icon 0
icon เติมเงิน
rightIcon
icon ประวัติศาสตร์
rightIcon
icon ออกจากระบบ
rightIcon
icon ดาวน์โหลดแอป
rightIcon
บทที่ 12
ไม่ต่างจากขยะ
จำนวนคำ:2593    |    อัปเดตเมื่อ:10/04/2022

‘ฝันไปเถอะ’ เสี่ยเหมียนคิดในใจของเธอ ‘คุณถิงเจว๋นี่หลงตัวเองเป็นบ้า’

“เมื่อกี้โยว่หงวางแผนที่จะใส่ร้ายฉัน แต่โชคดีที่มันไม่ได้เป็นไปตามแผนของเธอ แต่ฉันรู้ว่าเธอจะไม่ยอมล้มเลิกความตั้งใจง่าย ๆ แน่ ฉันแน่ใจว่าเธอต้องให้คนคอยเฝ้าดูฉันอยู่ ถ้าคุณออกไปตอนนี้ คนโง่ที่ไหนก็เดาออกว่าเกิดอะไรขึ้น...”

“เดาออกว่าเกิดอะไรขึ้นเหรอ?” ถิงเจว๋พูดย้ำ มุมปากของเขาค่อย ๆ ยกขึ้น “คุณหมายถึงเรื่องอย่างว่าระหว่างเรานะเหรอ?”

ถิงเจว๋ไม่เคยคิดว่าเขาจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับ “เรื่องอย่างว่า” ‘มันน่าสนใจนะ’ เขาคิด

“ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น” เสี่ยเหมียนหน้าแดงก่ำ แต่ยังคงยืนยันว่า “ยังไงก็เถอะ คุณจะเดินออกไปจากที่นี่แบบนั้นไม่ได้!”

เสี่ยเหมียนไม่อยากจะคิดเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้น ถ้ากู้หนานกับโยว่หงรู้ว่าถิงเจว๋คือคนที่อยู่ในห้องของเธอ ยังไงก็ตาม เสี่ยเหมียนต้องการให้เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้เป็นความลับ!

ถิงเจว๋มองเสี่ยเหมียนครู่หนึ่ง แล้วได้แต่ขำในใจเมื่อมองดูหน้าเธอ ทันใดนั้น เขาใช้มือลูบไล้ที่ผมของเธอราวกับว่าเขากำลังลูบไล้ลูกแมวอย่างไงอย่างงั้น

“ขอแค่คุณเชื่อฟังผม ผมสัญญากับคุณ ผมอยากให้คุณเลิกยุ่งแล้วก็อยู่ห่างกับกู้หนาน”

เสี่ยเหมียนรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาทันที เมื่อได้ยินคำพูดของถิงเจว๋ ฟังจากน้ำเสียงของเขา เธอรู้ว่าคำพูดนั้นมีความหมายแอบแฝงอยู่ แต่มันคืออะไรกัน? เธอคิดเท่าไรก็คิดไม่ออก

เธอก็ยังไม่เข้าใจกับสิ่งที่เขาพูด จนเขาโทรหาใครสักคนแล้วเดินจากไป

วันต่อมา การแข่งขันออกแบบเครื่องประดับรอบชิงชนะเลิศก็ได้มาถึง

ก่อนที่การแข่งขันรอบชิงชนะเลิศจะเริ่มขึ้น ผู้เข้าแข่งขันทุกคนต่างรอคอยอย่างใจจดใจจ่อ พูดคุยกัน และพยายามที่จะหยั่งเชิงคู่แข่งของพวกเขา

ทันทีที่เสี่ยเหมียนเห็นโยว่หงนั่งอยู่ตรงนั้นในชุดที่หรูหราของเธอ ซึ่งทำให้เธอดูมีเสน่ห์น่าดึงดูดใจและโดดเด่นมาก และแน่นอนว่าเธอไม่ได้อยู่คนเดียว มีผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่ข้าง ๆ เธอ กู้หนานดูสง่างามสวมใส่ชุดอย่างกับเจ้าชาย ชายหนุ่มรูปงามกับสาวที่แสนสวย พอมองดูแล้ว พวกเขาทั้งคู่ช่างดูเหมาะสมกันเหลือเกิน

