icon 0
icon เติมเงิน
rightIcon
icon ประวัติศาสตร์
rightIcon
icon ออกจากระบบ
rightIcon
icon ดาวน์โหลดแอป
rightIcon
บทที่ 13
เสี่ยเหมียนออกจากการแข่งขันไปซะ
จำนวนคำ:2973    |    อัปเดตเมื่อ:11/04/2022

“คนที่ออกแบบเข็มกลัดนี้เหมาะสมแล้วที่จะได้เป็นผู้ชนะในการแข่งขันครั้งนี้”

หลังจากที่กรรมการผู้ตัดสินทั้งสี่ท่านได้ตกลงกันแล้ว ทุกท่านต่างก็มองไปยังกาวฉู่ด้วยแววตาที่กระตือรือร้น และคาดหวังว่าจะได้ยินคำตัดสินที่เขาจะกล่าว ซึ่งยังไม่มีใครได้ยินอะไรที่เกี่ยวกับคำตัดสินของเขา

“รางวัลที่หนึ่งคือนักออกแบบคนนี้ใช่ไหม?” พวกเขาถามด้วยความระมัดระวัง อย่างไรก็ตาม กาวฉู่ไม่ได้สนใจ สมาธิของเขายังจดจ่ออยู่กับการเปิดกระดาษหน้าถัดไปด้วยนิ้วยาวเรียวสวยของเขา เมื่อทุกคนได้เห็นกระดาษที่เปิดออกอย่างช้า ๆ ต่างก็ต้องตกตะลึง

แบบที่วาดในกระดาษนั้นเหมือนกันไม่มีผิด เหมือนกันกับแบบที่เพิ่งจะได้รับคำชมเชยไป

กรรมการผู้ตัดสินทุกท่านต่างนั่งเงียบ

ในขณะเดียวกันทางฝั่งผู้เข้าแข่งขันต่างก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับคณะกรรมการผู้ตัดสิน ผู้เข้าแข่งขันทุกคนรวมทั้งเสี่ยเหมียนต่างก็รอคำตัดสินของกรรมการผู้ตัดสินด้วยความกระวนกระวายใจ

ในที่สุดก็มีการประกาศรายชื่อผู้ชนะการแข่งขัน รางวัลชนะเลิศอันดับสามเป็นของโช และรางวัลชนะเลิศอันดับสองเป็นของข่ายลี่ ไม่มีใครประหลาดใจกับผลที่ออกมาแต่อย่างใด เนื่องจากนักออกแบบทั้งสองคนนี้ได้รับคำชื่นชมอย่างมากจากคณะกรรมการผู้ตัดสิน อย่างไรก็ตาม ใครกันหล่ะที่จะคว้ารางวัลชนะเลิศอันดับหนึ่ง ทุกคนรอผลด้วยความตื่นเต้นและใจจดใจจ่อ

ในที่สุดเมื่อภาพวาดภาพสุดท้ายปรากฏบนหน้าจออย่างช้า ๆ ผู้ชมทุกคนในที่นั้นต่างส่งเสียง “โอ้โห” และ “โอ้ ว้าว”

และวินาทีนั้นที่เสี่ยเหมียนเห็นภาพวาดบนหน้าจอ หัวใจของเธอก็เต้นแรงจนไม่เป็นจังหวะ หัวใจของเธอเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมาข้างนอก

มันใช่แน่ ๆ นั่นมันคือภาพวาดของเธอ

เสี่ยเหมียนเหลือบมองกาวฉู๋ที่นั่งอยู่กับคณะกรรมการผู้ตัดสินการแข่งขัน เสี่ยเหมียนไม่เคยกล้าที่จะมองกาวฉู่เลยสักครั้ง จนกระทั่งในตอนนี้ ที่เธอมีความกล้ามากพอที่จะมองเขาตรง ๆ

