“ใครกันที่ใจร้ายขนาดนั้น？” สีหน้าของแม่เฒ่ามู่เปลี่ยนไปในทันที เธอเอื้อมมือไปจับมือของหนวนจิ่วไว้ด้วยท่าทางกังวล “หนวนจิ่ว มานี่สิ มาให้ฉันดูหน่อย หนูได้รับบาดเจ็บหรือเปล่า？”

หัวใจของหนวนจิ่วอ่อนยวบลงเมื่อท่านเดินมาหาและจับมือเธอไว้ “ไม่ต้องห่วงไปหรอกค่ะ คุณย่า หนูสบายดี”

มือที่เต็มไปด้วยรอยเหี่ยวย่นของแม่เฒ่ามู่นั้นเต็มไปด้วยความอบอุ่น

และหนวนจิ่วก็ไม่อยากที่จะปล่อยมือของท่านเลย

เมื่อเห็นเช่นนั้น ใบหน้าของยวี่ฟูก็แดงก่ำด้วยความโกรธ

เธอหยิบแก้วที่อยู่ข้างหน้าเธอขึ้นจิบ พลางพยายามซ่อนท่าทางโกรธของเธอไว้

ทว่าเมื่อหมดแก้วนั้นแล้วใบหน้าของเธอกลับดูบิดเบี้ยวมากขึ้นกว่าเดิม