แต่มีเพียงเสี่ยเหมียนที่มองข้ามพวกเขาสองคนนี้ไป วันนี้เป็นการแข่งขันรอบชิงชนะเลิศ และเธอก็ไม่อยากให้พวกเขามาทำลายสมาธิของเธอ

ณ ตอนนี้ทั้งกู้หนานและโยว่หงมีท่าทีที่หงุดหงิดไม่รู้ว่าต่างคนต่างคิดเรื่องอะไรกันอยู่

กู้หนานอารมณ์เสียที่เมื่อวานเขาต้องรออยู่ที่ร้านกาแฟเป็นเวลาหลายชั่วโมง แต่ถิงเจว๋ก็ไม่มา เขาได้รับเพียงแค่ข้อความจากเสิ่นห้าวว่า “มีเรื่องด่วนเข้ามา และคุณถิงเจว๋ต้องจัดการกับมันก่อน ทำให้เขามาตามนัดไม่ได้”

ถ้าเมื่อวานนี้เขาไม่สนใจเสิ่นห้าว และได้บุกเข้าไปในห้องของเสี่ยเหมียน ไม่อย่างงั้นเขาคงเจอ “ชู้รัก” ของเสี่ยเหมียนจากการค้นห้องของเธออย่างแน่นอน

โยว่หงเองก็อารมณ์ไม่ดีเช่นกัน แต่เธอกลับหงุดหงิดด้วยเรื่องที่ต่างกันโดยสิ้นเชิง คนที่เธอจ้างให้เฝ้าดูห้องของเสี่ยเหมียน ได้รายงานเธอว่าไม่พบสิ่งผิดปกติใด ๆ เลย แต่สิ่งที่น่าแปลกก็คือหลังจากรายงานเธอเสร็จ ผู้ชายคนนั้นกลับหายเข้ากลีบเมฆและไม่ติดต่อเธอมาอีกเลย

โยว่หงหวังว่าเธอจะได้หน้าจากการที่เธอคาบข่าวไปบอกกู้หนานว่าชู้รักของเสี่ยเหมียนคือใคร แต่แผนของเธอกลับพังทลาย เธอจึงทำได้แค่นั่งทำหน้าเศร้า

การแข่งขันกำลังจะเริ่มขึ้น ผู้คนเริ่มเข้ามาจับจองที่นั่ง และคณะกรรมการเริ่มทยอยมากันตามลำดับ

เสี่ยเหมียนรู้สึกตื่นเต้นใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เธอรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย เมื่อเธอเหลือบไปมองที่ที่นั่งของแขกผู้มีเกียรติ

เธอเห็นผู้ชายคนหนึ่งกำลังนั่งวางอำนาจและมีท่าทางที่เหย่อหยิ่ง

หรือว่าที่เสิ่นห้าวจะพูดจะเป็นเรื่องจริง? ถิงเจว๋หันมาสนใจเครื่องประดับจริง ๆ เหรอ? ไม่งั้นเขาคงไม่มาที่นี่

‘ยังไงก็ตาม เขาไม่ได้มาที่นี่เพื่อให้กำลังใจฉันซะหน่อย’ เสี่ยเหมียนพยายามหาเหตุผลต่างๆนาๆ เพื่อหยุดความคิดบ้าๆในหัวของเธอ ‘ฉันก็แค่ผู้หญิงธรรมดาคนนึงที่เคยมีความสัมพันธ์แค่ชั่วข้ามคืนกับเขาเท่านั้นเอง’

ทันใดนั้น เธอสังเกตได้ว่า เธอไม่เห็นเลขาหลี่เลยหลังจากที่เขาพยายามจะข่มขืนเธอเมื่อวานนี้ ถิงเจว๋ต้องเป็นคนจัดการเรื่องนี้แน่ ๆ เลย ทุกครั้งที่เธอเจอปัญหา ถิงเจว๋มักจะปรากฎตัวต่อหน้าเธอทุกครั้ง

เสี่ยเหมียนรู้สึกขอบคุณถิงเจว๋ แต่เธอก็จะไม่ยอมยกโทษให้กับสิ่งที่เขาทำเมื่อวานนี้ ทุกครั้งที่เสี่ยเหมียนนึกถึงเหตุการณ์นั้น มันทำให้เธอรู้สึกอับอายและโกรธจนควันออกหู ถิงเจว๋ไม่เพียงแต่เอารัดเอาเปรียบเธอ แต่เขายังทำร้ายร่างกายเธอด้วย

‘บ้าเอ้ย!’