กาวฉู่สังเกตเห็นว่าเสี่ยเหมียนกำลังมองเขาอยู่ แต่แล้วเสี่ยเหมียนก็ต้องแปลกใจที่กาวฉู่หันมองกลับมาที่เธอด้วยสายตาที่นิ่งสงบ เสี่ยเหมียนเห็นบางอย่างแปลกๆในดวงตาของเขา บางอย่างที่เธอไม่สามารถเข้าใจได้

เพื่อไม่ให้เสียมารยาทจนเกินไป เสี่ยเหมียนละสายตาจากกาวฉู่และรีบมองไปทางอื่น ในใจของเสี่ยเหมียนนั้นล้นไปด้วยความสุขและความตื่นเต้น ทั้ง ๆ ที่เธอเองก็ยังไม่เข้าใจว่าสายตาแปลก ๆ ของกาวฉู่นั้นมันหมายถึงอะไร

หลังจากที่รอคอยมานานแสนนาน คุณเสี่ยเหมียนก็ได้รับโอกาสให้สามารถยืนต่อหน้าศิลปินที่เธอให้ความเคารพนับถือ เขามองมาที่เธอและเขาเห็นเธออยู่ในสายตา นี่เป็นหนึ่งในช่วงเวลาที่น่าจดจำที่สุดในชีวิตของเธอ คุณเสี่ยเหมียนรู้สึกภาคภูมิใจในตัวเธอเองเหลือเกิน!

หลังจากเวลาผ่านไปพอสมควรช่วงสุดท้ายก็มาถึง “ผลงานชิ้นนี้ต้องยอมรับว่าเป็นผลงานที่เต็มไปด้วยความสร้างสรรค์และต้องอาศัยจินตนาการอย่างยิ่ง ตัวงานสะท้อนให้เห็นถึงความเป็นคนฉลาดและช่างคิดของผู้ออกแบบได้อย่างชัดเจน แต่อย่างไรก็ตาม เราขอแสดงความเสียใจด้วยที่ต้องกล่าวว่า”

ทันทีที่เสี่ยเหมียนได้ยินคำว่า “แต่อย่างไรก็ตาม” เธอก็รู้สึกไม่ดีท้องไส้ปั่นป่วนขึ้นมาทันที

และความรู้สึกกังวลของเธอมันก็กลายเป็นจริงในอีกวินาทีถัดมา เมื่อเสี่ยเหมียนได้ยินว่า “ผลงานชิ้นนี้ต้องสงสัยว่าอาจเป็นการลอกเลียนแบบผลงานของผู้อื่นมา”

ก่อนจะสิ้นเสียงประกาศเสียงแห่งความโกลาหลของบรรดาผู้ฟังก็ดังกระหึ่มขึ้นด้วยความรู้สึกโกรธ

เสี่ยเหมียนตกใจกลัวและพูดอะไรไม่ออก ลอกเลียนแบบผลงานของคนอื่นอย่างนั้นหรือ? ผลงานการออกแบบของเธอเองเนี่ยนะ? ‘เป็นไปไม่ได้!’

“มันกลายเป็นแบบนี้ไปได้ยังไงกัน?” แล้วจู่ ๆ ก็มีเสียงคนตะโกนดังขึ้น มันเป็นเสียงของผู้หญิงที่เต็มไปด้วยความสงสัย แต่ไม่ใช่เสียงของเสี่ยเหมียน

ทุกคนต่างก็หันไปมองคนที่ตะโกนรวมทั้งเสี่ยเหมียน นั่นมันโยว่หงนี่นา โยว่หงจ้องไปที่หน้าจอ ตาเบิกโตแสดงออกถึงความไม่เชื่อในสิ่งที่เห็น

“ฉัน ฉันทุ่มเทความพยายามทั้งหมดออกแบบมัน ฉันสาบานได้ว่าฉันไม่ได้ลอกงานของใคร” ในระหว่างที่ตะโกนประท้วงอยู่นั้น โยว่หงก็ร้องไห้ไปด้วยโดยใช้น้ำเสียงที่แสดงความโกรธเกรี้ยวพูดถึงความบริสุทธิ์ของตนเอง

