ปลูกผักอิหยังวะ ย้อนเวลาไปปลูกผักคงเป็นเวรกรรมที่เธอไม่ชอบกินผักสวรรค์จึงหอบเอาร่างอ้วนไปปลูกผักเสียให้เข็ด
แสงแดดสว่างแยงทะลุม่านตาที่กะพริบไล่ความแสบร้อนที่เปลือกตา อะไรกันเมื่อคืนรู้สึกเหมือนเพิ่งขับรถกลับบ้าน ทำไมวันนี้ถึงตื่นสายได้ขนาดนี้นี่นอนไปนานขนาดนั้นเลยหรือ เฮ้ย ขยับตัวเบาๆ เปิดปากหาวเปิดเปลือกตา
“จูเจี่ยแอบมานอน หลับใหลที่นี่อีกแล้วงานในไร่รอเจ้าอยู่ แล้วยังมานอนสบาย”
ใครวะ มาเสียงดังข้างหู
“ตื่นได้แล้วจูเจี่ย"ลุกขึ้นนั่ง มองไปรอบๆ
“ฮาวววว”บิดขี้เกียจไปรอบตัว
“จูเจี่ย วันนี้ต้องส่งผักเข้าวังหลวง ยังไม่ได้ตามที่กำหนดเจ้ายังกล้ามานอน”เถียงนาน้อย เอ้ย ...ไม่ใช่ ที่นี่มันที่ไหน สวนผักกว้างใหญ่ แล้วยังมีเพิง ไม่สิแถวบ้านเรียกเถียงนา เคยสงสัยไหมไปเถียงทำไมนา
“เจ้านี่แย่จริงๆ นอนจนน้ำลายไหลแล้วยังหลับสนิทจนงุนงง”
“เอ่อ ๆๆ คือๆๆๆ ”
ไปโกยขี้หมูใส่ผักเดี๋ยวนี้เลย หญิงวัยกลางคนมองอย่างไงอย่างไงก็น่าจะเป็นคนที่มีพาวเวอร์ที่สุดในที่นี้ ชี้มือไปที่กองขี้หมูกองมหึมา ข้างเถียงนา
“ต้องไปใช่ไหม”
“หญิงบ้านป่าเกียจคร้านเช่นเจ้าใครกันจะรับเป็นภรรยา ไร้คนสู่ขอข้ามิต้องเลี้ยงเจ้าจนตายหรือไร”
ร่างอ้วนตุ๊ต๊ะของแป๋ม ขยับตัวอืดอาด วันๆ เคยทำอะไรกันนอกจากนั่งกดแป้นพิมพ์พิมพ์นิยายกับขนมและของว่างข้างโต๊ะคอม แล้วนี่ฉันมาที่นี่ได้อย่างไรกัน
“จูเจี่ยอย่าลืม ยกผักพวกนั้นไปรวมกันไว้ด้วยเจ้าแข็งแรงที่สุดในบ้าน”แป๋มเหลือบตามองคนสามคนที่มี ชายวัยกลางคน หญิงกลางคนและเด็กชายตัวกะเปี๊ยกนั่งลงช่วยกันขุดมันในร่อง
ข้ามภพ ข้ามภพแน่นๆ เป็นอย่างอื่นไปไม่ได้ในเมื่อเมื่อคืนขับรถมาจากห้างสรรพสินค้าเพื่อหอบเสบียงกลับบ้าน ช่วงนี้เกิดโรคระบาดการออกมาจับจ่ายจึงค่อนข้างลำบากแล้วจะนั่งกินก็ต้องกดแอลกอฮอลล์ที่มีกลิ่นน้ำหอมทำเอารสชาติอาหารด้อยลงไปเพราะฉะนั้นทำกินเองดีที่สุด สะอาดปลอดภัยว่าแต่ย้อนอดีตมาทำไมกลางไร่ผักแบบนี้แล้วนี่เขาพูดภาษาจีนกัน ตายล่ะย้อนมาเสียไกลเลย แล้วมาเป็นชาวไร่ชาวสวนนี่นะ จะบ้าเหรอฉันจะทำอะไรเป็นยายป้านั่นก็คงรู้ว่าแป๋มทำอะไรไม่เป็นเลยใช้ให้ไปโกยขี้หมูใส่แปลงผัก
แล้วจะกลับอย่างไรวะนั่นจะโวยวายก็ใช่ที่ที่นี่ที่ไหนก็ไม่รู้ แล้วยังมาปลูกผักอิหยังวะ เป็นเรื่องแน่คราวนี้ จะอยู่อย่างไรกันต้องมีสตอรี่แน่ต่อจากนี้ กลิ่นขี้หมูเหม็นจนจะอ้วก เบ้ปากมองมือตัวเอง
“ยี้”
“จูเจี่ย อย่าอ้อยอิ่ง ข้าหิวข้าวแล้วเสร็จจากใส่ปุ๋ยจะได้มากินข้าวกัน”
เจ้าเด็กชายตัวกระเปี๊ยกส่งเสียงมาจากข้างหลัง
“เรียกพี่..ได้ยินไหมเจ้าตัวกระเปี๊ยก”เบ้ปากใบหน้าเชิดหยิ่ง
“จูเจี่ย จูเจี่ย จูเจี่ย”วิ่งหันหน้าหันหลัง
“นี่ เจ้าเจ้า “วิ่งไล่เด็กชายตัวน้อยอายุคงไม่เกินหกขวบจนหอบแฮ่กๆ ก็ไม่เคยออกกำลังกาย
“จูเจี่ยโตแล้วยังทำตัวเหมือนเด็ก ใส่ปุ๋ยเสร็จหรือยัง”เจ้าน้องชายแลบลิ้นใส่ก่อนจะวิ่งไปหามารดา
“ท่านแม่พี่สาวจูเจี่ยรังแกข้า”ฟ้องฟ้อง เจ้าบ้า!
