามสิ่งที่หัวใจของเขาเรียกร้อง

เขาต้องยอมรับว่าเขาถูกเธอยั่วยวนจนเป็นเหตุ การควบคุมตนเองที่เขาพยายามทำมาโดยตลอดพังทลายลงเพราะเธอ และความประหม่าของเธอได้ปลุกสัตว์ร้ายที่หลับใหลมาอย่างยาวนานในตัวเขา เมื่อคืนเขากอดเธอให้อยู่ในอ้อมแขนและมีความสุขกับเธอครั้งแล้วครั้งเล่าตลอดทั้งคืน...

ในเมื่อเธอเข้ามายั่วยวนเขาแล้ว ก็อย่าหวังจะได้หนีไปได้เลย

...

หลังจากที่เสี่ยเหมียนออกจากคฤหาสน์ จิ่วฉวุหมิงตี่ เธอไม่ได้ไปทำงานต่อ พอโทรลางานแล้ว เธอก็กลับไปที่อพาร์ตเมนต์ของตน นอนหลับจนถึงเช้าวันรุ่งขึ้น เธอตื่นขึ้นและกลับไปทำงานตามปกติ

แต่เมื่อเธอเห็นรถ แอสตันมาร์ติน ของคุณกู้หนานที่จอดอยู่ที่ประตูบริษัท เธอรู้ทันทีว่าจะมีเรื่องทำให้เธอลำบากใจเกิดขึ้นแน่ ๆ

คุณโยว่หงก้าวลงจากรถอย่างสง่างามด้วยรองเท้าส้นเข็มและรอยยิ้มอันแสนหวานบนใบหน้าของเธอ

เมื่อคุณกู้หนานลงจากรถ เขาจงใจเพิกเฉยคุณเสี่ยเหมียน และดึงโยว่หงเข้ามาใกล้ ๆ เพื่อบรรจงจูบต่อหน้าทุกคน คุณโยว่หงถึงกับหอบและหายใจไม่เป็นจังหวะจากการจูบที่ดูดดื่มของคุณกู้หนาน

“พี่หนานคะ คนเขากำลังมองเราอยู่น่ะ ไม่เอาค่ะ...” คุณโยว่หงพูดด้วยท่าทางตำหนิ และเอามือทุบที่หน้าอกของเขาเบา ๆ

กู้หนานโอบรอบเอวเล็ก ๆ ของเธอ ก่อนพูดด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ว่า “เธอนี่ปากไม่ตรงกับใจเลยนะ”

คุณเสี่ยเหมียนชำเลืองมองดูผู้คนที่เฝ้าดูพวกเขาด้วยสายตาที่เหยียดหยาม และเดินผ่านประตูบริษัทไปโดยไม่หันกลับมามอง

คุณกู้หนานพยายามทำทุกอย่างต่อหน้าคุณเสี่ยเหมียนเพื่อให้เธอหึง แต่น่าเสียดายที่คุณเสี่ยเหมียนไม่ได้ให้ความสำคัญกับเขาตามที่เขาต้องการ และเดินผ่านไปอย่างเฉยเมย จู่ ๆ กู้หนานรู้สึกหดหู่และเศร้าเล็กน้อย

“ก็ได้ งั้นผมไปก็ได้”

คุณกู้หนานผลักโยว่หงออกไปโดยไม่ทันตั้งตัว เขาขึ้นรถแล้วขับออกไป

ตั้งแต่คืนนั้นจนถึงตอนนี้ เขาไม่สำนึกผิดแม้แต่นิดเดียวกับสิ่งที่เขาทำลงไป เมื่อมองสังคมรอบตัวของเขาแล้ว เขาคิดว่าการที่เขาคบผู้หญิงไปทั่วนั้นก็เป็นเรื่องธรรมดา ไม่เห็นจะผิดหรือแปลกตรงไหนเลย？

เสี่ยเหมียนเป็นคน ๆ เดียวที่เขาจะแต่งงานด้วย ซึ่งจะเป็นเมียหลวงของเขา นี่คือความรักที่ดีที่สุดที่เขามีให้กับเธอ

สิ่งที่เขาทำลงไปต่อหน้าคุณเสี่ยเหมียนนั้นก็เพื่อตัวเธอเอง ถ้าแค่นี้เธอก็ทนไม่ได้ แล้วเธอจะมาเป็นภรรยาที่แสนดีของเขาได้ยังไง？

ณ บริษัทหงไท่

คุณเสี่ยเหมียนพยายามไม่สนใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น แล้วหันไปสนใจกับงานของเธอแทน แต่แล้วเธอก็ถูกขัดจังหวะ

“นี่ โยว่หง！ คุณ กู้หนานทิ้งไป๋เสี่ยเหมียนไปแล้วใช่ไหม？ ดูสิว่าเธอผิดหวังแค่ไหน！”

“แต่ก็อย่างว่าละนะ พี่โยว่หงกับคุณ กู้หนานดูเหมาะสมกันดี！”

“ฉันเดาไม่ผิดเลย！ ว่าคุณ กู้หนานจะมาคว้าผู้หญิงเย่อหยิ่งและเย็นชาอย่างเธอได้ยังไง？ พี่โยว่หงกับคุณกู้หนานเหมาะสมกันมากกว่าตั้งเยอะ...”

จากการที่เพื่อนร่วมงานของเธอร่วมกันประจบสอพลอและสรรเสริญเธอนั้น ยิ่งทำให้คุณโยว่หงพอใจอยู่ไม่น้อย เธอแสร้งทำเป็นไม่พอใจและยืนกรานว่า “พวกเธออย่าพูดแบบนั้นเลยนะ！ คุณเสี่ยเหมียนกับฉันเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน ฉันไม่อยากทำร้ายเขา...”

“คุณพล่ามกันเสร็จยัง？” คุณเสี่ยเหมียนมองดูเธออย่างขยะแขยง “ถ้าพล่ามเสร็จแล้ว ก็อย่ามาทำให้ฉันรู้สึกขยะแขยงไปมากกว่านี้”

“เธอพูดแบบนี้ออกมาได้ยังไงคุณเสี่ยเหมียน” คุณโยว่หงเม้มริมฝีปากล่างของเธอ อย่างไม่พอใจกับคำพูดของคุณเสี่ยเหมียน

คนรอบข้างคุณโยว่หงเป็นพวกไหลตามน้ำและเชื่อถือไม่ได้ พวกเขารีบยุแยงและพูดว่า “โอ้ ตายแล้ว！ ใครก็ได้เอาผู้หญิงคนนี้ไปเช็คสมองที！ โยว่หง คุณไม่จำเป็นที่จะต้องพูดจาดี ๆ กับเธอหรอก！ คนอย่างเธอสมควรแล้วที่เป็นแบบนี้！”