ทุกอย่างมันได้เริ่มอธิบายตัวของมันเอง เมื่อเสี่ยเหมียนมองเห็นโยว่หงที่กำลังแสดงละครได้อย่างสมบทบาทต่อหน้าสาธารณชน เสี่ยเหมียนจ้องไปที่โยว่หงด้วยสายตาที่เย็นชาพร้อมกับกำหมัดของเธอเอาไว้แน่น

แต่ทว่าสำหรับคนที่ไม่รู้ความจริง พวกเขาต่างก็เชื่อสนิทใจว่าโยว่หงเป็นเจ้าของผลงานที่แสดงอยู่ในจอภาพ

แต่เธอมีส่วนร่วมในการลอกเลียนแบบผลงานคนอื่นได้อย่างไร?

เพื่อช่วยระงับความโกลาหลที่กำลังเกิดขึ้น กรรมการผู้ตัดสินท่านหนึ่งก็ตัดสินใจลุกขึ้นยืน เขามีท่าทีลำบากใจกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น “ในการแข่งขันครั้งนี้” กรรมการผู้ตัดสินเอ่ยขึ้น “อย่างที่ทุกท่านได้เห็นบนหน้าจอภาพ เราพบว่าการออกแบบของคุณสวี่โยว่หงกับการออกแบบของคุณไป๋เสี่ยเหมียน นั้นเหมือนกันทุกกระเบียดนิ้ว คุณทั้งสองคน คุณโยว่หงกับคุณเสี่ยเหมียนมีอะไรจะกล่าวไหมครับ ?”

คณะกรรมการไม่อนุญาตให้มีการลอกเลียนแบบผลงานของผู้อื่น นี่ถ้าไม่ใช่เพราะงานชิ้นนี้มีความสวยงามละเอียดซับซ้อนอย่างน่าทึ่งแล้วละก็ คณะกรรมการคงจะขับไล่ออกจากแข่งขันไปตั้งแต่แรกแล้ว

อีกครั้งที่เสียงของผู้ชมคุยกันดังอื้ออึงเต็มไปหมด ใครกันแน่ที่เป็นคนลอกเลียนแบบผลงานคนอื่น คุณโยว่หงหรือว่าคุณเสี่ยเหมียน และใครก็ตามที่ลอกผลงานคนอื่นอาชีพการงานจะต้องพังย่อยยับอย่างแน่นอน

การตัดสินใจของโยว่หงในครั้งนี้มันช่างอันตรายเสียเหลือเกิน แต่คนอย่างเธอไม่เคยทำอะไรโดยไม่คิดหน้าคิดหลังมาอย่างดีเสียก่อนแน่นอน เธอเป็นคนเอ่ยขึ้นมาก่อนเพื่อปกป้องตัวเอง “เรียนท่านคณะกรรมการผู้ทรงเกียรติทุกท่าน คุณเสี่ยเหมียนกับดิฉันเราเป็นเพื่อนกันและเราได้เคยพูดคุยแลกเปลี่ยนเรื่องการออกแบบกัน แต่ดิฉันไม่เคยคิดมาก่อนเลยจริง ๆ ว่ามันจะกลายเป็นแบบนี้ไปได้”

ทุกคนต่างก็มองเห็นแววตาที่มีแต่ความผิดหวังของโยว่หงที่ได้หันมองไปทางเสี่ยเหมียน “ฉันทุ่มเททำงานอย่างหนักเพื่อจะออกแบบเข็มกลัดชิ้นนี้ รูปทรงที่ไม่สม่ำเสมอเป็นแนวความคิดที่ฉันคิดขึ้นมา และเด็กตัวน้อยบนดอกเดซี่ที่อยู่ตรงกลางนั้นเป็นสัญลักษณ์ที่แสดงถึงชีวิตใหม่ ความหวัง และความรู้สึกที่ได้กลับคืนสู่ธรรมชาติ”

เสี่ยเหมียนกัดริมฝีปากตัวเองเอาไว้ แต่สุดท้ายเธอก็ถามคำถามออกมาด้วยน้ำเสียงเน้นย้ำทุกคำที่พูด “คุณโยว่หง คุณไม่รู้สึกละอายแก่ใจต่อตัวเองบ้างเลยเหรอ?”