“เจ้าบ้า”
“จูเจี่ย น้องยังเด็กห้ามพูดจาหยาบคาย”หานี่ยังเด็กเหรอ บอกตามตรงดิฉันไม่ชอบเด็กค่ะ โดยเฉพาะเด็กนรก
“ไม่ต้องแล้วบ่ายค่อยไปโกยมากินข้าวก่อน”
เสียงชายกลางคนที่ไม่มีปากเสียงคงเป็นพ่ออ๋อนนี่คือครอบครัวใหม่เหมือนกลับมาเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนเลยมีพ่อแม่แล้วก็น้องนรก พาร่างตุ๊ต๊ะตุ้มตุ๊ยเดินกลับไปยังเถียงนา
บทที่ 1 ปฐมบท
27/06/2024
บทที่ 2 สูดอากาศบริสุทธิ์
27/06/2024
บทที่ 3 อโวคาโด้ราดน้ำผึ้งป่า
27/06/2024
บทที่ 4 สูตรลับ
27/06/2024
บทที่ 5 ความสัมพันธ์พี่น้อง
27/06/2024
บทที่ 6 ชวงเจีย
27/06/2024
บทที่ 7 ช่วงเวลาความสุขเพียงสั้นๆ
27/06/2024
บทที่ 8 ซาลาเปาแป้งนุ่ม
27/06/2024
บทที่ 9 พะโล้หน่อไม้กับใจสั่นๆของใครบางคน
27/06/2024
บทที่ 10 มิตรภาพยามคับขันจีรังยั่งยืนเพียงใด
27/06/2024
บทที่ 11 ใจคอ
27/06/2024
บทที่ 12 เกาลัด
27/06/2024
บทที่ 13 เกาลัด2
27/06/2024
บทที่ 14 อาหารประเภทเนื้อเยียวทุกอย่าง
27/06/2024
บทที่ 15 บ๊ะจ่าง
27/06/2024
บทที่ 16 บ๊ะจ่าง2
27/06/2024
บทที่ 17 ไปเก็บลูกพลับกัน
27/06/2024
บทที่ 18 ผักดอง
27/06/2024
บทที่ 19 พ่อมา
27/06/2024
บทที่ 20 ไม่คิดถึง
27/06/2024
บทที่ 21 พระกระโดดกำแพง
27/06/2024
บทที่ 22 คนเราเลือกอะไรได้
27/06/2024
บทที่ 23 หลงป่า
27/06/2024
บทที่ 24 ขอบใจ
27/06/2024
บทที่ 25 อาหารเช้าแสนธรรมดา(เสียเสี่่ยง)
27/06/2024
บทที่ 26 ข้ารักนาง
27/06/2024
บทที่ 27 สองปีผ่านไป
27/06/2024
บทที่ 28 ลืมเลือนกันหรือยัง
27/06/2024
บทที่ 29 ตัดสินใจ
27/06/2024
บทที่ 30 พบกันใหม่
27/06/2024
บทที่ 31 สองปีมันนาน
27/06/2024
บทที่ 32 ปลาทอดราดซอสขิง
27/06/2024
บทที่ 33 พาหญิงงามเข้าวัง
27/06/2024
บทที่ 34 ช้าไปแล้ว
27/06/2024
บทที่ 35 จุดพีค
27/06/2024
บทที่ 36 ยังไง
27/06/2024
บทที่ 37 บทสรุป
27/06/2024
บทที่ 38 จบบริบูรณ์
27/06/2024
หนังสืออื่นๆ ของ จันทร์ส่องแสง
ข้อมูลเพิ่มเติม