ถิงเจว๋สังเกตเห็นว่าเสี่ยเหมียนจ้องมองมาที่เขาจากไกล ๆ แล้วเขาก็หันไปสบตาเธออย่างกะทันหัน เสี่ยเหมียนมองเห็นประกายในดวงตาของเขาได้อย่างชัดเจน

เธอก็รู้สึกเสียวสันหลังวาบขึ้นมาทันที เธอรีบละสายตาจากถิงเจว๋ และมองไปที่อื่น

การแข่งขันออกแบบเครื่องประดับในครั้งนี้ มีคณะกรรมการผู้ตัดสินทั้งหมดห้าคน เลขาหลี่ถูกแทนที่โดยกรรมการท่านอื่น ไม่มีใครรู้เลยว่าเลขาหลี่อยู่ที่ไหน อันที่จริงไม่มีใครถามถึงเขาเลยด้วยซ้ำ ราวกับว่าพวกเขาต่างถูกสั่งห้ามไว้

แต่ผู้เข้าแข่งขันบางคนต่างพากันสงสัยว่าเลขาหลี่หายไปไหน

“กรรมการตัดสินคนนั้นอยู่ที่ไหนนะ? เขาชื่ออะไร? เลขาหลี่? เขาควรจะเป็นหนึ่งในคณะกรรมการตัดสินไม่ใช่เหรอ?”

“ฉันได้ยินมาว่าเขาเป็นคนที่บ้ากามมาก บางทีเขาอาจจะไปเที่ยวกับสาวสวยจนเพลิน จนลืมเรื่องการแข่งขันไปแล้วก็ได้”

“ฉันรู้สึกมานานแล้วว่าเลขาหลี่ทำตัวไม่เป็นมืออาชีพ เขาไม่ควรได้รับเลือกให้เป็นกรรมการผู้ตัดสินการแข่งขันอันทรงเกียรตินี้ ข่าวดีก็คือมีกรรมการผู้ตัดสินคนใหม่มาแทนเขา เป็นเรื่องที่น่ายินดีมาก เธอรู้ไหมว่าคุณกาวฉู่เป็นคนที่มาแทนที่เขา”

“คุณ กาวฉู่? หมายถึงคุณกาวฉู่น่ะเหรอ?”

บรรดาผู้ที่ได้ยินชื่อต่างประหลาดใจ และเริ่มซุบซิบกันด้วยความตื่นเต้น

เมื่อเสี่ยเหมียนได้ยินผู้เข้าแข่งขันพูดถึงเลขาหลี่ เธอรู้สึกเครียดเล็กน้อยเกี่ยวกับความความลับที่เธอพยายามปกปิดเอาไว้ แต่เมื่อเธอได้ยินชื่อ “คุณกาวฉู่” หัวใจของเธอก็เต้นไม่เป็นจังหวะ

เธอรู้ดีว่าใครคือกาวฉู่

เขาชนะการแข่งขันการออกแบบเครื่องประดับระดับนานาชาติตอนที่เขามีอายุเพียงแค่ 15 ปี ในช่วงสิบปีที่ผ่านมา เขาได้รับรางวัลมาแล้วนับไม่ถ้วน ผลงานของกาวฉู่มีสีสันสดใสสวยงาม แถมผลงานเหล่านั้นงดงามมากจนราวกับพวกมันมีชีวิตจริงๆ ใครก็ตามที่ได้มองดูผลงานของเขาต่างจะต้องตกตะลึง การสร้างสรรค์ผลงานของเขานั้นประเมินค่าไม่ได้ เขาเป็นดั่งจักรพรรดิแห่งวงการเครื่องประดับก็ว่าได้