เสี่ยเหมียนรู้ดีว่าโยว่หงวางแผนที่จะทำให้เธอนั้นโดนดูถูกดูแคลน แต่นี่โยว่หงถึงขั้นลอกเลียนแบบงานออกแบบของเธอ แล้วตีหน้าซื่อว่าเธอไม่ได้ทำอะไรผิดเลย

“คุณเสี่ยเหมียน นี่คุณพูดอะไรของคุณกันเนี่ยะ?” เสี้ยววินาทีหนึ่งเหมือนมีประกายแห่งความรู้สึกผิดสะท้อนออกมาจากแววตาของโยว่หง แต่ทว่าโยว่หงก็ยังพูดต่อไป “ไม่เอาน่า คนเราทำพลาดกันได้ ฉันรู้ว่าคุณไม่ได้ตั้งใจทำแบบนี้หรอก ฉันจะไม่โทษคุณหรอกนะคุณเสี่ยเหมียน”

เมื่อได้ยินที่โยว่หงพูด เสี่ยเหมียนรู้สึกเจ็บแค้นจนตัวสั่น โยว่หงช่างเป็นผู้หญิงที่หน้าด้านไร้ยางอายอะไรอย่างนี้!

สายตาของทุกคนในห้องนั้นต่างก็หันไปจับจ้องที่เสี่ยเหมียน พวกเขาจ้องเธอตาไม่กระพริบราวกับว่าเธอเป็นนักโทษ

เสี่ยเหมียนทำหน้านิ่ง และกำลังจะแก้ต่างสิ่งที่โยว่หงได้กล่าวหาเธอไป ในเวลาเดียวกันนั้นเองก็มีเสียงผู้ชายคนนึงพูดแทรกขึ้นมาดึงความสนใจของทุกคน ทุกคนในห้องต่างก็หันไปหาต้นเสียงดูว่าใครเป็นคนพูดขึ้น

“คุณสวี่โยว่หง เป็นเพื่อนผมครับ ผมเชื่อว่าคุณโยว่หงเป็นผู้หญิงที่ซื่อตรง อันที่จริง ก่อนการแข่งขันนี้ผมได้พูดคุยกับเธอเกี่ยวกับการออกแบบเข็มกลัดชิ้นนี้ด้วยกัน ผมขอรับรองได้เลยว่าเธอเป็นผู้บริสุทธิ์ ผมหวังว่าคณะกรรมการผู้ตัดสินในที่แห่งนี้จะลงโทษผู้ที่ลอกผลงานของผู้อื่น”

ผู้ชมในห้องเมื่อหันไปเห็นชายที่กำลังพูด พวกเขาก็รู้ได้ทันทีว่าใครเป็นคนพูดแก้ต่างให้โยว่หง ชายคนนัั้นก็คือคุณแอนเดอร์สันผู้เชี่ยวชาญ และมีชื่อเสียงในด้านการออกแบบเครื่องประดับ เป็นหนึ่งในคนที่คำพูดของเขานั้นก็มีอิทธิพลในแวดวงเครื่องประดับ

โยว่หงเตรียมตัวมาเต็มที่ในครั้งนี้ และกู้หนานเป็นคนที่เชิญแอนเดอร์สันมา การมีผู้เชี่ยวชาญที่มีชื่อเสียงยืนอยู่ด้านหลังของโยว่หง มันทำให้เสี่ยเหมียนดูน่าสงสัยเพราะเธอไม่มีใครมาพูดแก้ต่างให้เธอเลย

เพียงแค่ไม่กี่วินาทีเสี่ยเหมียนก็กลายเป็นเป้าที่คนโจมตีเข้ามาจากทุกทิศทาง ทุกคนมองไปที่เธอด้วยความรู้สึกมุ่งร้ายและรังเกียจ การขโมยความคิดของนักออกแบบจะไม่มีวันได้รับอภัยจากวงการออกแบบเครื่องประดับ

“เธอกล้าดียังไง! เธอลอกผลงานของนักออกแบบคนอื่น!”