ครั้งหนึ่งเสี่ยเหมียนฝันอยากจะเป็นผู้ช่วยของกาวฉู่ แต่เมื่อกาวฉู่ประสบความสำเร็จมากขึ้นเรื่อย ๆ เสี่ยเหมียนไม่มีทางเข้าถึงเข้าได้เลย

เธอไม่ได้คาดคิดมาว่ากาวฉู๋จะเป็นหนึ่งในกรรมการผู้ตัดสินในการแข่งขันครั้งนี้

เรื่องนี้ยิ่งทำให้เสี่ยเหมียนรู้สึกประหม่ามากขึ้น เธอกลัวว่าเธอจะทำอะไรผิดพลาดในการแข่งขันครั้งนี้ โชคดีที่เธอนั้นทำได้ดีมาตลอด

งานทั้งหมดถูกส่งไปยังคณะกรรมการ พวกเขาคัดเลือกผลงานและถกเถียงกันอย่างดุเดือด

“ฉันรู้สึกชื่อชอบแนวคิดในการออกแบบของคุณข่ายลี่มาก ๆ เขาใช้สีเป็นสื่อ เขาสื่อออกมาได้อย่างน่าอัศจรรย์และช่างโรแมนติก”

“ดูการออกแบบของคุณโชสิ เธอเป็นลูกศิษย์ของปรมาจารย์ชั้นสูงจากคุณคาฟูเชียวนะ แม้ว่าคุณจะเห็นได้ว่าคุณคาฟูมีอิทธิพลต่อการออกแบบของเธอ แต่เธอกลับออกแบบออกได้อย่างลงตัวในสไตล์ของเธอ นี่มันการออกแบบชั้นสูงชัด ๆ…”

“เท่าที่ฉันมองเห็น ผู้เข้าแข่งขันเหล่านี้ล้วนมีพรสวรรค์อย่างมาก พวกเขาทั้งหมดทำได้ดีมาก แต่ยังไงฉฉันคิดว่ามีบางอย่างขาดหายไปในชิ้นงานของพวกเขา…”

คณะกรรมการต่างพากันออกความคิดเห็น และโน้มน้าวกันไปมา

มีเพียงกาวฉู่ที่ยังคงนั่งหน้าตายอยู่ตรงที่นั่งของตัวเอง แม้จะมีการออกความคิดเห็นไปมาอย่างดุเดือดระหว่างคณะกรรมการผู้ตัดสิน แต่เขาก็ไม่ได้ร่วมออกความคิดเห็น

เมื่อการหารือใกล้จะจบลง กรรมการผู้อาวุโสก็กระแอมไอใส่เขา และถามกาวฉู่ว่า “คุณกาวฉู่ คุณคิดอย่างไรกับการออกแบบเหล่านี้?”

กาวฉู่เงยหน้าขึ้นพร้อมสีหน้าที่เปลี่ยนไป สีหน้าที่ดูหมดความอดทน เขาค่อย ๆ เปิดปากและพูดเพียงสามคำ “มีแต่ขยะ”

คณะกรรมการผู้ตัดสินทุกคนต่างพากันเงียบกริบ

พวกเขารู้สึกเหมือนถูกหยาม แต่เมื่ออยู่ต่อหน้ากาวฉู่ที่ทั้งเกลียดทั้งเคารพ จึงทำได้เพียงยิ้มเจื่อน ๆ

กาวฉู่ไม่สนใจชิ้นงานเหล่านี้เลยแม้แต่น้อย ถ้าไม่ใช่มาตามคำขอร้องของถิงเจว๋ เขาคงไม่มาที่นี่เพื่อเป็นหนึ่งในคณะกรรมการผู้ตัดสินของการแข่งขันครั้งนี้

ภายใต้การจับตามองของกรรมการผู้ตัดสินคนอื่น กาวฉู่เริ่มกวาดสายตาดูภาพการออกแบบของผู้เข้าแข่งขันอย่างใจเย็น ทันใดนั้นเขาก็ถูกดึงดูดด้วยการออกแบบชิ้นหนึ่ง

เขาเริ่มพิจารณางานชิ้นนี้อย่างใจเย็น

เข็มกลัดพลอยถูกร่างออกแบบอยู่บนกระดาษขาว พลอยมีรูปร่างแตกต่างออกไป ไม่เหมือนกับสิ่งที่คนทั่วไปมักจะจินตนาการถึง ตรงกลางเข็มกลัดมีดอกเดซี่เบ่งบานอยู่อย่างสวยงาม มีทารกแรกเกิดขดตัวและนอนอยู่บนกลางดอกไม้ที่ส่องประกายระยิบระยับ ราวกับว่าเขาหลับสนิท แต่กำลังจะลืมตาในวินาทีถัดมา

“น่าทึ่งมาก” กรรมการผู้ตัดสินที่พูดกับกาวฉู๋เมื่อครู่นี่ เห็นแล้วถึงกับตกตะลึงกับการออกแบบเข็มกลัดชิ้นนี้

กรรมการผู้ตัดสินคนอื่น ๆ ทั้งหมดพยักหน้าเห็นด้วย

พวกเขาตกตะลึงกับการออกแบบ ไม่เพียงแต่ทางสายตาเท่านั้นแต่ยังรวมถึงทางใจด้วย งานชิ้นนี้เต็มไปด้วยความหมายที่พยายามจะสื่อถึงการเป็นมนุษย์และความเป็นแม่ เมื่อพวกเขามองที่แบบ พวกเขารู้สึกเหมือนได้สัมผัสจิตวิญญาณที่บริสุทธิ์ที่ถูกปลดปล่อยให้เป็นอิสระจากโลกใบนี้