“คนขี้ขโมยงานคนอื่น โจรชัด ๆ หน้าไม่อาย ยังจะมีหน้ามายืนอยู่ในนี้อีก”

“กลับบ้านตัวเองไปซะ คุณเสี่ยเหมียน! มันน่าขายหน้าที่สุด คุณไม่ใช่พวกเรา ไม่ใช่คนในแวดวงนี้!”

เสี่ยเหมียนไม่มีโอกาสให้ได้พูดอะไรเลยแม้แต่คำเดียว

“เสี่ยเหมียนออกจากการแข่งขันไปซะ มันน่าอับอายขายขี้หน้าจริง ๆ คุณไม่เหมาะกับที่นี่” ผู้ชมหลายคนพากันตะโกนเสียงดัง แท้จริงแล้ว คนที่พากันตะโกนนี้ได้รับค่าจ้างมาจากโยว่หงเพื่อให้มาตะโกนว่าเสี่ยเหมียน เพื่อให้คนฟังเข้าใจเสี่ยเหมียนผิด คุณโยว่หงพอใจกับผลงานของพวกหน้าม้าที่เธอจ้างมา

คุณถิงเจว๋นั่งปะปนอยู่กับผู้ชมคนอื่น ๆ เขาเฝ้ามองดูสิ่งที่เกิดขึ้นต่อหน้าเขาด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย ไม่แสดงอาการใด ๆ แต่ใครก็ตามที่นั่งใกล้ ๆ ก็จะรับรู้ได้ถึงความรู้สึกไม่พอใจของเขา

เสิ่นห้าวที่ยืนอยู่ข้างถิงเจว๋ เอ่ยถามขึ้นมาเบา ๆ ว่า คุณถิงเจว๋ นี่เราควรที่จะช่วย เสี่ยเหมียนหรือเปล่า?”

‘ ถิงเจว๋ดูเชื่อมั่นอย่างมากในตัวของ เสี่ยเหมียน เขาคงจะไม่สบายใจที่ต้องทนเห็นเสี่ยเหมียนถูกรังแกอย่างนี้’ เสิ่นห้าวคิดในใจ

“นี่คุณเป็นห่วงเสี่ยเหมียนขนาดนั้นเลยเหรอ?” ถิงเจว๋ถามพร้อมกับหันไปจ้องมองเสิ่นห้าวด้วยดวงตาสีเข้มของเขา

“คือผมทำงานให้คุณไงหล่ะครับ คุณถิงเจว๋ คุณห่วงใครผมก็ต้องห่วงด้วยสิครับ” มันเป็นหน้าที่ของผม เสิ่นห้าวตอบพร้อมเม็ดเหงื่อผุดออกมาจากหน้าผากของเขา

คุณถิงเจว๋ไม่ตอบกลับอะไรกับคำพูดของเสิ่นห้าว ถิงเจว๋หันกลับมามองที่เสี่ยเหมียน พร้อมกับหรี่ตาของเขาลงเล็กน้อย

“ใจเย็น ๆ เสี่ยเหมียนนั้นไม่มีทางยอมแพ้การต่อสู้ครั้งนี้หรอก เราแค่ต้องรอและดูต่อไป”

ถิงเจว๋เชื่อในตัวของเสี่ยเหมียน ถ้าหากเธอปกป้องผลงานของตัวเองยังไม่ได้ เธอก็คงจะไม่เหมาะที่จะอยู่ในวงการเครื่องประดับ