เปิดรับโบนัส

เปิด
1 บทที่ 1 อย่าทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่2 บทที่ 2 เธอมันขาดสติ3 บทที่ 3 สมควรแล้วที่เป็นแบบนี้4 บทที่ 4 รอยดูดที่คอ5 บทที่ 5 ท่ามกลางความมืด6 บทที่ 6 คุณยั่วยวนผมก่อน7 บทที่ 7 เพ้อเจ้อ8 บทที่ 8 กล้าดียังไงมาทำร้ายเธอ9 บทที่ 9 ชู้รัก10 บทที่ 10 ทำไมคุณถึงยังอยู่ที่นี่11 บทที่ 11 ดูเหมือนว่าคุณยังไม่เป็นคนว่านอนสอนง่าย12 บทที่ 12 ไม่ต่างจากขยะ13 บทที่ 13 เสี่ยเหมียนออกจากการแข่งขันไปซะ14 บทที่ 14 ขยะ15 บทที่ 15 ยินดีด้วย16 บทที่ 16 คุณถูกไล่ออก17 บทที่ 17 ตบมือข้างเดียวมันไม่ดัง18 บทที่ 18 ไม่ยกโทษให้19 บทที่ 19 อย่าคิดที่จะทรยศฉัน20 บทที่ 20 ไม่มีเวลาเล่นด้วย21 บทที่ 21 กลับคำ22 บทที่ 22 ประดับตัวเองด้วยขนนกที่ยืมมา23 บทที่ 23 จูบละแสน24 บทที่ 24 จูบจนกว่าคุณจะล้มละลาย25 บทที่ 25 หน้าไม่อาย26 บทที่ 26 ความจริงปรากฏ27 บทที่ 27 ขอโทษ28 บทที่ 28 ฉันเป็นคนกินง่าย29 บทที่ 29 ทำไมไม่ฟัง30 บทที่ 30 เป็นเด็กดีและกินข้าวให้ตรงเวลา31 บทที่ 31 จูบผม32 บทที่ 32 ฝันกลางวัน33 บทที่ 33 ไร้เดียงสาแต่น่ารัก34 บทที่ 34 นี่คุณบ้าไปแล้วหรอ 35 บทที่ 35 สเปรย์พริกไทย36 บทที่ 36 ต่างกันยังไง37 บทที่ 37 ทำวันนี้ให้ดีที่สุด38 บทที่ 38 ชู้รัก39 บทที่ 39 ฉันขอร้องคุณอย่าออกไปเลยนะคะ40 บทที่ 40 นี่คุณรอให้ผมจูบคุณอยู่ใช่ไหม41 บทที่ 41 ขึ้นอยู่กับคุณแล้วหล่ะ42 บทที่ 42 ผมไม่ได้ทำผมไม่รู้เรื่อง43 บทที่ 43 จูบผมก่อนสิ44 บทที่ 44 คุณไม่ต้องการฉันแล้วเหรอ?45 บทที่ 45 อย่าติดต่อผม46 บทที่ 46 พวกเขาหลอกฉัน47 บทที่ 47 คุณวางแผนอะไรไว้48 บทที่ 48 คุณมันใจอ่อน49 บทที่ 49 ภัยธรรมชาติ50 บทที่ 50 เขาเป็นใครกันแน่51 บทที่ 51 ถ้าจะตาย ก็ตายไปด้วยกัน52 บทที่ 52 คำโกหก53 บทที่ 53 คุณกำลังผลักไสผมเหรอ?54 บทที่ 54 ตายอย่างเจ็บปวด55 บทที่ 55 คำมั่นสัญญา56 บทที่ 56 เสี่ยเหมียนล่ะ?57 บทที่ 57 เผาสะพานหลังจากข้ามมัน58 บทที่ 58 ฉันก็ได้รับบาดเจ็บเหมือนกัน59 บทที่ 59 ให้ผมกอดคุณเถอะ60 บทที่ 60 อร่อยไหม?61 บทที่ 61 ตายใต้ดอกโบตั๋น เป็นผีก็คุ้มค่า62 บทที่ 62 ไป๋เสี่ยเหมียนกับงานเลี้ยงฉลอง63 บทที่ 63 ชุดเดรสที่เหมือนกัน64 บทที่ 64 อย่าหาว่าฉันหยาบคายแล้วกัน65 บทที่ 65 ไม่มีการศึกษา66 บทที่ 66 ผมจะหักขาคุณ67 บทที่ 67 ต่างก็แสดงละคร68 บทที่ 68 แต่งงาน?69 บทที่ 69 คุกเข่าขอโทษ70 บทที่ 70 ออกไปเดี๋ยวนี้71 บทที่ 71 ผิดหวังในตัวเธอจริง ๆ72 บทที่ 72 เมื่อถิงเจว๋ไม่สบาย73 บทที่ 73 ใครอนุญาตให้เธอแตะต้องฉัน?74 บทที่ 74 ยินดีด้วย คุณทำสำเร็จแล้ว75 บทที่ 75 กู้หนาน เราเลิกกันเถอะ76 บทที่ 76 เล่นกับพี่ชาย77 บทที่ 77 เลิกกันอย่างมีความสุข78 บทที่ 78 ใครเป็นมือที่สามกัน79 บทที่ 79 ชดใช้ค่าทำขวัญให้ฉันสิบล้าน80 บทที่ 80 ไปทางไหนก็เจอ81 บทที่ 81 คุณท้อง?82 บทที่ 82 คุณต้องทำแท้ง83 บทที่ 83 ลูกต้องเป็นของฉันคนเดียว84 บทที่ 84 คุณกล้าปฏิเสธผมงั้นเหรอ?85 บทที่ 85 คุณตั้งใจทำใช่ไหม?86 บทที่ 86 น่ารักอะไรอย่างนี้87 บทที่ 87 เรียกเธอว่าคุณเสี่ยเหมียน88 บทที่ 88 ผมไม่อยากคุยกับคนดื้อรั้น89 บทที่ 89 กล้าดียังไงมายุ่งกับผู้หญิงของฉัน?90 บทที่ 90 เธอกำลังขู่ฉันอย่างงั้นเหรอ?91 บทที่ 91 ลูกของเราจะต้องไม่ซื่อบื้อเหมือนเธอ92 บทที่ 92 ฉันให้ทานเธอ เข้าใจไหม?”93 บทที่ 93 ฉันไม่ได้รักคุณอีกต่อไปแล้ว94 บทที่ 94 ลูกดิ้นแล้ว!95 บทที่ 95 ฉันบอกว่าเธอเหมาะสมก็คือเหมาะสม96 บทที่ 96 หมุดเจ้าปัญหา97 บทที่ 97 ถิงเจว๋คนตาบอด98 บทที่ 98 เขาบ้าไปแล้ว99 บทที่ 99 การศึกษาก่อนคลอด100 บทที่ 100 คุณไม่ได้ตั้งท้องเหรอ?