เสิ่นห้าวพยักหน้าด้วยความมั่นใจว่าเจ้านายของเขาคงจะคิดแผนเอาไว้แล้ว

แม้ว่าถิงเจว๋จะคอยบอกให้เสิ่นห้าวใจเย็น ๆ เสิ่นห้าวก็รู้ชัดเจนว่าถิงเจว๋ได้ขอร้องให้ คุณกาวฉู่ช่วยคอยดูแลเสี่ยเหมียน ‘คุณ ถิงเจว๋นั้นเป็นห่วง คุณเสี่ยเหมียนมากจริง ๆ ทำไมเขาถึงไม่ยอมรับเสียที เสิ่นห้าวพูดในใจกับตัวเอง

“คุณ ถิงเจว๋ครับ ผมเห็น คุณกู้หนานอยู่ที่นี่ด้วยครับ”

“ฉันรู้แล้วหล่ะ” ถิงเจว๋ตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย เขาไม่ได้ใส่ใจกับการปรากฏตัวของหลานชายสักเท่าไหร่

เปิดรับโบนัส

เปิด
1 บทที่ 1 อย่าทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่2 บทที่ 2 เธอมันขาดสติ3 บทที่ 3 สมควรแล้วที่เป็นแบบนี้4 บทที่ 4 รอยดูดที่คอ5 บทที่ 5 ท่ามกลางความมืด6 บทที่ 6 คุณยั่วยวนผมก่อน7 บทที่ 7 เพ้อเจ้อ8 บทที่ 8 กล้าดียังไงมาทำร้ายเธอ9 บทที่ 9 ชู้รัก10 บทที่ 10 ทำไมคุณถึงยังอยู่ที่นี่11 บทที่ 11 ดูเหมือนว่าคุณยังไม่เป็นคนว่านอนสอนง่าย12 บทที่ 12 ไม่ต่างจากขยะ13 บทที่ 13 เสี่ยเหมียนออกจากการแข่งขันไปซะ14 บทที่ 14 ขยะ15 บทที่ 15 ยินดีด้วย16 บทที่ 16 คุณถูกไล่ออก17 บทที่ 17 ตบมือข้างเดียวมันไม่ดัง18 บทที่ 18 ไม่ยกโทษให้19 บทที่ 19 อย่าคิดที่จะทรยศฉัน20 บทที่ 20 ไม่มีเวลาเล่นด้วย21 บทที่ 21 กลับคำ22 บทที่ 22 ประดับตัวเองด้วยขนนกที่ยืมมา23 บทที่ 23 จูบละแสน24 บทที่ 24 จูบจนกว่าคุณจะล้มละลาย25 บทที่ 25 หน้าไม่อาย26 บทที่ 26 ความจริงปรากฏ27 บทที่ 27 ขอโทษ28 บทที่ 28 ฉันเป็นคนกินง่าย29 บทที่ 29 ทำไมไม่ฟัง30 บทที่ 30 เป็นเด็กดีและกินข้าวให้ตรงเวลา31 บทที่ 31 จูบผม32 บทที่ 32 ฝันกลางวัน33 บทที่ 33 ไร้เดียงสาแต่น่ารัก34 บทที่ 34 นี่คุณบ้าไปแล้วหรอ 35 บทที่ 35 สเปรย์พริกไทย36 บทที่ 36 ต่างกันยังไง37 บทที่ 37 ทำวันนี้ให้ดีที่สุด38 บทที่ 38 ชู้รัก39 บทที่ 39 ฉันขอร้องคุณอย่าออกไปเลยนะคะ40 บทที่ 40 นี่คุณรอให้ผมจูบคุณอยู่ใช่ไหม41 บทที่ 41 ขึ้นอยู่กับคุณแล้วหล่ะ42 บทที่ 42 ผมไม่ได้ทำผมไม่รู้เรื่อง43 บทที่ 43 จูบผมก่อนสิ44 บทที่ 44 คุณไม่ต้องการฉันแล้วเหรอ?45 บทที่ 45 อย่าติดต่อผม46 บทที่ 46 พวกเขาหลอกฉัน47 บทที่ 47 คุณวางแผนอะไรไว้48 บทที่ 48 คุณมันใจอ่อน49 บทที่ 49 ภัยธรรมชาติ50 บทที่ 50 เขาเป็นใครกันแน่51 บทที่ 51 ถ้าจะตาย ก็ตายไปด้วยกัน52 บทที่ 52 คำโกหก53 บทที่ 53 คุณกำลังผลักไสผมเหรอ?54 บทที่ 54 ตายอย่างเจ็บปวด55 บทที่ 55 คำมั่นสัญญา56 บทที่ 56 เสี่ยเหมียนล่ะ?57 บทที่ 57 เผาสะพานหลังจากข้ามมัน58 บทที่ 58 ฉันก็ได้รับบาดเจ็บเหมือนกัน59 บทที่ 59 ให้ผมกอดคุณเถอะ60 บทที่ 60 อร่อยไหม?61 บทที่ 61 ตายใต้ดอกโบตั๋น เป็นผีก็คุ้มค่า62 บทที่ 62 ไป๋เสี่ยเหมียนกับงานเลี้ยงฉลอง63 บทที่ 63 ชุดเดรสที่เหมือนกัน64 บทที่ 64 อย่าหาว่าฉันหยาบคายแล้วกัน65 บทที่ 65 ไม่มีการศึกษา66 บทที่ 66 ผมจะหักขาคุณ67 บทที่ 67 ต่างก็แสดงละคร68 บทที่ 68 แต่งงาน?69 บทที่ 69 คุกเข่าขอโทษ70 บทที่ 70 ออกไปเดี๋ยวนี้71 บทที่ 71 ผิดหวังในตัวเธอจริง ๆ72 บทที่ 72 เมื่อถิงเจว๋ไม่สบาย73 บทที่ 73 ใครอนุญาตให้เธอแตะต้องฉัน?74 บทที่ 74 ยินดีด้วย คุณทำสำเร็จแล้ว75 บทที่ 75 กู้หนาน เราเลิกกันเถอะ76 บทที่ 76 เล่นกับพี่ชาย77 บทที่ 77 เลิกกันอย่างมีความสุข78 บทที่ 78 ใครเป็นมือที่สามกัน79 บทที่ 79 ชดใช้ค่าทำขวัญให้ฉันสิบล้าน80 บทที่ 80 ไปทางไหนก็เจอ81 บทที่ 81 คุณท้อง?82 บทที่ 82 คุณต้องทำแท้ง83 บทที่ 83 ลูกต้องเป็นของฉันคนเดียว84 บทที่ 84 คุณกล้าปฏิเสธผมงั้นเหรอ?85 บทที่ 85 คุณตั้งใจทำใช่ไหม?86 บทที่ 86 น่ารักอะไรอย่างนี้87 บทที่ 87 เรียกเธอว่าคุณเสี่ยเหมียน88 บทที่ 88 ผมไม่อยากคุยกับคนดื้อรั้น89 บทที่ 89 กล้าดียังไงมายุ่งกับผู้หญิงของฉัน?90 บทที่ 90 เธอกำลังขู่ฉันอย่างงั้นเหรอ?91 บทที่ 91 ลูกของเราจะต้องไม่ซื่อบื้อเหมือนเธอ92 บทที่ 92 ฉันให้ทานเธอ เข้าใจไหม?”93 บทที่ 93 ฉันไม่ได้รักคุณอีกต่อไปแล้ว94 บทที่ 94 ลูกดิ้นแล้ว!95 บทที่ 95 ฉันบอกว่าเธอเหมาะสมก็คือเหมาะสม96 บทที่ 96 หมุดเจ้าปัญหา97 บทที่ 97 ถิงเจว๋คนตาบอด98 บทที่ 98 เขาบ้าไปแล้ว99 บทที่ 99 การศึกษาก่อนคลอด100 บทที่ 100 คุณไม่ได้ตั้งท้องเหรอ?